Het was een mooie lentedag. In ons stille straatje in Leiden Noord was het rustig en vredig als altijd. Een kat schreed naar het eerste streepje zonlicht van de dag, vogels zongen om het vrolijkst het hoogste lied – er leek letterlijk en figuurlijk geen vuiltje aan de lucht. Tot ik gestommel hoorde achter het huis naast ons. Ik schoof het gordijn open en zag mijn buurvrouw als aan de grond genageld en met haar hand voor haar mond op het dak van de badkamer staan. Ze wenkte.
Opeens was alles anders. De reorganisatie op werk die me nog net niet uit mijn slaap had gehouden, de verkiezingskoorts waarover ik een column wilde schrijven – plots waren het niet meer dan bijzaken. Ik zag mijn bangste vermoeden bevestigd, ik zag wat mijn buurvrouw had gezien. Nadat ik 112 had gebeld voltrok de ochtend zich als een sinistere speelfilm: twee agenten, een breekijzer, een schouwarts… Buren zochten en vonden steun bij elkaar. Haizhen was dood.
De altijd zo vrolijke, vriendelijk lachende Haizhen. Eind dertig, geen familie in Nederland… Tot mijn schaamte besefte ik dat ik verder eigenlijk zo goed als niets van haar wist. Ze had een paar dagen eerder haar lenzen uit gedaan, was gaan slapen en nooit meer wakker geworden. Rustig en vredig, zoals dat dan heet, maar tegelijk veel te jong en te alleen. ‘Een mooie dood,’ luidde desondanks het waardeoordeel dat de arts aan zijn professionele bevindingen wenste te koppelen. Hij haalde zijn fiets van het slot en de agenten namen afscheid. Het lied van de vogels was geen moment verstomd. De straatkat strekte zich nog maar eens schaamteloos uit en ook ons stille straatje lag erbij alsof er niets was gebeurd. Ik stond voor haar huis, keek onwillekeurig omhoog en zag hoe het zonlicht door de jonge bloesem van de krentenboom scheen. Dag Haizhen!
STEEKSLEUTELS 