Het was stil op 4 mei, bij Molen de Valk. De enkeling die niet wist dat de jaarlijkse dodenherdenking dit jaar elders in de stad werd gehouden, werd daarop gewezen door een nauwelijks te missen bord: ‘Dodenherdenking verplaatst naar Pieterskerkplein’. Vanwege de bouw van de ondergrondse parkeergarage stond het herdenkingsmonument van Pieter Starreveld er voor het eerst sinds 1957 wat verloren bij. Best toepasselijk trouwens, qua WOII, dat ‘ondergrondse’.
Aanvankelijk zou ook dit bronzen beeld naar het mooiste plein van de stad verhuizen, maar het te forse prijskaartje dat aan deze operatie hing voorkwam dat het herdenkingsmonument een ‘verzetmonument’ werd. In plaats daarvan verrees op het Pieterskerkplein een iets kleinere, 3D geprinte replica, die te midden van de prachtige kastanjes en geflankeerd door twee keer de driekleur allesbehalve een gek figuur sloeg. De in gedachten verzonken vrouw met de bloesemtak wekte zelfs de indruk dat ze daar altijd al op haar natuurstenen sokkel gestaan had.
Ook op het Pieterskerkplein was het stil tijdens de twee minuten stilte. Echt stil, voor de verandering. Geen onverstoorbaar klaterende fontein, geen voorbij crossende pizzacoureurs en geen aan de overkant van de Singel passerend verkeer – slechts de duiven, de meeuwen en de zang van een merel doorbraken dit jaar de Leidse stilte. ‘Laat deze stilte een leegte zijn’ dichtte stadsdichter Wouter Ydema speciaal voor de gelegenheid, en misschien was dat wel het enige minpuntje van deze tijdelijke locatie: het plein is te groot en oogde dus wat leeg. Een mooie opdracht voor volgend jaar, als de herdenking voor de tweede en tegelijk laatste keer zal plaatsvinden op deze fraaie plek, die wat mij betreft best permanent als decor voor de jaarlijkse bijeenkomst zou mogen dienen.
STEEKSLEUTELS 