Zorgpost

In de jaren vijftig, toen geluk nog heel gewoon was, dwongen postbodes respect af. De brievenbestellers van de PTT kenden hun wijk op hun duimpje en oefenden hun beroep uit tot hun pensioen. Maar tijden veranderen. De post wordt dankzij privatiseringen nu door bijverdienende huismoeders, studenten en andere uitzendkrachten rondgebracht, en regelmatig heb ik een of andere verdwaalde backpacker met een rugzak vol brieven en reclamefolders de weg moeten wijzen in ‘zijn’ wijk. PTT heet nu PostNL en is al lang niet meer de enige speler die post bezorgt – of niet bezorgt, want er gaat ontzettend veel mis.

Ook de vraag ‘Waar is het postkantoor?’, ooit een standaardvraag in taalgidsjes, is vandaag de dag niet meer zo eenvoudig te beantwoorden. Een bedrijf dat in Leiden een postbus heeft, kan voor zijn post terecht tussen de conserven- of de verfblikken: de postbussen van het postkantoor aan Breestraat verhuisden jaren geleden al naar de supermarkt op de Mare, en onlangs verdwenen die van de Schipholweg naar een doe-het-zelfwinkel in de Mors.

Jarenlang haalde ik voor het bedrijf waar ik werkte dagelijks de post op in de Breestraat, waar Jan de scepter zwaaide over de postbussen. Jan was zo’n postbeambte van de oude stempel, die zijn baan, alle veranderingen ten spijt, met trots uitoefende. Niet alleen tot zijn pensioen, maar nog jaren daarna ontfermde hij zich ’s ochtends in de supermarkt over de post. In de weken dat Jan met vakantie was, merkte je pas goed hoe belangrijk plichtsbesef en toewijding zijn, want wat ging er dan veel mis. Ik zal de laatste zijn die beweert dat vroeger alles beter was, maar als privatiseringen en marktwerking in de zorgsector dezelfde gevolgen hebben als in de brievenbranche of bijvoorbeeld op het spoor, ja, dan ben ík bezorgd. Nu de post nog…

Advertentie