Dode bomen

‘O, het is eigenlijk een dodebomencolumn!’ riep iemand uit die Steeksleutels al jaren online las, maar nu pas ontdekte dat mijn column elke week in een krant wordt afgedrukt. ‘Dode bomen’ – het is de tamelijk neerbuigende benaming voor drukwerk, of dat nu boeken, tijdschriften of kranten zijn. En ja, soms gaat het nieuws een beetje te snel voor de traditionele dodebomenjournalistiek en is de flexibiliteit van online media noodzakelijk om door de bomen het bos te kunnen blijven zien. Zélfs in Leiden.

Neem nu het gedraai van SP-bestuurslid Mustafa Kus. Twee weken geleden liet hij in een artikel over DENK in het Leidsch Dagblad nog weten dat hij helemaal niks zag in die politieke beweging en heilig geloofde in een partij die alle inwoners van Nederland omarmt. Vorige week meldde Sleutelstad dat Kus de SP verliet om de overstap naar DENK te maken, en weer een dag later kwam hij ook daar weer op terug: hij ging nu toch weer níét naar DENK, maar keerde de SP desondanks wel de rug toe. Je kunt toch moeilijk elke keer de krant van de pers halen als zo’n draaikont zich weer beDENKt. Intussen zouden Kus’ toekomstplannen er best weer eens heel anders uit kunnen zien, maar ja, dit is een dodebomencolumn, en dus heb ik me te houden aan mijn strikte deadlines.

Met gemeentelijke besluitvorming levert dat zelden problemen op, want ambtelijke molens draaien nu eenmaal niet zo snel. Onlangs honoreerde de gemeente de aanvraag om Titus de Taxus – de bijzondere boom die in 2014 vanuit de voortuin van de vroegere UB aan het Rapenburg naar het Marepark was verplaatst – de monumentenstatus toe te kennen. Kus voor Titus dus, al was het jammer dat diezelfde gemeente de bijna monumentale maar schijnbaar doodzieke taxus twee weken eerder al had omgezaagd en verhakseld. Dode boom? Dode mus!

Advertentie

Losse flodders

Opnieuw ophef over wapens in onze stad. Over speelgoedwapens, om precies te zijn. Want waar Amsterdam met de ene schietpartij na de andere liquidatie te kampen heeft, hoeven wij ons hier gelukkig slechts druk te maken over plastic pistooltjes en losse flodders. Volgens onbevestigde berichten werd de afgelopen editie van Leidens Ontzet een 21-jarige kermisganger die een nepwapen en munitie met zuignapjes bij zich droeg door agenten tegen de grond gewerkt en afgevoerd. Burgemeester Lenferink ging niet op dit incident in, maar herhaalde nog maar eens dat de aanwezigheid van speelgoedwapens op de kermis hem ‘irriteerde’.

Terwijl rechtse politici in Amerika particulier wapenbezit te vuur en te zwaard verdedigen, keerde de Leidse VVD-fractie zich vorig jaar al faliekant tegen dit plastic schiettuig. Hoewel ze niet verboden zijn, was kermisexploitanten dit jaar opnieuw verzocht in Leiden geen nepwapens weg te geven. Tevergeefs dus. Ik was zaterdagmiddag nog geen minuut op de kermis en zag de bui meteen bij Henkies Prijzenpaleis al hangen: een complete made-in-China wapenuitrusting, met knuppel, boeien, een pistool en een machinegeweer.

Lenferink verklaarde samen met de 3 October Vereeniging nogmaals op zoek te gaan naar mogelijkheden om nepwapens uit Leiden te weren. Op zich een goed streven, maar wil dat geen losse flodder blijken, dan doet hij er goed aan niet te wachten tot het 3 oktober 2017 is, maar zou hij ook eens een kijkje kunnen nemen bij de Leidse filialen van Action, Bart Smit en Intertoys, waar de schappen vol hangen met die plastic pief-, paf- en poeftroep. Want misschien is een kermis – van oudsher niet echt de aangewezen plaats voor smaak, fatsoen en goede zeden – überhaupt niet het meest logische startpunt voor een kruistocht tegen klapperpistooltjes.

