Autocoureur

De Amerikaanse website Damnyouautocorrect.com staat vol met soms hilarische, maar vaak ook nogal gezochte en onwaarschijnlijke misverstanden die veroorzaakt zouden zijn door de autocoureur op de moderne smartphone. Slimme telefoontjes denken graag met hun bezitter mee en komen tijdens het schrijven van bijvoorbeeld sms’jes en WhatsApp-berichten vaak te pas, maar soms ook behoorlijk te onpas met suggesties. Let je even niet op, dan staat er opeens heel iets anders dan je eigenlijk wilde zeggen, en voor je het weet, heb je het dan over ‘autocoureur’ terwijl je ‘autocorrectie’ bedoelt.

‘Zin om te lynchen?’ is een bekend Nederlands voorbeeld van zo’n autocorrectie-fout. Zelf schaaf ik gedurende de week – in de trein of tijdens de lynchpauze – op mijn telefoon al swipend aan mijn columns, en vooral als het intelligente, zelflerende woordenboek van mijn Android geen idee heeft waarover ik het heb, kan ik een glimlach vaak niet onderdrukken. Zo herinner ik me ‘de monumentale hoogglans kerk’ en ‘burgemeester HAVO-leerling’. Gelukkig vaar ik niet blind op mijn autocoureur, corrigeerde ik zijn correcties tijdig en stond er in de column zoals ik die naar de redactie mailde gewoon ‘Hooglandse kerk’ en ‘Henri Lenferink’.

Een maand of drie geleden vloog de autocoureur van wethouder Jan-Jaap de Haan uit de bocht. De Haan verstuurde eind juni een tweet, waar ik nog steeds om moet lachen. Het gemeentelijke Archeologisch Centrum, gevestigd in het voormalige weeshuis aan de hoogglans Kerkgracht, had nu volgens de wethouder ‘een bordeel voor scholen’. De Haan bedoelde een bordspel, maar had net iets te snel op verzenden gedrukt. Voor alle zekerheid lees ik deze Steeksleutels dus nog maar een keertje extra door voor ik ‘m op de mail zet. Een ongeluk zit immers in een klein hoertje!

Advertentie

Klokkenspel

In de tien jaar dat ik aan de voet van de Stadhuistoren woonde, kraaide er geen haan naar – misschien omdat op deze toren geen fiere haan maar een Leidse leeuw de windrichting aangeeft. Dat het carillon half april nog sinterklaas- en kerstdeuntjes ten gehore bracht, het leek niemand iets te kunnen schelen. Intussen ben ik verhuisd, hoor ik het kwartierlijkse klokkenspel alleen nog als de Leidse leeuw aangeeft dat de wind uit het zuiden komt en is er veel verbeterd: in 2012 is er een Leids Carillon Genootschap opgericht en de liedjes die vanuit het Brabantse Asten per computer worden ingestart, worden nu regelmatig gewisseld.

Sinds februari galmden er speciale carillonbewerkingen van klassiekers van de Beatles en de Stones door de stad, maar vorige week zijn die alweer vervangen door vier nieuwe tunes. ‘This is what it feels like’ bijvoorbeeld, waarmee Leidenaar Armin van Buuren en singersongwriter Trevor Guthrie dit jaar wereldwijd een zomerhit scoorden. Rogier van Otterloo’s thema van de speelfilm ‘Soldaat van Oranje’ is iets minder actueel, maar lijkt eveneens een logische keuze: een belangrijk deel van deze rolprent uit 1977 speelt zich in onze stad af.

De selectie van de resterende twee liedjes – de vier klassieke composities die een tweede setje vormen, laat ik buiten beschouwing – is in mijn ogen wat vrijblijvender. Met ‘Hurricane’ van Ilse DeLange is natuurlijk weinig mis, maar haar ‘Do Luv 2 Luv U’ (in 2011 hét anthem van Serious Request in Leiden!) was een toepasselijkere keuze geweest. En ‘Zij gelooft in mij’ kan ik al helemaal niet plaatsen. Had André Hazes niet meer met het Leidseplein dan met Leiden? Hoe het ook zij, over een paar maanden kunnen we weer vier nieuwe riedels verwachten. Heeft u, afgezien van ‘La-la-la-Leiden’ natuurlijk, nog suggesties?

