Quasi-cabaret

Twee jaar geleden heb ik al eens een column over het Leids Cabaret Festival geschreven. Dat wist ik niet meer, maar toen ik met de column van deze week bezig was, zanikte er een déjà vu dermate hardnekkig aan mijn kop, dat ik op een gegeven moment maar eens een duik in mijn archief nam. Het was even slikken: wat ik in 2011 schreef over de 33ste editie van het LCF, vertoonde grote overeenkomsten met het enigszins sombere beeld dat ik u deze week over de audities van dit jaar wilde schetsen.

Ook toen noemde ik drie grote namen die het festival ooit opleverde (Najib Amhali, Javier Guzman en Sanne Wallis de Vries), en ook nu somde ik de weinig tot de verbeelding sprekende namen van de laatste drie winnaars op (in dit geval Jeroen Leenders, Gijs van Rhijn en Omar Ahaddaf). En hoewel ik na het zien van alle audities – toen 21, nu 18 – verwacht dat ‘het Leids’ dit jaar eindelijk weer eens een winnaar oplevert die zou kunnen doordringen tot de eredivisie van het cabaret, stemde het gros van de optredens opnieuw weinig hoopvol.

Drie zondagmiddagen op rij zag ik in het sfeer- en bomvolle Scheltema Complex vooral deelnemers van wie ik voor alles hoop dat ik er nooit een avondvullende voorstelling van hoef uit te zitten. Het uitzingen van de twintig minuten die hun auditie duurde was vaak al een opgave op zich. In het algemeen lijkt het de nieuwe lichting aanstormend talent te ontbreken aan (zelf)kritiek, zwelgen deze quasi-cabaretiers het liefst omstandig in het leed dat leven heet en lijkt humor op de bon – er viel namelijk maar verdomd weinig te lachen. Uitzonderingen? Kiki Schippers, De Partizanen en Robert Ramaker. Maar de man die het festival over tweeënhalve week zonder enige twijfel op zijn naam zal weten te schrijven komt uit Utrecht en heet Jan Beuving. Wedden?
____
In Tjan’s recensies van de drie auditimiddagen van het Leids Cabaret Festival 2013 kunt u lezen hoe hij tot deze conclusie is gekomen. U vindt deze verslagen op zijn weblog:
• Weinig te lachen tijdens eerste auditiemiddag LCF (13 januari 2013)
• Tweede auditiemiddag LCF stemt hoopvol (20 januari 2013)
• Wiskundige redt derde auditiemiddag LCF (27 januari 2013)

Advertentie

Leiden in de lift?

Door te plassen onder de douche bespaar je water. Met deze kleine boodschap had een Drentse wethouder de lachers begin dit jaar al snel op zijn hand. Zelf neem ik om het waterverbruik terug te dringen altijd de vuile vaat mee naar de badkamer en hou ik mijn kleren aan als ik ga douchen, dus zijn gedachtegang kan ik best volgen. Maar of het nu de taak van een wethouder is om de inwoners van zijn gemeente tot doucheputpissen te bewegen…

Ook Pieter Kos, fractievoorzitter van GroenLinks in Leiden, had zijn bedenkingen bij de uitlating van zijn partijgenoot uit Aa en Hunze. ‘Met zulke GroenLinks-vrienden heb je geen vijanden nodig,’ deed hij via Twitter zijn plasje over de ongetwijfeld goedbedoelde bespaartip. Of zijn partijgenoten net zo snel afstand namen van Kos’ voorstel om in Leiden een kabelbaan aan te leggen is mij niet bekend, maar zelden ging een plan in onze stad zo rap en rigoureus door het putje. En zeikerd als ik soms ben, had ook ik zo mijn twijfels. Leiden, waar out-of-the-box-denken nu eenmaal niet in de volksaard zit, is immers een stad van nimby’s gebleken: niemand wil zo’n kolossale paal in juist zíjn achtertuin.

Toch is het jammer dat dit proefballonnetje van Kos, waarvoor hij zich baseerde op plannen die in Groningen leven, zo snel werd doorgeprikt. Want hoe langer ik er al après-skiënd in een Leids café met een vriend over van gedachten wisselde, hoe vanzelfsprekender die RijnGouweLift werd. Zelfs toen ik ’s avonds onder de louterend klaterende douche vandaan stapte (van bier moet je plassen), zag ik nog altijd vooral de voordelen van deze snelle, stille, veilige, schone, betaalbare en effectieve manier om Lammenschans, binnenstad en Bio Science Park met elkaar te verbinden. En dan is het nog een toeristische attractie op de koop toe!

Superman

Al jaren trekt Leiden zo’n 40.000 euro uit voor de nieuwjaarsreceptie in de Pieterskerk: 24.000 euro voor het traditionele concert voor genodigden en 16.000 euro voor het openbare gedeelte. Eind november meldde Omroep West nog dat dat in 2013 niet anders zou zijn. Toch maakte de receptie dit jaar een ietwat sobere indruk. Het gebruikelijke muzakbehangetje van trio Wouter Kiers ontbrak en het aantal drankjes bleef vorige week beperkt tot twee per persoon. En nee, helaas waren er geen extra consumptiebonnen te koop.

