Hollandse nieuwe (2)

Anderhalve maand geleden voorspelde ik dat viswinkel Atlantic ook dit jaar weer de AD Haringtest zou winnen. Grootspraak natuurlijk, want vergelijkingsmateriaal had ik niet – ik had slechts met smaak mijn eerste Hollandse nieuwe van het jaar verorberd. Het liep ook anders: omdat de AD-jury dit jaar om onverklaarbare redenen had besloten de winnende winkel van 2012 en 2013 links te laten liggen, viste de viszaak in de stad van haring en wittebrood achter het net. Gelukkig voor de Turkse gebroeders Tagi deed ook de Hollandse nieuwe uit hun viswinkel in Rotterdam Nesselande het bij het AD testpanel goed. Zo goed zelfs dat nu Atlantic in de Maasstad officieel de beste haring van het land verkoopt en Leiden de titel kwijt is.

Mijn enthousiaste column over Atlantic aan het Levendaal lokte overigens nogal wat reacties uit. Of ik de haring in ruil voor mijn lovende woorden gratis had gekregen, vroegen achterdochtige lezers zich af. Maar nee, ik ben geen Martin Bril. Daarvoor schiet ik stilistisch te kort en bovendien ontbreekt het me aan de brutaliteit om me in ruil voor een nieuwe auto, strakke maatpakken en gratis vliegtickets in mijn column lovend over Volvo, Hans Ubbink en KLM uit te laten. Daarbij is het Witte Weekblad geen Volkskrant.

Als ik mijn columns al commercieel zou willen exploiteren, zou het in het beste geval om kruimelwerk gaan. Maar dan nog zou ik niet weten hoe ik het moest aanpakken, want om nou plompverloren te schrijven dat de spareribs van Bennies, de rijsttafels van Surakarta en de snacks van Friet Enzo de lekkerste van Leiden zijn, of dat Lundi het fijnste restaurant van de stad is (alle vier waar, trouwens!), is wel heel doorzichtig. Zou het opvallen als ik voortaan elke column begin met een kop koffie op het terras van Vooraf en Toe?

Advertentie

Energiepark

De eerste hobbels voor het Singelpark waren vrij snel genomen: van sympathiek burgerinitiatief tot politiek breed omarmd project, inclusief budget – het leek ‘a walk in the park’. Bij de gefaseerde realisatie van dit ambitieuze plan zijn nog wel wat knelpunten te verwachten. Vorige maand werden geïnteresseerden tijdens een open dag door de gemeente bijvoorbeeld geïnformeerd over de mogelijkheden die het Nuon-terrein (tussen Langegracht en Maresingel) biedt. Of moet ik zeggen: het gebrek aan mogelijkheden? Laat ik optimistisch blijven en het uitdagingen noemen.

Doorlopende huurcontracten, noodzakelijke parkeerterreinen, regionale daklozenopvang… Het realiseren van een noordzuidverbinding (van Marekerk naar moskee) en een ‘parkdoorgang’ (parallel aan de singel) dwars door het verkavelde gebied zijn al twee uitdagingen op zich, laat staan dat het er ook nog een beetje groen bij komt te liggen. Om de verwachtingen wat te temperen wordt het Energiepark nu al een ‘parkplein’ genoemd, en de drukbezochte, gevarieerde en prima georganiseerde open dag was dan ook vooral bedoeld om burgers aan te moedigen mee te denken. Want hoewel het om een meerjarenproject gaat, is er wel enige spoed: de grond rond de energiecentrale wordt nu gesaneerd en het is de uitdrukkelijke wens bij de herinrichting alvast rekening te houden met de parkpleinplannen.

Toch was de door mij bezochte middagsessie ook zeer inspirerend: zo prikkelden de in onbruik geraakte industriële panden op het terrein de fantasie. En van de wandeling door het gebied stak ik ook nog wat op: als een dakloze u in de stad om geld vraagt voor een slaapplek, weet dan dat Stichting Binnenvest al geruime tijd geen bijdrage meer rekent voor een overnachting. In plaats daarvan moeten de handen uit de mouwen worden gestoken.

WKater

Voor de eerste groepswedstrijd van Oranje sprak ik met de redacteur en een fotograaf van deze krant af bij Bad Habits, de pub met het enige buitenscherm in de stad. We waren niet de enigen: een bomvol Pelipleintje, een wel heel lange rij en de wedstrijd tegen Spanje stond op het punt van beginnen. Dat werd niks – net als met Oranje trouwens, zo was de algemene verwachting. Er was al afgetrapt toen we bij toeval in ’t Kraantje in de Vrouwensteeg belandden. Een lekker groot scherm, niet te druk en een magistrale wedstrijd, die tot ieders verrassing met 5-1 werd gewonnen. Nou ja, ‘ieders’… Een aantal vaste bewoners van de pijpenla hing aan de bar en had nauwelijks oog voor wat zich op de Braziliaanse grasmat voltrok. Gras is immers prima spul, maar je moet het wel kunnen roken.

