Get a life!

Ik wist niet wat ik las: in het LUMC stonden transplantaties wekenlang op een laag pitje omdat chirurgen van het ziekenhuis niet met elkaar door één deur konden. Zeker als het om de volksgezondheid gaat zouden ego’s best wat minder groot mogen zijn en zou het doel de middelen moeten heiligen, toch? Hetzelfde geldt voor de registratie van AED’s. Voor wat? Ik leg het uit.

Een AED is een automatische externe defibrillator, een als het op overlevingskansen aankomt essentieel apparaat bij reanimatie. ‘Een AED, daar red je levens mee’ was de zin die mijn BHV-trainer ons tot vervelens toe tussen de oren probeerde te pompen. Maar waar vind je zo’n defibridinges als de tijd dringt? Leidenaar Colin van Gestel-Messiaen pleit ervoor dat alle AED-bezitters én Leidenaren met reanimatie-skills zich aanmelden bij Hartveilig Wonen. En ja, dat kán Leidse levens redden.

Het lijkt ook zo logisch: één centraal registratiesysteem en één app die je in Leiden, maar ook wereldwijd naar de dichtstbijzijnde AED gidst. Nou, was het maar zo’n feest. Het Rode Kruis heeft een systeem dat gelinkt is aan de mondiale database van AED4.eu. Maar de internationale app, Staying Alive, geeft – in tegenstelling tot de trouwens uitstekende reanimatie-app van het Rode Kruis – in Leiden geen enkel resultaat. Daarnaast zijn er nog de apps van Hartveilig Wonen en HartslagNu, die ook maar tot op zekere hoogte samenwerken. Zoals de artsen in het LUMC over hun eigen schaduw heen zouden moeten stappen (get a life!), zouden ook deze verschillende organisaties de hun bekende AED-locaties met elkaar moeten delen. Tot die tijd zou ik de Leidse ondernemers die een AED hebben hangen willen oproepen dat ding niet alleen te onderhouden, maar ook op alle mogelijke plekken aan te melden. Red mee en communiceer je AED!

Advertentie

Tandenborstel

Eigenlijk ongemerkt zijn u en ik intussen in de alweer tiende jaargang van Steeksleutels beland. Al die jaren stond ik rond deze tijd wel even stil bij de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Leiden. Zelfs vorig jaar, toen ik de bijeenkomst vanwege een gebroken schouder niet zelf had kunnen bijwonen. Koste wat kost ben ik er volgend jaar weer bij, besloot ik die column toen. Maar ook dit jaar liet ik verstek gaan. Zonder heel erg goede reden, trouwens. Het regende, ik was moe, ik had geen zin om mijn tanden te poetsen… van die dingen. Ik verwachtte eerlijk gezegd ook weinig verrassingen.

De traditionele speech van burgemeester Lenferink was wat aan de lange kant, en eigenlijk was dat het enige wat twitterende borrelaars vanuit de Pieterskerk over de receptie loslieten. Ik dácht dus dat ik niets gemist had, tot ik – eveneens op Twitter – een filmpje van I love Leiden voorbij zag komen. De tweet was voorzien van de hashtag ‘BREKEND’. Ook dat nog! In de korte reportage werd aanwezigen gevraagd wat hun goede voornemens waren, en na zijn lange speech kwam ook onze burgemeester aan het woord. En hoe!

Henri Lenferink is een van de tien genomineerden voor de beste lokale bestuurder van 2015 en dus verwacht je zorgvuldig gekozen woorden, een goed voornemen dat inspireert – ‘I had a dream’, ‘One small step for man’, ‘Ich bin ein Berliner’, dat kaliber. Maar helaas leek onze burgemeester enigszins overvallen door de vraag. Zijn letterlijke antwoord: ‘Nou ja, ik heb een nieuwe tandenborstel genomen. […] Ja, dan heb je je tanden weer goed schoon na die tijd.’ Dus… Met het afsluitende ‘I love Leiden!’ maakte Lenferink het nog een klein beetje goed, maar áls hij morgen met een stralend witte lach zijn prijs in ontvangst mag nemen, hoop ik dat hij de lat toch wat hoger legt.