Onheilspellend

Ik heb altijd in of vlakbij Leiden gewerkt, maar sinds anderhalf jaar forens ik vier dagen per week tussen Leiden en Schiphol Rijk. Voor het eerst sinds de kleuterschool heb ik dit jaar vrij moeten nemen voor Leidens Ontzet. Op de lagere en middelbare school, op de universiteit en bij mijn voormalige werkgevers: jaar in, jaar uit was 3 oktober als vanzelfsprekend een vrije dag. Vorig jaar viel het Feest der Feesten nog op m’n vrije woensdag, maar dit jaar was ik aan de beurt en mocht ik mijn collega’s uitleggen dat ik er 3 oktober niet ben, omdat het dan dus 3 oktober is.

‘Ja, en dus?’ – ‘Dus…’ en uit mijn hoofd vatte ik, een opdringerige Leidse r driftig onderdrukkend, de laatste pak ‘m beet 25 Feestwijzers samen, van hutspot en Taptoe tot het vuurwerk. ‘En dat gaat elk jaar precies hetzelfde?’ Ik knikte, maar niet van harte. Want in het Leids Nieuwsblad had ik iets gelezen wat me helemaal niet beviel, en eigenlijk verbaast het me ook dat Leiden, stad van alles bij het oude, nog niet in last is.

Michiel Zonnevylle, voorzitter van de 3 October Vereeniging, lichtte het thema van dit jaar – Per (on)geluk 31013 – toe, en vertelde dat in 2013 alles in grote lijnen bij het oude blijft. ‘In de komende jaren zal er wel het een en ander gaan veranderen,’ (wtf?) ‘maar,’ (en nu komt het!) ‘daar is het nu nog te vroeg voor.’ Ik herhaal: WTF?! Wát gaat er veranderen, of beter: Vurrrandurrru, wattan juh? Wat weet die Zonnevylle, maar wil hij ons nog niet vertellen? Welk onheil hangt ons na dit ongeluksjaar boven de bledder? Voor veranderingen is het in Leiden altíjd te vroeg, en al helemaal als het om Leidens Ontzet gaat. Er zit dus maar één ding op, en dat is deze vrije dag het onderste uit de kan te halen en het Feest te vieren alsof het de laatste keer is. Doet u mee?

Nep

‘Sodekanonne!’ galmde het door de werkplaats van bouwbedrijf Burgy. Maar het kwaad was al geschied. Een zandstenen kanon van de Doelenpoort lag in stukken op de vloer. Niets is routine, legt de website van Burgy uit, en daaraan bleek geen woord gelogen. ‘We hebben het zo goed en zo kwaad als het ging hersteld,’ vertelde de projectleider onlangs schuldbewust in het Leidsch Dagblad. Een gevalletje valse bescheidenheid, lijkt me.

Ik denk namelijk niet dat iemand kan aanwijzen welk van de twee kanonnen nep is. Dat dit ongelukje een paar maanden na de oplevering van de poort pas aan het licht kwam, bewijst dat Burgy zich, ook nu het een eigen fout moest herstellen, weer vakkundig van zijn taak gekweten heeft. Bovendien zijn we hier wel iets gewend. De leeuw op de poort bij de Burcht heeft een nepzwaard in zijn nepklauw, en zelfs onze burgemeester loopt rond met een nepketting om zijn nek. Molen de Put is een replica, net als het anatomisch theater in museum Boerhaave, en ook de dinoskeletten in Naturalis zijn nep.

In Amsterdam is een expositie van 325 Rembrandt-reproducties een heuse trekpleister, en aan het VOC-schip de Batavia in Lelystad is álles nagemaakt, niet alleen de kanonnen. In Italië zijn veel beelden in de openbare ruimte stiekem van plastic, een dierentuin in Gaza voorzag twee ezels van zwarte strepen toen de laatste zebra het loodje had gelegd en een Chinese zoo maakte het nog bonter door een hond in een kooi te zetten en daar een bordje ‘Leeuw’ bij te plaatsen. Zolang we geen punt maken van nepkaas op onze pizza, en Caro Emerald een half miljoen cd’s verkoopt, is een nepkanon zo erg dus nog niet. Daarbij heeft Burgy onze stad de afgelopen jaren zoveel mooier gemaakt, dat ik met een kanon op een mug zou schieten als ik nog langer bij dit ene foutje stilstond.