Twee weken geleden verscheen ‘Embrace’, de nieuwe cd van de Leidse dj Armin van Buuren. Deze column schrijf ik na een uur lang Armin bij Humberto Tan, met via Spotify de kersverse beats van onze dj van Oranje op de achtergrond. Ik ken Van Buuren niet persoonlijk, zijn muziek is ook niet direct wat ik uit mezelf op zou zetten, maar ik heb diep respect voor hem en het lijkt me een uitermate sympathieke kerel.
Armin is een eindbaas. Of zoals Matthijs van Nieuwkerk het zou formuleren: ‘Van Buuren is Koning Midas; alles wat hij aanraakt verandert in goud.’ Of in zijn geval in dubbelplatina, en dat dan wereldwijd. Van huis-dj in de Leidse Nexus tot, zoals zijn apetrotse moeder het noemde, ‘Next Level’ muzikant en producer die de wereld aan zijn voeten weet. ‘King of the world’ dus, in een ‘league of his own’.
Slechts bij vlagen laat de bescheiden dj op ‘Embrace’ horen wat hij bij RTL Late Night vertelde: hij wil buiten de lijntjes kleuren – de beatloze ballad die hij opnam met Gavin DeGraw is hier het levende en wonderschone bewijs van. En ja, ik begrijp dat de schoorsteen aan de Rijnsburgerweg moet roken, maar dat Armin zich met zijn status nog druk maakt om hokjes en etiketjes, dat hij oprecht bang is dat ‘men’ (maar wie dan, Armin?) het niet pikt als hij de grenzen van de trance opzoekt – in zijn samenwerking met Hardwell bijvoorbeeld – daar snap ik echt helemaal niks van. ‘Wir haben die Kunst, damit wir nicht an der Wahrheit zugrunde gehen.’ Deze quote van Nietzsche is het motto van de Van Buurentjes. Maar kunst maak je niet door je te laten leiden door wat anderen ervan zouden kunnen vinden. Ware kunst maak je door je hart te volgen, waarbij angst een verdomd slechte raadgever is. Van Armin 1.1 naar Armin 2.0… Ik ben nu al benieuwd naar de opvolger van ‘Embrace’!
STEEKSLEUTELS 