Liefde

Een debat op 14 februari… Nu politici tv-debatten al laten schieten omdat ze liever carnaval vieren, vond ik de timing van het Stadsdebat in de Breezaal van de Stadsgehoorzaal wat aan de gewaagde kant. Uit liefde voor onze stad besloten mijn vrouw en ik (samen, dat wel – het was tenslotte Valentijnsdag) toch maar te gaan, maar waar we een politiek debat over de toekomst van Leiden verwacht hadden – ook de burgemeester was van de partij -, belandden we in iets wat het midden hield tussen een toneelstuk, improvisatietheater, een debatwedstrijd en dromerige luchtfietserij.

Het had vooral iets heel liefs allemaal, maar al was er een handjevol lokale politici aanwezig, met Leidse politiek had het weinig te maken. In deels ingestudeerde nepdebatten rond nogal bizarre onzinstellingen (ik klink opeens als een kruising tussen Trump en Wilders, merk ik) ging het over een utopische en imaginaire stad waarin buitenspelen en burenhulp verplicht werden gesteld en waarin uitsluitend voedsel uit de regio werd geconsumeerd. Help! dacht ik soms. En: Mag ik buiten gaan spelen? Want wie schoot hier iets mee op? En wat dan precies?

Het onbetwiste hoogtepunt van de avond was het slotlied. En dat klinkt cynischer dan ik het bedoel, want de tekst van ‘Je weet nooit waar of wanneer’ was écht heel mooi. Het was een door PS Theater op muziek gezet gedicht van een Leidse dakloze, Glenn ‘L’ Parami, die zijn gedichten huis-aan-huis aan de man brengt. Vorige maand stond deze straatdichter ook bij uw huis-aan-huiscolumnist voor de deur. Ik scheepte hem af met wat kleingeld en zei dat hij zijn gedicht mocht houden. Daar had ik toen ik dit lied hoorde spijt van, zoals ik er heel misschien ooit ook nog weleens spijt van krijg dat ik me niet wat vaker durf over te geven aan dromerige luchtfietserij.

Advertentie

Zhdun

Tien jaar geleden verscheen de allereerste Steeksleutels (dank u zeer!) en om dat te vieren – en om in één moeite door ook de tot faliekant mislukken gedoemde introductie van kentekenparkeren niet te hoeven meemaken -, genoot ik begin deze maand van een zonnig weekje vakantie aan de Rode Zee. Vanuit Rusland wordt er na de aanslag op een Airbus een jaar geleden nog altijd niet op Egypte gevlogen, maar bij het volgen van het Leidse nieuws waren het toch de Russen die aan de rand van het zwembad een glimlach rond mijn lippen toverden.

Zonder twijfel het leukste beeld van de laatste editie van Beelden in Leiden, Homunculus Loxodontus van Margriet van Breevoort (in Leiden liefkozend ‘dat morrrmel’ genoemd) verhuisde na afloop van de openluchtexpositie naar het LUMC, dat het beeld aankocht voor het binnenkort te openen kinderziekenhuis. Maar in Rusland blijkt ons mormel intussen een heuse internetmeme te zijn geworden. Onder de naam Zhdun (de wachter) is het zittende beeld er trending topic en duikt het op in talloze foto’s en zelfs video’s: als Mona Lisa, in een astronautenpak, met Donald Trump en naast Vladimir Putin bijvoorbeeld.

Even dacht ik aan nepnieuws, maar googel maar eens op Zhdun en bekijk de images. Er schijnen inmiddels serieus Russen te zijn die overwegen naar Leiden te komen omdat ze ons koddige mormel in ‘levenden lijve’ willen zien. Nieuws om blij van te worden, in deze soms sombere tijden. Over mijn verblijf in Egypte kan ik verder trouwens kort zijn: dat was heerlijk. En waar Russen dus ontbraken, zijn Leidenaars altijd van de partij. Je pikt ze er ook zo uit, zeker als ze zoals dit exemplaar op het vliegveld van Hurghada rondlopen met zo’n officiële sjaal van de 3 October Vereeniging om hun nek. Ook dat was goed voor een glimlach, zoals u zult begrijpen!

