Uit de tent

Twee weken geleden sloeg Circus Belly zijn tent op bij Molen De Valk. In juli, toen Circus Renaissance in Leiden neerstreek, stelde de Partij voor de Dieren het stadsbestuur bij wijze van protest nog vragen over de wilde dieren van dat circus, maar B&W verscholen zich toen achter landelijk beleid. Bovendien smoorden de vertederende foto’s van drie in Leiden geboren tijgerwelpjes alle verontwaardiging in de kiem. GroenLinks gooide het deze maand over een andere boeg: de partij riep Leidenaren op Circus Belly te boycotten. Afgaande op de groten getale waarin het hooggeëerde publiek de acht voorstellingen bezocht, had ook dit nauwelijks effect.

Tijdens de laatste show in Leiden wandelde ik over het circusterrein. En natuurlijk kun je er van alles van vinden, maar toch vergaapte ik mij er aan de tijgers, de olifanten, de giraf en de kudde eigengereide kamelen, die zich een bult leken te lachen om het slappe koord dat hun tijdelijke graasweide langs de singel afbakende. De verzorgers keken er nauwelijks van op als er zich weer eentje tussen de toeterende auto’s begaf.

Bij Circus Belly zijn ze dan ook wel wat gewend: in Krimpen aan den IJssel raakte een verzorger gewond toen acht kamelen op hol sloegen, en in een weiland in Alphen aan den Rijn viel twee jaar geleden zo’n kameel ten prooi aan… ontsnapte tijgers! Berespannend allemaal, maar als zoiets midden in de stad gebeurt, is Leiden in last. Het regeerakkoord kondigt weliswaar een verbod op circusdieren aan, maar zolang wetten deze dieren nog niet daadwerkelijk de tent uit jagen, zou juist dit de partijen die de komst van weer een circus naar Leiden willen dwarsbomen houvast kunnen bieden: stel niet het dierenwelzijn maar de openbare veiligheid ter discussie. Misschien lokt dat het college van B&W wél uit de tent.

Advertentie

Terug in de tijd

Zoover.nl, een website waarop vakantiebestemmingen en hotels worden beoordeeld, presenteerde vorige week de Top 10 van de beste Nederlandse stedentripbestemmingen. Onze mooie stad staat niet in dit lijstje, waarvan de eerste drie plaatsen worden ingenomen door Maastricht, Den Bosch en Middelburg. Je kunt je dan afvragen wat Leiden verkeerd doet. Maar je kunt net zo goed vraagtekens plaatsen bij die Zoover Top 10, waarin ook Rotterdam niet voorkomt en zelfs Amsterdam ontbreekt – hetzelfde Amsterdam dat door het gerenommeerde Lonely Planet vorige maand nog werd uitgeroepen tot de op San Francisco na meest ‘bezoekwaardige’ stad ter wereld!

Nu is Leiden geen San Francisco, dat snap ik ook. Zo telt Frisco meer dan 20 universiteiten, en Leiden maar één. En die moeten we ook nog eens in toenemende mate delen met Den Haag, de hekkensluiter in de Zoover Top 10. Toch zette die ene universiteit onze stad van ontdekkingen vorige week wel weer op de wereldkaart. ‘Astronoom Leiden neemt verste sterrenstelsel waar,’ kopte de Metro. Met de Hubble-telescoop was een sterrenstelsel waargenomen van slechts 420 miljoen jaar na de Big Bang, de oerknal die zo’n 13,7 miljard jaar nogal wat stof deed opwaaien en waarmee ons feestelijke samenzijn begon.

Goed, deze Leidse astronoom, Rychard Bouwens, maakt natuurlijk deel uit van een internationaal onderzoeksteam, maar toch: waar het onze stad stelselmatig ontbreekt aan toekomstvisie, zijn we hier sterren in terugkijken. In onze musea bijvoorbeeld, maar ook in ons straatbeeld, met zijn klassieke lantaarns en zijn winkelpanden, die steeds vaker weer in de oorspronkelijke kleuren worden gekwast. Dat maakt onze stad stedentripbestemming nummer 1 voor een nostalgisch reisje terug in de tijd. Welkom in Leiden, de stad waar de tijd stilstaat!

