In het Leidsch Dagblad las ik vorige week een leuk verhaal over een uniek, handgemaakt Leids Monopoly-spel, dat tijdens WOII of de wederopbouw door de vader van ene Ber Langezaal in elkaar was geknutseld. Economisch was er in die tijd nog een wereld te winnen én je kon in Leiden zelfs nog vrij parkeren. Hoe anders is dat nu. De ene na de andere winkel verdwijnt en vorige week sloot zelfs Vroom en Dreesmann zijn deuren.
Op valentijnszondag liep ik doelbewust een laatste afscheidsrondje door het twee jaar geleden nog zo fraai verbouwde, 80 jaar oude gebouw. Het monumentale trappenhuis met het glas-in-lood, het prachtige glazen plafond boven de horloges, het karakteristieke stijlkamertje achter de boekenafdeling – ik kon me niet voorstellen dat V&D echt uit Leiden zou verdwijnen. Maar de dag erna al stonden de roltrappen stil en was het warenhuis ‘wegens omstandigheden’ gesloten.
De hoop dat dat tijdelijk was – al was het maar omdat Vroom & Dreesmann een centrale plek in het voor het Leidse centrum zo belangrijke Aalmarktproject innam – vervloog een dag later: dinsdag viel het doek voor de winkelketen definitief. De lezers van Dichtbij (dat intussen ook al niet meer bestaat) lieten begin februari via Facebook nog weten welke winkelketens zij graag in Leiden zouden zien. Dat resulteerde in een lijst met namen als Marqt, Zara, Primark, Lush, Media Markt, Apple Store, Pathé, KFC, Bijenkorf en… Bram Ladage. Deze Rotterdamse patatbakker probeerde het al eens in Leiden, en het is maar de vraag in hoeverre de andere Monopoly-spelers die namens deze ketens aan zet zijn er nog brood in zien in onze stad te investeren. Dat steeds meer Leidse winkelstraten een woonbestemming krijgen en zelfs de Haarlemmerstraat een deel van zijn winkelfunctie verliest doet het ergste vermoeden.
STEEKSLEUTELS 