Heel veel reacties lokken mijn columns doorgaans niet uit, en misschien moet ik me daar met het oog op de aanslagen in Parijs ook maar gelukkig om prijzen. De cartoons en columns die verschenen in Charlie Hebdo – een tot een paar weken geleden buiten Frankrijk nauwelijks bekend satirisch magazine waarvan de oplage die van deze krant nauwelijks ontsteeg – vormden de directe aanleiding voor een lafhartige meervoudige moordpartij, die Charlie echter allesbehalve monddood maakte. In plaats daarvan was opeens iederéén Charlie, tot op een bomvol Leids Stadhuisplein aan toe.
Een dag voor de aanslag was er ook in onze stad een incident dat me raakte. Minder groot, natuurlijk, maar óók onvoorstelbaar en óók weerzinwekkend. In het fietstunneltje onder de Churchilllaan, ter hoogte van de Haagweg, deed een verstandelijk gehandicapte jongen iets wat hij beter niet had kunnen doen, hoe doodgewoon het in een gemiddeld Nederlands dorp dan ook nog altijd mag zijn: de immer onweerstaanbaar vrolijke, 12-jarige Thimo, die zich van geen kwaad bewust was – en waarom zou hij ook? – groette een voorbijganger. ‘Hoi!’ zei hij.
Hoi… Argeloos, ontwapenend en breeduit lachend. Maar in plaats van terug te lachen, maakte de voorbijganger met een paar ferme en welgemikte klappen duidelijk dat hij daar niet van gediend was. Dat de circa 15-jarige dader ‘een Noord-Afrikaans uiterlijk’ zou hebben, doet er wat mij betreft niet toe. Dat onze door intolerantie en achterdocht gedomineerde samenleving zo gespannen en explosief is dat zelfs een simpele groet geweld kan uitlokken wel. We kunnen met z’n allen wel wat argeloosheid gebruiken, lijkt me. Je suis Thimo? Nee, dat niet. Maar als we allemaal de Thimo in ons een heel klein beetje meer de ruimte zouden geven, zou dat denk ik al een stuk schelen. Hoi!
STEEKSLEUTELS 