De eerste helft van Australië-Nederland keken we in de volgepakte Re-spons. Het schoot niet op met NL11 en ook het volgen van de wedstrijd viel in alle drukte niet mee. Tijdens de rust besloten we dus de rust van ’t Kraantje maar weer op te zoeken. En verdomd: Oranje won opnieuw! Noem het bijgeloof, maar waar we de rest van het toernooi zouden bekijken, stond na deze tweede zege dus wel vast.

Na Australië kwam Chili, toen Mexico. We voelden ons steeds meer thuis in ’t Kraantje en veel belangrijker nog: Oranje bleef maar winnen. Na Mexico kwam Costa Rica, toen Argentinië en toen… de kater. Na de beslissende strafschop van de Argentijnen schudden we kroegbaas Marco de hand en namen afscheid. ‘Tot ziens,’ zei hij nog, maar de kans daarop acht ik vooralsnog niet zo heel erg groot. Maar áls ’t Kraantje over twee jaar nog bestaat en áls het Nederlands elftal zich dan heeft weten te plaatsen voor het EK in Frankrijk, dan weet u nu alvast waar ik tijdens de eerste groepswedstrijd van Oranje uithang!

Vondsten

Het onderwerp voor deze column kreeg ik nagenoeg letterlijk op een zilveren schaaltje aangereikt: Leidse archeologen toonden vorige week vol trots een in Oegstgeest gevonden zevende-eeuwse schaal. De vondst van dit zilveren object zorgt voor een nieuwe kijk op de vroege middeleeuwen, waarin het leven in onze contreien blijkbaar veel minder primitief en geïsoleerd was dan tot dusver werd verondersteld.

De inmiddels prachtig gerestaureerde schaal eist in het Rijksmuseum van Oudheden nu alle aandacht voor zich op, maar de Leidse wetenschappers vonden op het terrein van het Bio Science Park nog veel meer. Ze legden de resten van een compleet vissersdorp bloot! Indrukwekkend, absoluut, maar het kan nóg gekker. Dit ‘Volendam aan de Rijn’ valt in omvang namelijk in het niet bij de vondst van de Leidse Egyptoloog Olaf Kaper. Hij maakte onlangs eigenhandig een einde aan de zoektocht naar zo’n 50.000 Perzische soldaten, die meer dan 2500 jaar geleden spoorloos verdwenen.

Dit leger viel in Egypte ten prooi aan een zandstorm, zo leren de geschiedenisboeken ons. Talloze wetenschappers hebben geprobeerd de exacte locatie van dit drama te bepalen en de afgelopen eeuwen werden heel wat schoppen in het mulle woestijnzand gestoken. Tevergeefs, weet Kaper nu zeker. De zandstorm was een verzinsel waarmee een roemloze nederlaag tegen een Egyptisch rebellenleger moest worden verbloemd. Een bij toeval ontdekte tekst op een tempelblok, waarin de zegevierende opstandelingenleider wordt bejubeld, toont onomstotelijk aan dat we ons eeuwenlang – ook al nagenoeg letterlijk – zand in de ogen hebben laten strooien. Het blijft mooi dat één enkele vondst wetenschappelijk alles op zijn kop kan zetten. En het is nog mooier dat onze universiteit daarbij keer op keer een belangrijke rol weet te spelen.

Kiezersbedrog?

Als je je, als lijsttrekker zelfs, verkiesbaar stelt voor vier jaar lokale politiek, en je pakt kort nadat het nieuwe stadsbestuur het pluche heeft ingenomen je biezen om in een andere gemeente én voor een andere partij wethouder te worden, is dat dan kiezersbedrog? Die vraag lijkt gerechtvaardigd nu Pieter Kos zijn raadszetel voor GroenLinks in Leiden verruilt voor een door de Stadspartij Den Helder in te vullen wethouderspost in het college van zijn geboortestad.

Natuurlijk, als kiezer stem je in eerste instantie op een partij en niet op een persoon. Maar Kos wás de afgelopen jaren GroenLinks Leiden: gezichtsbepalend en alom aanwezig, niet alleen in de stad (rode schoenen, bovenste knoopjes open), maar ook – als beste twitterende politicus van ons land zelfs! – in de sociale media. De formulering die de kandidatencommissie van zijn partij koos toen de kieslijst voor de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen werd samengesteld, is dan ook veelzeggend: ‘Pieter’s [sic] leiderschap is cruciaal voor een goede uitslag […].’

En die uitslag wás goed: GroenLinks groeide fors, waarbij Kos 2094 stemmen kreeg, 36,6% van de stemmen op zijn partij. Ook zijn meest voor de hand liggende opvolger, Stéphanie Bakker, heeft met 1855 voorkeursstemmen een stevig mandaat, maar ook zíj kondigde vorige week plotseling haar afscheid aan. En zo vertrekken dus de nummers 1 en 2 van de fractie, samen goed voor bijna 70% van de op GroenLinks uitgebrachte stemmen. Toch zou ik niet van kiezersbedrog willen spreken. Dat zou immers kwade opzet suggereren en daarvan lijkt geen sprake. Bovendien doet het geen recht aan de tomeloze inzet die Kos de laatste zes jaar als partijleider aan de dag legde. Maar uiterst ongelukkig, een flinke dreun voor GroenLinks én een verlies voor Leiden is het wel.