Het is alweer een tijdje terug. Ik kuierde over de woensdagmarkt en hoorde vlak achter me opeens iemand onvervalst Leids praten. Nu hoor ik dat wel vaker, maar zó onvervalst had ik het toch al jaren niet meer gehoord. Glimlachend keek ik om en keek recht in het gezicht van… een grote neger van een jaar of 25, met gouden kettingen en dito tanden, gehuld in wijde, witte sportkledij, op veterloze basketbalschoenen en met een petje van de New York Yanks op zijn hoofd. Hij hield zijn gsm aan zijn oor en wond er allesbehalve doekjes om: Grrregorrry kon wat hem betreft de terrring krrrèguh.
Mijn latent aanwezige Leidse tongval stak in het verleden regelmatig weer even de kop op als ik bij mijn oma op bezoek was geweest, maar sinds haar dood is – behalve als ik het erom doe – aan mijn uitspraak nog maar zelden te horen dat ik in Leiden geboren en getogen ben. De Leidse r sterft in mijn familie dus langzaam maar zeker uit, en daarin zal ik zeker niet uniek zijn. En geloof het of niet, maar recent wetenschappelijk onderzoek toont dit ook aan.
Sinds Diederik Stapel ben ik een tikje argwanend als het om wetenschappelijk onderzoek met al te tot de verbeelding sprekende uitkomsten gaat, maar in dit geval geven ook de onderzoeksters zelf al aan dat de conclusie eerder voor de hand liggend dan wetenschappelijk onderbouwd is. Voor een studieopdracht benaderden drie studentes aan de Universiteit Leiden niet meer dan vijftien proefpersonen, en dat is natuurlijk veel te weinig om welke conclusie dan ook te kunnen trekken. Beperk je je onderzoek tot Leiden Noord, dan piep je wel anders. En stelt u zich eens voor dat die bellende neger van de woensdagmarkt één van die vijftien proefpersonen was geweest. Dat zou pas echt een tot de verbeelding sprekend onderzoek hebben opgeleverd!
STEEKSLEUTELS 