Elk einde is een nieuw begin. Het is natuurlijk een sleets cliché, maar clichés hebben er nu eenmaal een handje van om waar te zijn. Omgekeerd brengt elk nieuw begin ook een einde met zich mee. Zo is het zo vertrouwde 2012 met het begin van het nieuwe jaar intussen voltooid verleden tijd geworden, en markeerde de première van het nieuwe programma van Jochem Myjer in zijn eigen Leidse Schouwburg het einde van – zoals hij het op Twitter zelf kort en bondig formuleerde – ‘een rottijd’.
Na een onheilspellende diagnose, die heel Leiden en zelfs hem even de mond wist te snoeren, een loodzware en risicovolle operatie en een lange, intensieve periode van revalidatie, heeft ‘onze’ Jochem zich weten terug te knokken naar de plek waar hij thuishoort: stuiterend op het podium van een tot de luisterplekken tweehoogachter toe uitverkocht theater. Uitgerekend op de dag dat een enkeling er serieus rekening mee hield dat het eind der tijden zou aanbreken, maakte de ‘tumortijger’ (en ik citeer hier @jochemmyjer’s twitterbio) met zijn zwaar bevochten en glorieuze terugkeer op de planken een nieuw begin.
‘Zelden zoiets meegemaakt,’ twitterde schouwburgdirecteur Bart van Mossel na afloop van de première van ‘Even geduld a.u.b.’ in de door familie en vrienden van de podiumpanter bevolkte bonbonnière aan de Oude Vest, waar Myjer kind aan huis is. Hij was er zo vaak te vinden, dat hij op het aanwezigheidsbord van het personeel van het theater zelfs een eigen plekje kreeg. Veel te lang had het schuifje ervan zijn afwezigheid aangegeven, maar nu is hij dus definitief terug, klaar om na Leiden ook de rest van Nederland plat te spelen. Mooier kan een nieuw jaar wat mij betreft nauwelijks beginnen. Laten we er met zijn allen in Leiden een eindeloos mooi 2013 van maken. Gelukkig nieuwjaar!
STEEKSLEUTELS 