Als je je, als lijsttrekker zelfs, verkiesbaar stelt voor vier jaar lokale politiek, en je pakt kort nadat het nieuwe stadsbestuur het pluche heeft ingenomen je biezen om in een andere gemeente én voor een andere partij wethouder te worden, is dat dan kiezersbedrog? Die vraag lijkt gerechtvaardigd nu Pieter Kos zijn raadszetel voor GroenLinks in Leiden verruilt voor een door de Stadspartij Den Helder in te vullen wethouderspost in het college van zijn geboortestad.
Natuurlijk, als kiezer stem je in eerste instantie op een partij en niet op een persoon. Maar Kos wás de afgelopen jaren GroenLinks Leiden: gezichtsbepalend en alom aanwezig, niet alleen in de stad (rode schoenen, bovenste knoopjes open), maar ook – als beste twitterende politicus van ons land zelfs! – in de sociale media. De formulering die de kandidatencommissie van zijn partij koos toen de kieslijst voor de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen werd samengesteld, is dan ook veelzeggend: ‘Pieter’s [sic] leiderschap is cruciaal voor een goede uitslag […].’
En die uitslag wás goed: GroenLinks groeide fors, waarbij Kos 2094 stemmen kreeg, 36,6% van de stemmen op zijn partij. Ook zijn meest voor de hand liggende opvolger, Stéphanie Bakker, heeft met 1855 voorkeursstemmen een stevig mandaat, maar ook zíj kondigde vorige week plotseling haar afscheid aan. En zo vertrekken dus de nummers 1 en 2 van de fractie, samen goed voor bijna 70% van de op GroenLinks uitgebrachte stemmen. Toch zou ik niet van kiezersbedrog willen spreken. Dat zou immers kwade opzet suggereren en daarvan lijkt geen sprake. Bovendien doet het geen recht aan de tomeloze inzet die Kos de laatste zes jaar als partijleider aan de dag legde. Maar uiterst ongelukkig, een flinke dreun voor GroenLinks én een verlies voor Leiden is het wel.
STEEKSLEUTELS 