Zorgpost

In de jaren vijftig, toen geluk nog heel gewoon was, dwongen postbodes respect af. De brievenbestellers van de PTT kenden hun wijk op hun duimpje en oefenden hun beroep uit tot hun pensioen. Maar tijden veranderen. De post wordt dankzij privatiseringen nu door bijverdienende huismoeders, studenten en andere uitzendkrachten rondgebracht, en regelmatig heb ik een of andere verdwaalde backpacker met een rugzak vol brieven en reclamefolders de weg moeten wijzen in ‘zijn’ wijk. PTT heet nu PostNL en is al lang niet meer de enige speler die post bezorgt – of niet bezorgt, want er gaat ontzettend veel mis.

Ook de vraag ‘Waar is het postkantoor?’, ooit een standaardvraag in taalgidsjes, is vandaag de dag niet meer zo eenvoudig te beantwoorden. Een bedrijf dat in Leiden een postbus heeft, kan voor zijn post terecht tussen de conserven- of de verfblikken: de postbussen van het postkantoor aan Breestraat verhuisden jaren geleden al naar de supermarkt op de Mare, en onlangs verdwenen die van de Schipholweg naar een doe-het-zelfwinkel in de Mors.

Jarenlang haalde ik voor het bedrijf waar ik werkte dagelijks de post op in de Breestraat, waar Jan de scepter zwaaide over de postbussen. Jan was zo’n postbeambte van de oude stempel, die zijn baan, alle veranderingen ten spijt, met trots uitoefende. Niet alleen tot zijn pensioen, maar nog jaren daarna ontfermde hij zich ’s ochtends in de supermarkt over de post. In de weken dat Jan met vakantie was, merkte je pas goed hoe belangrijk plichtsbesef en toewijding zijn, want wat ging er dan veel mis. Ik zal de laatste zijn die beweert dat vroeger alles beter was, maar als privatiseringen en marktwerking in de zorgsector dezelfde gevolgen hebben als in de brievenbranche of bijvoorbeeld op het spoor, ja, dan ben ík bezorgd. Nu de post nog…

Feestlied

Mijlpalen moeten gevierd worden. En dus werd er vorige week stilgestaan bij het 425-jarige bestaan van de Leidse Universiteitsbibliotheek, komt onze burgemeester op de koffie bij Leidenaars die 100 worden en bezocht de astronaut André Kuipers onlangs het Leids Filmfestival toen de gerimpelde ruimtegnoom ET er zijn 30ste verjaardag vierde.

Vorige week was het feest in Valkenburg. De succesvolle musical ‘Soldaat van Oranje’ vierde een indrukwekkende reeks van 2 jaar aan uitverkochte voorstellingen (770.000 bezoekers!). Mijn leukste freelance collega van deze krant ontving een persuitnodiging en ik mocht mee. Het was zijn elfde keer (ook een mijlpaal), voor mij was het de vuurdoop. De projecties, de prachtige decors, de livemuziek… Ik was zeer onder de indruk van de productie. Maar het blijft een musical, en een acteur verliest bij mij per direct iedere geloofwaardigheid als hij plots in zingen uitbarst. Zeker als het teksten zijn als: ‘Nou, dat is dan fraai. We gaan naar de verdóééémenis. Dit land. Het is met ons gedaaa-hááán!’

Ach, laat ik het feestje – want dat was het – nu weer niet bederven door als kritische columnist op alle slakken zout te leggen. De op het voor een groot deel in Leiden spelende verhaal over de Minervaan Erik Hazelhoff Roelfzema en zijn huisgenoten gebaseerde musical staat garant voor een heerlijke avond, ik keek mijn ogen uit en we lieten ons de feestelijke drankjes, de pauzebitterballen en het gratis ‘patatje oorlog’ na afloop goed smaken. Want ook mijn freelance collega en ik hadden iets te vieren: het was zes jaar geleden dat hij mij namens deze krant vroeg of ik wekelijks een stukje wilde schrijven, en dit is mijn exact 300ste column. Als dit ‘Steeksleutels, The Musical’ was, zou ik nu een feestlied aanheffen: ‘Tot volgende wee-hééék!’