Opmerkelijk

Heeft u dat ook? Dat u elk leegstaand pand in de binnenstad nauwlettend in de gaten houdt, benieuwd naar welke aanwinst voor Leiden zich hier nu weer gaat vestigen? Ik gluur dan graag naar binnen, volg de eventuele werkzaamheden en werp en passant een snelle blik op de post die zich er ophoopt. Meestal onbetaalde rekeningen, waarvan het maar de vraag is of ze ooit nog betaald zullen worden, reclamefolders en wat ongelezen edities van deze krant. Ik geef toe: ik ben een nieuwsgierig aagje.

Malle Babbe en Bennies (ooit mijn favoriete sparerib-adres) op de Beestenmarkt, Bar & Bas (nog zo’n horeca-favoriet) aan de Turfmarkt… de panden staan al tijden leeg. Als dit jaar de parkeergarage aan de Lammermarkt opengaat en de loop weer in dit stukje stad komt, zou het zo maar een A-locatie kunnen worden. Ook een leegstaand pand in de Donkersteeg (ook bekend als de Schoenensteeg) volg ik op de voet. Ooit zat daar Dolcis, dat na een fikse verbouwing nog wel een doorstart maakte als Opmerkelijk, maar opmerkelijk genoeg ook weer snel verdwenen was.

Heel weinig post, daar op de betonnen vloer bij Opmerkelijk. Eén brief slechts, voor de familie Pauw. ‘Kuipersteeg 10′ staat er op de enveloppe, met een verkeerde postcode eronder. Aagje sloeg aan het googelen. In september 2012 werd Kuiperssteeg 10 samen met de nummers 6 en 8 verkocht via een executieveiling. Aan een sticker van PostNL te zien, heeft de uitbater van pedicuresalon ’t Voetenkeldertje (ook iets met voeten dus), die nu aan de Kuiperssteeg gevestigd is, de brief retour afzender gestuurd, waarna een postbode het poststuk op basis van de onjuiste postcode in de Donkersteeg onder de glazen deur door schoof. Zal deze brief de geadresseerde ooit bereiken? Mochten er lezers zijn die de familie Pauw kennen: er is post voor ze!

Gezusters (2)

Was u ook zo enthousiast over mijn idee om de vijf nieuwe bruggen in het Singelpark te vernoemen naar de vijf zustersteden van onze stad? Mieneke van Dooren was dat niet, simpelweg omdat er al Leidse bruggen met de namen van zustersteden bestaan. Naar aanleiding van mijn eerste column van dit jaar mailde zij de redactie van deze krant. Ik had, zo las ik met het schaamrood op mijn kaken, buiten de waard van het Waardeiland gerekend.

Gevoelsmatig hoort dit eiland voor mij bij Leiderdorp, maar het is natuurlijk gewoon een stukje Sleutelstad. Als je er niet woont, heb je er maar bar weinig te zoeken, maar bij wijze van boetedoening én om de stedenbandbrugggen met eigen ogen te aanschouwen, wandelde ik op een druilerige maandag richting Leiderdorp. Via de Kettingbrug, die in niets op een kettingbrug lijkt, stak ik het water over. Het is maar goed dat ik Mienekes uitvoerige mailtje bij de hand had, anders had ik de bewuste bruggen waarschijnlijk nooit gevonden.

Een klein bruggetje, met nummer 601, heet officieel de Hoogstedenbrug, maar wordt door de gemeente ten onrechte vaak de Oxfordbrug genoemd, zo las ik. Je moet het maar weten. Brug 604, halverwege de Oxfordlaan, schijnt de Molly Batesonbrug te heten, vernoemd naar de Britse die in 1946 bij de totstandkoming van de stedenband tussen Leiden en Oxford betrokken was. Midden op het eiland zijn twee ophaalbruggen uit 1995: de Toruńbrug en de Juigalpabrug. Alleen die laatste is voorzien van een bord met de naam erop, de rest gaat anoniem door het leven. Hier mag de gemeente wel wat meer werk van maken, daarover zijn Mieneke en ik het in elk geval eens. En op mijn beurt denk ik dan stiekem: als het zó moet, zouden deze namen op die vijf prachtige nieuwe bruggen in het Singelpark dan niet veel beter tot hun recht komen?