Stof tot nadenken

Drie jaar geleden kreeg ons neefje van Sinterklaas een aandeel van tien euro in de toen nog op te graven T.Rex cadeau. Deze succesvolle crowdfund-actie, waarmee in korte tijd 23.000 ‘Tientjes voor T.Rex’ werden opgehaald, heeft er mede toe bijgedragen dat Trix dit jaar vanuit Montana naar Leiden kon worden getransporteerd en nu uitgerekend in onze mooie stad te zien is. Het enige T.Rex-skelet in Europa – het blijft bijzonder!

Kleine neefjes worden groot. En slim. En dus appte hij zijn Leidse oom en tante vorige maand of hij zijn goed bewaarde sinterklaascadeau het eerste weekend van oktober kon komen verzilveren. Als ‘aandeelhouder’ mocht hij gratis naar binnen, en oom en tante hebben een Museumkaart, dus in tegenstelling tot de verschillende kermisattracties – het eerste weekend van oktober, wat ik zei: slim! – kostte dit bezoekje aan Naturalis ons niets. Hij was onder de indruk, en op de een of andere manier vond ook ik de tweede keer binnen een maand dat ik oog in oog met Trix stond indrukwekkender dan mijn eerste bezoek – waaraan ik mijn vijfhonderdste column wijdde. En er viel me nu ook iets op…

Tussen de staartwervels van Trix, maar ook rond haar immense ribben zat spinrag. Hoe beter ik keek, hoe meer stofslierten ik zag. De dienstdoende dino-bewaarder erkende het onvoorziene probleem, want een huis-, tuin- en keuken-schoonmaakploeg kun je moeilijk vragen ook even een plumeautje, een stofzuiger of een vochtig doekje langs een kostbaar 67 miljoen oud geraamte te halen. Met de prehistorische skeletten in het inmiddels ontruimde museumgebouw had Naturalis nooit last gehad, maar in het voormalige Pesthuis trok Trix’ mineraalrijke gebeente blijkbaar spinnen aan. Stof tot nadenken dus. Misschien is een nieuwe crowdfund-actie een idee? Tientje voor Kleenex!

Aggherrriegatorrrs

Als Leidenaar beschik je als het om 3 oktober gaat over een raar soort, al dan niet aangeboren ingebouwde klok. Die begint te tikken als de Feestwijzer op de mat ploft, waarna de voorbereidingen elk jaar opnieuw volgens schijnbaar hetzelfde draaiboek verlopen en het getik steeds indringender wordt. Dit jaar bekroop dat onvervalste ‘3 oktober-gevoel’ mij echter pas heel laat – en ik had de indruk dat dat niet alleen bij mij zo was. Misschien waren die mooie late zomerdagen in september er debet aan?

De maandag voor het Feest der Feesten waren de fietsenstallingen op het kermisterrein nog altijd niet verwijderd en ook de gele aggregaten (of ‘aggherrriegatorrrs’, zoals ik een rasechte Leidenaar ooit hoorde zeggen) die het ‘grote lunapark’ van stroom moesten voorzien lieten maar lang op zich wachten. Ik maakte me nog niet echt zorgen, maar toen ik dinsdagochtend, vijf dagen voordat het feest zou losbarsten, naar het station liep en zag dat ze op hun plek werden gezet, was ik toch opgelucht. In 2010 twitterde ik al op 22 september – tien dagen van tevoren dus, of ‘x-10’ zoals dat tegenwoordig heet – dat ze in de stad waren gearriveerd. Toch opvallend.

Dat de kermis opnieuw kleiner zou zijn en de optocht weer de omgekeerde route zou volgen, was in de aanloop naar Leidens Ontzet 2016 al oud nieuws. Eigenlijk was het enige échte nieuwtje omtrent ons eigen naderende ‘Oktoberfest’ dit jaar dat de kermisexploitanten vooruitlopend op een keihard verbod dringend was verzocht geen speelgoedwapens meer tussen hun prijzen te hangen. Alles om Leidens Ontzet zonder incidenten te laten verlopen! Toen ik deze column schreef moest het feest nog beginnen. Als u dit de dag na dierendag leest en de aggherrriegatorrrs weer verdwenen zijn, weet u of dat ook dit jaar weer gelukt is.