Veelschrijver

Het zal mijn studie Nederlands zijn, maar bij het woord veelschrijver denk ik in eerste instantie aan literaire multi-publicisten als Simon Vestdijk (die sneller schreef dan God kan lezen) en Herman Brusselmans. Het nieuws dat Leiden veelschrijvers wil gaan aanpakken kon ik vorige week dus niet helemaal plaatsen: Vestdijk legde meer dan 40 jaar geleden al het loodje en Brusselmans lijkt me er niet bepaald de figuur naar zich door welk Nederlands stadje dan ook te laten ringeloren.

Omdat dit mijn precies vierhonderdste Steeksleutels is, was ik heel even bang dat ons stadsbestuur míj in het vizier had. Bijna acht jaar lang elke week een column, het is natuurlijk niet niets, maar daarmee zou ik mezelf toch allerminst een veelschrijver durven noemen. En daarbij: ik doe met m’n wekelijkse stukje op ‘de drie’ van deze huis-aan-huiskrant geen vlieg kwaad – of heb in elk geval niet die intentie.

Veelschrijvers zijn lieden die zich beroepen op de Wet openbaarheid van bestuur, een gemeente met brieven overspoelen en geld claimen als ze niet binnen de wettelijk gestelde termijn van twee weken een reactie ontvangen. Het bedrag dat de gemeente die in gebreke blijft moet Wob-hoesten kan Wob-lopen tot 1260 euro per te laat beantwoorde brief. Had ik de afgelopen acht jaar dus geen columns maar wekelijks een brief geschreven, dan had me dat meer dan een half miljoen euro kunnen opleveren – en ook dát is natuurlijk niet niets. Deze vierhonderdste column zou dus een mooie aanleiding kunnen zijn om een lucratieve carrièremove te overwegen, maar eigenlijk vind ik het nog veel te leuk om elke week aan een nieuwe Steeksleutel te sleutelen. Met uw welnemen – en dat van de gemeente Leiden – ga ik daar dan ook nog even mee door: op naar de vijfhonderd. Tot volgende week dus maar weer!

Advertentie