Sinds 1961 worden op 4 mei – officieel – niet alleen de doden van de Tweede Wereldoorlog herdacht, maar ook de burgers en militairen die sneuvelden in oorlogssituaties sinds de bevrijding. Daarover laait, net als over zwarte pieten en wereldse kerstliedjes, elk jaar opnieuw nagenoeg dezelfde discussie op. Ook in de Marekerk riep ene Lex Lesgever vorige week zondag nogal schoolmeesterachtig op de gedachten op 4 mei in het vervolg alleen nog uit te laten gaan naar oorlogsslachtoffers die vielen tussen 1940 en 1945.
Gelukkig maar dat we sinds 5 mei 1945 in een vrij land leven en dat ik dus vrij ben om zelf te bepalen aan wie of waaraan ik denk en wanneer. ‘Dit nooit meer,’ klonk het vastberaden toen ‘dé oorlog’ voorbij was. Maar oorlogen bestaan vandaag de dag nog steeds, al woeden ze dan niet hier. Juist door op 4 mei ook de doden te herdenken die na 1945 te betreuren vielen, houden we die ene, zo heel belangrijke les die WOII ons leerde levend. Want blijkbaar hebben we ons lesje nog altijd niet geleerd.
Aan de voet van molen De Valk dwaalden mijn gedachten dit jaar zelfs nog verder af. Geen Les- of regelgever die me dat kan verbieden. Zo vroeg ik me af waarom de fontein in de Singel tussen acht en twee over acht onverstoorbaar bleef klateren. En hoe twee minuten stilte in godsnaam de zondagsrust zouden kunnen verstoren, zoals men in de Bible Belt stelde. En waarom mensen hun telefoon niet uitzetten als ze naar een herdenking gaan. En of bij Domino’s nou echt niemand tegen de pizzacoureurs had kunnen zeggen dat het weinig respectvol is om tijdens het Wilhelmus dwars door het met dranghekken afgezette stiltegebied te rijden. Zo’n pizza kan immers best even wachten. André van Duin zong het niet voor niets: Even wachten, nog even wachten, even wachten nog… Pizza!
STEEKSLEUTELS 