Of ik nog wel in Leiden wilde wonen, vroegen mijn collega’s tijdens de lunch. En nee, dat vroegen ze niet omdat ‘zwempedo’ Benno L. in mijn stad was neergestreken. Ze hadden de vorige avond met open mond naar Pauw & Witteman gekeken, waar het luidruchtigste deel van het studiopubliek uit woedende, hun onvrede overschreeuwende Leidenaren had bestaan. Goed werk van de redactie, want het leverde spraakmakende tv op. Wie op Twitter de hashtag #penw volgde, kon op zijn vingers natellen dat de zelfbenoemde woordvoerder niet voor 95% van de Leidenaren sprak, al beweerde hij nog zo stellig van wel.
Over Benno L. – of: de heer L., zoals de gemeente hem in haar publicaties consequent noemt – ga ik hier verder niet teveel uitspraken doen. De enige uitspraak die ertoe doet is immers die van de rechter. Natuurlijk walg ik van L.’s strafblad en begrijp ik dat je schrikt als je ontdekt dat juist deze zedendelinquent bij jou in de wijk is komen wonen. Maar de dreiging die uitging van een live op tv gesteld burgerultimatum vond ik ronduit huiveringwekkend en zorgde ervoor dat ik mij zelfs een klein beetje schaamde voor mijn stad.
Gelukkig maakte deze schaamte een dag later alweer plaats voor trots, toen die andere heer L., burgemeester Lenferink, in hetzelfde praatprogramma uitlegde hoe en waarom hij tot dit even moeilijke als moedige besluit was gekomen. En die trots groeide toen vrijdag bleek dat hij niet zwichtte voor dreigementen, dat Leidse kerken werken aan een vangnet van vrijwilligers om Benno L. te begeleiden en op het rechte pad te houden, en dat maar liefst 84% van de omwonenden onder de streep vindt dat L. in de seniorenflat moet kunnen blijven wonen. Een stad die zijn nek uitsteekt en weloverwogen een laatste toevluchtsoord durft te zijn. Zo ken ik mijn Leiden weer!
STEEKSLEUTELS 