Proefkonijn

Binnenkort kunt u betalen met uw mobiele telefoon. Althans, als de pilot in onze stad succesvol blijkt. Op 1 augustus begint een proef van drie maanden, waarin 1000 geselecteerde Leidenaren bij zo’n 100 deelnemende Leidse winkels kunnen afrekenen met hun smartphone. Of beter: met een telefoon die door de samenwerkende banken en KPN ter beschikking wordt gesteld, want de meeste smartphones zijn nog helemaal niet geschikt voor deze betaalwijze.

Als inwoner van Leiden en klant van KPN en ING werd ik uitgenodigd om me aan te melden als proefkonijn. Dat kon tot afgelopen maandag, maar ik heb mijn beurt voorbij laten gaan. Niet omdat ik last heb van koudwatervrees – het lijkt me juist uitgesproken leuk om mijn puntjes op de i van deze pilot te kunnen zetten, en die gratis telefoon had me zelfs nog bijna over de streep getrokken (al gaat het dan om een middenmotertje van Samsung waarvan de specificaties, afgezien van de benodigde NFC-chip dan, nu al gedateerd aandoen). Nee, het waren de kleine lettertjes waardoor ik afhaakte.

Proefkonijnen die in die drie maanden namelijk minder dan 25 keer met hun Galaxy Express afrekenen, zijn het haasje en moeten 200 euro betalen, zo las ik. In het doemscenario dat ik mezelf schetste, deden de winkels waar ik normaal kom niet mee (waar je met je betaaltelefoon terecht kunt, is nu nog niet bekend), moest ik naar een andere supermarkt, waar maar één kassa geschikt was gemaakt voor mobiel betalen, en daar zat nét een caissière die er niets van snapte, en… Ik was er al snel uit. Dan maar geen nieuwe telefoon, die simlockvrij nu dan misschien wel 350 euro kost, maar medio november voor niet veel meer dan die 200 euro over de toonbank zal gaan. Ik wens KPN, de banken, de deelnemende winkels, maar vooral de proefkonijnen heel veel succes!

Advertentie

Gevonden voorwerpen

‘De Mare is gedempt!’ kreeg ik als klein, Leids Tjannetje vaak te horen als ik een zin met ‘Maarre…’ begon. Ook zinnen die begonnen met ‘Ik vind’ haalden de afsluitende punt maar zelden. ‘Wat je vindt, moet je bij de politie brengen,’ klonk het dan. Maarre… tijden veranderen. Er gaan steeds meer stemmen op om de Mare weer open te graven, als ik nu iets vind, kan ik daar ongestoord een column over schrijven en met gevonden voorwerpen kunnen we, zo schreef Den Haag voor, al sinds juli vorig jaar niet meer bij oom agent terecht.

Van de vanzelfsprekendheid waarmee dergelijke voorwerpen op het politiebureau in ontvangst werden genomen en als het meezat met de rechtmatige eigenaar werden herenigd, is sinds de gemeente deze schone taak op zich nam weinig meer over. De afdeling Gevonden Voorwerpen zucht en steunt in de media, medewerkers hebben het na bijna een jaar nog steeds over ‘wennen’, en het brutale VARA-programma Rambam toonde tot overmaat van ramp aan dat gevonden voorwerpen op het Stadsbouwhuis ook weer spoorloos kunnen verdwijnen.

De eerste halfjaarcijfers wijzen uit dat er in Leiden omgerekend elke werkdag zo’n tien voorwerpen als vermist en hooguit vijf als gevonden worden geregistreerd, waarbij de website verlorenofgevonden.nl de gemeente ook nog eens veel werk uit handen neemt. Het zijn geen aantallen waarmee je, als je dat al zou willen, ook de Kórte Mare nog kunt dempen. Als een gemeentebericht over deze afdeling dus stelt dat ‘de hoeveelheid werk voor de gemeente omvangrijker is dan van tevoren ingeschat’, dan vind ik… dat ik daar wel iets van mag vinden. Dat een particulier initiatief op Facebook zich inmiddels over verloren en gevonden Leidse knuffels heeft ontfermd, vind ik dan ook niet verwonderlijk. Wat ik dat wel vind? Vind ik leuk!

Duivels dilemma

Stel, u bent burgemeester en iemand kondigt op een Amerikaans internetforum aan om de volgende dag op een school in uw stad zijn docent Nederlands en zoveel mogelijk medeleerlingen dood te schieten. Wat zou u doen? Natuurlijk, u neemt het dreigement serieus en probeert te achterhalen wie het bericht gepost heeft en om welke school het gaat. Maar als dat niet lukt? Burgemeester Henri Lenferink noemde het een ‘duivels dilemma’, en hoewel er zeker achteraf – met de kennis van nu en de wijsheid in pacht – veel kritiek op zijn beslissing kwam, deed hij in nauw overleg met schoolbesturen en internationale deskundigen volgens mij het enige juiste: hij nam het zekere voor het onzekere en kondigde aan alle Leidse scholen voor middelbaar en voortgezet onderwijs tot nader order te sluiten.