De avond ging dan ook als een nachtkaars uit. Maar waar andere gemeenten hun receptie noodgedwongen wegbezuinigden, wás er in Leiden tenminste nog een – al was die dan anders dan anders. Ook de toespraak van gastheer Henri Lenferink week af van die van voorgaande jaren: onze burgemeester wilde niet terugblikken op 2012 (‘daar was u zelf bij’) en ook niet stilstaan bij de jaarwisseling (‘die verliep opnieuw rustig’). Nee, hij maakte er, zoals hij het zelf noemde, een soort State of the Union van, waarin Leiden als ‘superplek’ centraal stond.

Ook in de regio stelde Lenferink zijn stad onomwonden centraal. Hij riep de buurgemeenten op om – toch vooral op basis van het kenniscentrum dat Leiden nu eenmaal is – tot één gebiedsvisie met een daaruit voortvloeiend gezamenlijk, regionaal beleid te komen. Me verplaatsend in de ‘buurgemeesters’ vond ik het wat hautains hebben, zoals ik ook het net iets te likkebaardend aanhalen van het boek ‘If mayors ruled the world’ van Benjamin Barber een tikje al te zelfgenoegzaam vond. Maar aan de andere kant kon ik mezelf natuurlijk niet anders dan uitermate gelukkig prijzen: geboren en getogen op een superplek, en dan ook nog eens Superman als burgemeester. Daar moest op gedronken worden… Jammer dat ik geen bonnen meer had!

Tweede kans

De dag voor Thanksgiving, de Amerikaanse feestdag die – zo wil het verhaal – zijn oorsprong vindt in Leidens Ontzet, verleende president Obama gratie aan niet één, maar twee kalkoenen. ‘Het leven draait om tweede kansen,’ aldus Obama. Ook de paus, die zich in een onthutsende kersttoespraak voor medewerkers van het Vaticaan nog op een geheel eigen interpretatie van medemenselijkheid had laten betrappen, bleek vergevingsgezind: zijn butler, die de vuile habijten van het Vaticaan had buitengehangen, mocht zijn cel na een bezoekje van de kerkvorst als vrij man verlaten. De kerstgedachte in optima forma!

Leiden toonde zich tweede kerstdag roomser dan de paus. Want terwijl de bussen van Arriva zich, nog altijd wat onwennig, volgens de zondagsdienstregeling een weg door de stad baanden, gingen de medewerkers van Parkeerbeheer ’s ochtends strijdvaardig op pad om argeloze autobezitters op de bon te slingeren: het was woensdagochtend, en dus moest er in de binnenstad gewoon betaald worden voor een parkeerplek.

Dat onze stad er – de Zondagswet, die tweede kerstdag gelijk stelt aan een zondag ten spijt -, een eigen logica op nahoudt, is nog tot daaraan toe en past ook wel bij de eigengereidheid van de gemiddelde Leidenaar. Maar wees dan ook consequent. Want als het dan zo’n ‘gewone woensdag’ was, waarom was de balie van de dienst Parkeerbeheer in het Stadsbouwhuis dan niet ‘gewoon’ van 8.30 tot 17.00 uur geopend? Nee, dat de gemeente dit voorspelbare en deels door de eigen gebrekkige communicatie in de hand gewerkte misverstand zo doelbewust en meedogenloos afstrafte, staat haaks op de kerstgedachte. Toch verdient wat mij betreft ook de kalkoen die bij Parkeerbeheer de lakens uitdeelt een tweede kans. Dus, beste Ebenezer Scrooge, doe eens gek, en verscheur die bekeuringen!

Nieuw begin

Elk einde is een nieuw begin. Het is natuurlijk een sleets cliché, maar clichés hebben er nu eenmaal een handje van om waar te zijn. Omgekeerd brengt elk nieuw begin ook een einde met zich mee. Zo is het zo vertrouwde 2012 met het begin van het nieuwe jaar intussen voltooid verleden tijd geworden, en markeerde de première van het nieuwe programma van Jochem Myjer in zijn eigen Leidse Schouwburg het einde van – zoals hij het op Twitter zelf kort en bondig formuleerde – ‘een rottijd’.

Na een onheilspellende diagnose, die heel Leiden en zelfs hem even de mond wist te snoeren, een loodzware en risicovolle operatie en een lange, intensieve periode van revalidatie, heeft ‘onze’ Jochem zich weten terug te knokken naar de plek waar hij thuishoort: stuiterend op het podium van een tot de luisterplekken tweehoogachter toe uitverkocht theater. Uitgerekend op de dag dat een enkeling er serieus rekening mee hield dat het eind der tijden zou aanbreken, maakte de ‘tumortijger’ (en ik citeer hier @jochemmyjer’s twitterbio) met zijn zwaar bevochten en glorieuze terugkeer op de planken een nieuw begin.

‘Zelden zoiets meegemaakt,’ twitterde schouwburgdirecteur Bart van Mossel na afloop van de première van ‘Even geduld a.u.b.’ in de door familie en vrienden van de podiumpanter bevolkte bonbonnière aan de Oude Vest, waar Myjer kind aan huis is. Hij was er zo vaak te vinden, dat hij op het aanwezigheidsbord van het personeel van het theater zelfs een eigen plekje kreeg. Veel te lang had het schuifje ervan zijn afwezigheid aangegeven, maar nu is hij dus definitief terug, klaar om na Leiden ook de rest van Nederland plat te spelen. Mooier kan een nieuw jaar wat mij betreft nauwelijks beginnen. Laten we er met zijn allen in Leiden een eindeloos mooi 2013 van maken. Gelukkig nieuwjaar!