SEQR

Tweeënhalf jaar geleden werd Leiden door de grote banken en KPN geselecteerd voor een pilot. Duizend Leidenaren ontvingen een smartphone waarmee zij bij tientallen Leidse winkels konden betalen. Inmiddels zijn de meeste pinpassen en -apparaten uitgerust met NFC en is contactloos betalen de gewoonste zaak van de wereld. Van ING weet ik dat je intussen ook via een speciale app op je telefoon kunt afrekenen, maar om de een of andere reden vindt mijn bank het nodig daarvoor geld in rekening te brengen. Betalen om te mogen betalen dus.

Wellicht mede daarom is afrekenen met de telefoon nog geen gemeengoed. De banken lijken de boot zelfs te gaan missen nu verschillende alternatieve mobiele betaalsystemen worden uitgerold. Zo is supermarktketen Dirk in zee gegaan met het Zweedse SEQR (spreek uit: Secure), en opnieuw heeft onze stad de primeur. Behalve bij de vier Leidse Dirk-winkels, kunt u met SEQR op dit moment alleen nog maar terecht bij een sportvereniging in Hoogmade, dus echt groot is de dienst in ons land nog niet. Anders dan ING vraagt SEQR geen geld voor transacties. Sterker nog, betaalt u bij Dirk via SEQR, dan levert dat u geld op: afhankelijk van het aantal transacties per maand krijgt u tot 3 procent cashback op uw dagelijkse boodschappen.

Nieuwsgierig geworden installeerde ik de app op mijn Android. Ik moest heel veel persoonlijke gegevens invullen en zelfs een kopie van mijn ID uploaden, maar toen was ik klaar voor mijn eerste mobiele betaling. Hoewel de Leidse pilot bij Dirk al zo’n twee weken aan de gang was, was het ook voor de caissière de eerste keer. Desondanks verliep alles snel en probleemloos, maar los van die cashback ontgaat mij de meerwaarde. Ik vrees dan ook dat SEQR wel kan inpakken zodra de banken gas geven en mobiel betalen gratis gaan aanbieden.

Vonken

Om na iets te zwaar tafelen de spijsvertering een klein handje te helpen, besloot ik op de avond van eerste kerstdag een stukje te gaan wandelen. Het was lekker rustig en niet koud (de warmste kerstdagen ooit!), dus mijn vertrouwde rondje langs de singels van 7 kilometer leek me een prima plan. Met de klok mee dit keer. Ik kan dit rondje niet lopen zonder me te verheugen op het Singelpark, maar dit keer verheugde ik me ook op kunst. Op een ‘creatieve vonk’ zelfs: tussen 17 en 27 december zouden de zeven singels door de theatermakers van Fields of Wonder voorzien zijn van ‘kunstzinnige lichtbakens’. 2015 was immers niet voor niets International Year of Light, zo las ik op de website.

Het is maar goed dat Fields of Wonder zo’n twee millennia geleden niet verantwoordelijk was voor de ster boven de stal, want dan zouden die herders en de drie wijzen die kribbe nooit gevonden hebben. Laten we het erop houden dat de vonk tijdens mijn kerstwandeling nu niet bepaald oversprong. Een wat wazige, kaleidoscopische projectie op de Meelfabriek en een flauw verlicht blauw koepeltentje ter hoogte van de Sterrewacht. Dat was alles. Het met veel bombarie aangekondigde SingelSpark-project ging als een nachtkaars uit – voor zover het ooit aan is geweest.

Ik weet niet wát er precies in het water is gevallen, maar met niet minder dan zes subsidieverstrekkers (waaronder de Gemeente Leiden), de reputatie van Fields of Wonder en uitingen in de media waar de pretenties vanaf dropen, had ik er toch meer van verwacht. Veel projecten in onze stad gaan door gebrek aan publiciteit stilletjes voorbij, maar in dit geval was het helaas precies andersom. Veel geblaat maar weinig wol dus. Het is jammer, maar ach, als de vonken dan toch ergens vanaf moeten springen, laat dat dan het nieuwe jaar maar zijn!