In 2007 ging een van mijn eerste columns in deze krant over Robert Strijk, die toen nog centrummanager van onze stad was. Omdat hij zowel de Leidse middenstand als de politiek te vriend moest houden, maakte ik destijds een bruggetje naar ‘De knecht van twee meesters’, een toneelstuk waarin ik Strijk op mijn middelbare school ergens in de jaren tachtig met verve de hoofdrol zag spelen. Na een uitstapje naar het partijbureau van D66 keerde de meesterknecht in 2010 terug naar Leiden om namens die partij de rol van wethouder op zich te nemen. Hoewel zijn tekst nu heel anders was – van een vurig pleitbezorger van de RijnGouweLijn was Strijk plots een fel tegenstander van de lightrailverbinding geworden – bleef hij geloofwaardig. Een beetje acteur kan immers alles spelen.
Twee weken geleden werd in de gemeenteraad gedebatteerd over de Rijnlandroute. Nadat Paul van Meenen de hoofdrol voor zich had opgeëist bracht zijn amateurtoneelclubje ‘Op hoop van zegen’ op de planken, maar dan in een bewerking waarin vlees noch vis duur betaald werd. Moeiteloos ontsteeg wethouder Strijk het treurniswekkende niveau van zijn schutterende partijgenoten. ‘Een goed verhaal van Robert Strijk krijgt de raad stil,’ kraaide collega-wethouder De Haan op Twitter. ‘Geen goed verhaal, wel goed verteld,’ beaamde de oppositie.
Vriend en vijand zijn het erover eens: Strijk weet hoe hij zijn boodschap over het voetlicht moet brengen. Kijk maar eens naar het YouTube-filmpje op j.mp/rstrijk. Articulatie, tekstbehandeling, timing… er is werkelijk helemaal niets op zijn optreden af te dingen. Ik zou er dan ook niet van opkijken als Strijk Leiden binnen afzienbare tijd verlaat om de sterren van de hemel te gaan spelen in het theater aan het Binnenhof. Een mediatrainer heeft hij alvast niet nodig…
STEEKSLEUTELS 