Het jaar waarin de boosmens de kwade kop opstak zit er bijna op. De kloof tussen deze onderbuiksprekers en de ‘gutmenschen’ (of: zij die de kop in het zand steken) wordt er alles behalve kleiner op. Angst en onvrede blijken een vruchtbare voedingsbodem voor olie op het sluimerende vuur gooiende media en politici, die het land met of zonder matrozenpetje op de kop intussen in een licht ontvlambare situatie hebben gebracht.
Ongenuanceerde polarisering als door Geen Stijl maakte van 2016 een grimmig jaar, maar aan Leiden lijkt dit allemaal voorbij te gaan. Hier sudderde alles gezapig door, met angry young man Thomas Kok als enige wanklank. Begin deze maand keerde zijn eenmansgroep de lokale politiek de hoge rug toe. Sinds mei had Kok zich om gezondheidsredenen al niet meer bij raadsvergaderingen laten zien, maar woonde hij namens de PVV wél de Provinciale Statenvergaderingen bij. Ik betreur zijn vertrek allerminst, maar ben niet zo naïef te denken dat er geen bange en ontevreden Leidenaren zijn, dat hier onderhuids niets broeit en dat de kloof tussen ‘volk’ en ‘elite’ in onze stad niet bestaat. In het nieuwe jaar ontspringt ook Leiden die onderbuikdans niet langer, ben ik bang.
Maar laat ook ik mijn kop eens in het zand steken. Na het jaar van Geen Stijl, wordt 2017 het jaar van De Stijl. Natuurlijk, kunst en cultuur, dat zijn linkse hobby’s en speeltjes van de elite. Henk en Ingrid hebben weinig op met die kleutertekeningen van Mondriaan en dat achterlijke stoeltje van Rietveld. Toch staat ook Leiden uitvoerig stil bij de oprichting van deze beweging – 100 jaar geleden in onze stad – met in de zomer onder meer een openluchtexpositie op het Pieterskerkhof. Noem me een elitair gutmensch, maar na het op veel fronten weinig verheffende 2016, kijk ik ernaar uit!
STEEKSLEUTELS 