Geraniums

Het was precies een week voor Leidens Ontzet. Via de ‘Heen & Weer’-brug – waarvan de led-verlichting nog steeds niet is gerepareerd, maar dit terzijde – kuierde ik aan het einde van de ochtend op m’n dooie gemakje naar de binnenstad. Het was van dat typische 3-oktoberweer: fris, maar met een flauw zonnetje. Op de Marebrug zag ik een oud baasje. Hij stond voorover gebogen, met zijn grijze hoofd in een van de plantenbakken. Met een tevreden glimlach bestudeerde hij door zijn jampotglazen de geraniums. Zorgvuldig plukte hij er de dode bloempjes uit, met trillende hand en één voor één. Anders dan elders in Leiden stonden de rode en witte planten er hier prachtig bij. Met zijn tempo moest deze geranium-opa er bijna wel een dagtaak aan hebben.

In de stad deed ik mijn ding, zoals dat heet. Ik wandelde door de opnieuw ingerichte Donkersteeg, zocht en zag de verschillen maar had nu niet bepaald de indruk dat dít de metamorfose was die de wekenlange werkzaamheden rechtvaardigde. Ik zag tot mijn woede dat de fiere leeuw op de poort bij de Burcht opnieuw zijn rechtervoorpoot kwijt was: zijn zwaard zweefde weer. Respectloos tuig! Ik ademde diep in, hoopte de herfst op te snuiven maar rook hutspot. Nu al…

Nadat ik mijn boodschappenlijstje had afgewerkt liep ik over de woensdagmarkt en via de Mare terug naar huis. Op de Marebrug stond nu een DZB-vrachtwagentje geparkeerd. ‘Groendiensten & Kwekerij’, las ik. De mannen van De Zijl Bedrijven haalden de plantenbakken van de brugleuning en kieperden die plompverloren leeg. De laadbak van hun pick-up bood de trieste aanblik van een grootscheepse geranium-genocide. Ik moest slikken en keek om me heen, maar het oude baasje was in geen velden of wegen te bekennen. Hopelijk zat hij thuis. Gelukkig, want onwetend, achter de geraniums.