Het gevolg: duizenden leerlingen waren een dagje vrij. In het licht van het niet malse dreigement lijkt me dat een alleszins acceptabele consequentie. Intussen ging het onderzoek door, en al snel maakte doortastend speurwerk duidelijk dat het bericht niet via een Costa Ricaanse proxyserver, maar daadwerkelijk in Costa Rica was gepost. Het dreigement bleek loos en het gevaar was geweken.

De kritiek die het weloverwogen besluit van onze burgemeester oogstte, deel ik niet. In mijn ogen deden hij en zijn crisisteam namelijk vrijwel alles goed, tot en met de communicatie, die helder, adequaat en effectief was. Van een duivels dilemma – volgens de Van Dale een dilemma waarvan de uitkomst ongeacht de keuze hoe dan ook vreselijk is – was allerminst sprake, want mede dankzij sterk crisismanagement bleef zo’n vreselijke uitkomst ons godzijdank bespaard. Door het onmiskenbaar netelige vraagstuk toch als duivels te betitelen, deed burgemeester Lenferink wat mij betreft dus vooral zichzelf tekort.

DJ van Oranje

Koninginnedag, een dag van tradities, vier ik traditiegetrouw met mijn neefjes en nichtje in de Hoeksche Waard. Slechts één keer was ik op 30 april in Leiden, maar toen maakte een zwarte Suzuki Swift ook in onze stad voortijdig een einde aan de festiviteiten. Ook deze voorlopig laatste Koninginnedag bevond ik mij dus in een oranjegezind dorpje aan de Dordtse Kil, waar ’s ochtends de vlag wordt gehesen, uit volle borst het Wilhelmus wordt gezonden, door schoolkinderen honderden ballonnen worden opgelaten en waar feestdjrené.nl steevast zijn plaatjes draait.

Net als andere jaren hield ik mezelf via Twitter en de Leidse media op de hoogte van de viering in Leiden, maar vorige week probeerde ik natuurlijk ook zoveel mogelijk van de prachtig in beeld gebrachte kroning in Amsterdam mee te pikken. Zowel in onze hoofd- als in de Sleutelstad waren er gelukkig geen noemenswaardige incidenten, en tegen de avond keerde ik als een moe maar voldaan onderdaan terug in Leiden.

Onderuit op de bank zag ik hoe onze Armin van Buuren tijdens zijn optreden met het Concertgebouworkest op het Java-eiland op het podium onverwacht koninklijk bezoek kreeg. ‘Apetrots!’ schreef Jochem Myjer in een tweet aan zijn stad- en vroegere klasgenoot. ‘Wat een eer!’ twitterde de DJ van Oranje vlak na de Koningsvaart en vermoedelijk vanuit de auto waarin hij onder politie-escorte naar Leiden sjeesde. Want ook tijdens deze bijzondere Koninginnedag regeerden tradities, en dús trad de wereldberoemde DJ ook dit jaar weer gewoon op in zijn eigen Leiden – dit keer op precies 250 meter van mijn huis. En zo kon het gebeuren dat ik tegen elven met de opzwepende beats van ’s werelds beste DJ op de achtergrond… in slaap sukkelde. Een mooi slotakkoord van wat je met recht een dag om van te dromen mag noemen!

Over de brug

In de ooit door burgemeester Lenferink afgekondige en jaarlijks verlengde verordening die het mogelijk maakt cliënten van de daklozenopvang op het Papegaaisbolwerk een straatverbod op te leggen, laat de waslijst van vertoond wangedrag niets aan duidelijkheid te wensen over: ‘Drugsgebruik, alcoholgebruik, doelloos rondhangen, urineren in het openbaar, onzedelijk gedrag, mishandeling, vechtpartijen en conflicten, dealen, (be)dreiging, bedelen, belediging, heling, diefstal, geluidsoverlast, vernielingen, vervuiling, openbaar (sic) dronkenschap, agressiviteit en het anderszins lastigvallen van burgers.’

Diezelfde burgemeester heeft na de Nuon-meevaller nu met een Nuon-tegenvaller te maken, want de grond rond de elektriciteitscentrale aan de Langegracht moet worden gesaneerd. Deze operatie zou het Papegaaisbolwerk en dus ook de daklozenopvang van de stichting Binnenvest een jaar lang onbereikbaar, en de daklozen dus onderdakloos maken. De oplossing: de achterdeur van de knip en een tijdelijke brug over de Maresingel.

Dat is de pal aan de overzijde van de singel gelegen vrije school Mareland een brug te ver. Want hoe romantisch het beeld van een onder een brug slapende vagebond ook is, de hierboven opgesomde vormen van overlast wil je niet op je schoolplein hebben. Terecht ziet de school ook niets in de hekken en beveiligers die de gemeente al heeft toegezegd. Daarbij wordt het gebied waarvoor een ontzegging kan worden opgelegd in de huidige verordening afgebakend door het water van de Maresingel. Als dat overbrugd wordt, moeten op zijn minst het Marepark en het schoolplein van Mareland aan dit gebied worden toegevoegd. Maar eigenlijk moeten B en W natuurlijk over de brug komen en een ferme streep door dat hele overbruggingsplan zetten. Zonder mitsen en zonder maren.