In het RembrandtLAB aan de Langebrug, in het trapgevelpandje waar Rembrandt zijn eerste schilderlessen kreeg, is sinds 24 maart te zien hoe zijn verf er op keramiek uitziet. Nauwkeuriger geformuleerd: op basis van een studie naar de verf (kleur, pigment, grondstoffen en recepturen) van vier werken van Rembrandt ontwikkelden vormgevers Maarten Kolk en Guus Kusters een methode om zijn schildersmateriaal anno nu te kunnen reproduceren. Dat klinkt misschien een beetje klinisch, en helaas is het dat ook. Zeker in combinatie met de weinig uitnodigende (nauwkeuriger geformuleerd: taaie, hoogdravende en tenenkrommend slechte) teksten op de website rembrandtlab.com komt Leiden als Rembrandts geboortestad weer eens nauwelijks uit de verf.
Zonder al te veel te willen afdoen aan de inspanningen van Kolk&Kusters lijkt het me op zijn zachtst gezegd geen publiekstrekker. Waarom wil het onze stad maar niet lukken munt te slaan uit de meesterschilder? Wij hebben dan nu wel de verf, maar onze hoofdstad (waar het RembrandtLAB eind mei ook nog eens doodleuk naartoe verhuist) overtroefde ons vorige week meedogenloos door uit het niets met een compleet ‘nieuwe Rembrandt’ op de proppen te komen. Hiervoor werd gebruik gemaakt van data van álle schilderijen van Van Rijn, waarna een 3D-printer aan het werk werd gezet. Het belangrijkste resultaat: een enorme bak publiciteit.
Want het is natuurlijk vooral een gimmick, deze Next Rembrandt. Toch ben ik ervan overtuigd dat het 3D-schilderij, waarvoor onder meer ING, Microsoft en de TU Delft de handen ineensloegen, ontzettend veel bezoekers zal trekken. Dat gaat in onze stad pas lukken als De Lakenhal er in 2018 in slaagt met echt werk van de jonge Rembrandt een expositie van formaat neer te zetten. En laat ik daar nu alle vertrouwen in hebben!
STEEKSLEUTELS 