Twijfel. Blijven of weggaan. Het regende al dagen. Weken misschien wel. Wat verlangde hij naar de zoete, zachte najaarszon. Wat verlangde hij naar huis. Elke stap die hij hier nog zette en hij wegzakte in de zompige klei was er één te veel. Die oorlog kon wel tachtig jaar gaan duren. Moest hij daar op wachten? Hij kon de naam van dit godvergeten oord niet eens uitspreken. ‘Lammenschans’, met de ggg van gadverdamme. Hij wierp een blik in de walmende kookpot. De geur van de laffe pastinakenprut deed hem kokhalzen. Het was tijd. Tijd om naar huis te gaan. ‘Vamos!’ riep hij. ‘Vamos, nu meteen! We eten onderweg wel wat…’
Zo is het niet gegaan, in 1574, maar soms is het leuk je fantasie de vrije loop te laten en de geschiedenis even op zijn kop te zetten. Want wat zou ik het me goed voor kunnen stellen, dat legerleider Francisco de Valdez de druilerige Leidse herfst spuugzat was en hartstochtelijk verlangde naar de Spaanse zon. Sterker nog: als deze Steeksleutels verschijnt, lig ik – onder meer om die reden – zélf languit in de zon. Niet in Spanje, maar in Portugal. Het was even passen en meten, maar als alles goed gaat, slepen wij onze koffers vrijdag als het feest traditiegetrouw om 15.74 uur losbarst over het afgeslankte kermisterrein naar huis. Precies op tijd dus!
Een kleinere kermis (over passen en meten gesproken), de optocht in omgekeerde richting en een feestwijzer waar na een biertje te veel geen land meer mee te bezeilen is… Leidens Ontzet, het feest der feesten, staat dit jaar enigszins op zijn kop. Reden te meer dus om het niet te willen missen. Nog anderhalve dag all inclusive in de zon, en dan… naar huis, waar anderhalve dag vol hutspot, haring, wittebrood en een biertje te veel op ons wachten. Even voor de zekerheid: zorgen jullie voor mooi weer?
STEEKSLEUTELS 