Vorig jaar heb ik de dependance van Tate in Liverpool minutenlang geboeid naar de achterkant van een schilderij staan kijken. Het was een Renoir. Dat weet ik omdat dat er met grote, witte blokletters op stond. Het onder de naam aangebrachte catalogusnummer kan ik me nog altijd herinneren: T.3574. Maar wat er nu op de voorzijde stond, ik heb geen flauw idee meer. Volgens Google was het een stilleven met perziken en amandelen.
In het Centraal Museum in Utrecht stuitte ik vorige week op twee mij onbekende schilderijtjes van de Leidse schilder Floris Verster. Ook dit waren stillevens, en van een ervan – gemberpot met tulpen – was aan de andere kant van de vitrine ook de achterzijde te zien. De verschillende stickers wezen uit dat het om een stuk uit de privécollectie Van Baaren ging dat voor een tijdelijke expositie uit het archief was gehaald. In april 1952 was dit volgens een van de etiketten ook al eens gebeurd. Toen was het schilderij te zien in onze Lakenhal.
De voorzijde van deze Verster stemde – al waren er dan tulpen in het spel – nogal somber, maar goed, dat is dan ook het handelsmerk van de in Leiden geboren en in 1927 in zijn eigen vijver in Groenoord verdronken schilder. Maar van de stille getuigen van de levenswandel van het schilderij op de achterkant ervan werd ik juist heel vrolijk. Misschien een goed idee voor de Lakenhal, die binnen twee jaar ook een nieuwe, mij bij voorbaat al vrolijk stemmende achterzijde krijgt: een deel van de schilderijen straks zo ophangen dat ook de achterkant zichtbaar is. Voor wie dit museum de komende twee jaar net als ik zal gaan missen: de complete collectie, inclusief depotstukken, is – helaas alleen in vooraanzicht – te bekijken op lakenhal.nl. Tientallen gebruiksvoorwerpen uit de inboedel van Floris Verster bijvoorbeeld.
STEEKSLEUTELS 