De allereerste keer dat ik de Engelse pub op de hoek van het Rapenburg en het Noordeinde tegen sluitingstijd verliet, was ik verbaasd dat ik mij gewoon in mijn eigen Leiden bevond, en niet pardoes van m’n sokken werd gereden door een aan de verkeerde kant van de weg rijdende rode dubbeldekker. Goed, dat is misschien wat overdreven, maar een paar van die pints doen een hoop en de sfeer in de pub, die toen nog Ruddles heette, was ook eind jaren negentig al net zo typically British als het interieur.
Knallende ruzie tussen de beide eigenaren, die deels via de krant werd uitgevochten, markeerde het einde van Ruddles en het begin van North End. Voor de argeloze bezoeker veranderde er eigenlijk niets, en nog altijd is de oude naam in een matglazen paneel in het voorste deel van de pub terug te vinden. In 2010 riep eigenaar Martijn de hulp in van Herman den Blijker om het kwakkelende restaurantgedeelte van North End vlot te trekken, maar ook na deze uitzending van ‘Herrie in de Keuken’ bleef vrijwel alles bij het oude: de kok die voor het oog van de camera de laan uit werd gestuurd, stond niet veel later gewoon weer achter het fornuis, en ook de andere aanbevelingen van de Rotterdamse chef vonden geen gehoor.
Wie de pub-keeper een eigenwijze druif zou willen noemen, heeft best een punt. Maar tegelijk kun je er niet omheen dat North End tenminste authentiek is. Zo authentiek dat de pub tot de tien mooiste klassieke bars van ons land wordt gerekend en in een heuse verkiezing zelfs kans maakt op de titel. Nu de beste haring van het land volgens het AD dit jaar eens niet in de stad van haring en wittebrood wordt verkocht, zou het mooi zijn als Leiden deze verkiezing wél op zijn naam zou schrijven. Stemmen op North End kan via j.mp/north-end. On behalf of de eigenwijze druif: Cheers!
STEEKSLEUTELS 