Was het toeval, dat de Leidse politie uitgerekend op de warme woensdag dat onze lieve stad op indrukwekkende wijze afscheid nam van zijn ereburger Aad van der Luit een verhaal naar buiten bracht dat zo uit een van zijn columns had kunnen komen? Een wijkagent – Aad had hem ongetwijfeld al gekend toen hij nog in de luiers zat: ‘toen al geen licht, een goeie jongen, maar het buskruit zou hij nooit uitvinden’ – kreeg een melding dat er een lokfiets was ontvreemd. Het GPS-signaal wees uit dat hij de fietsendief op de hielen moest zitten!
De diender zette zijn politiebusje aan de kant en keek eens goed om zich heen. Hij zag geen fietsers, alleen een bestelbusje. Het duurde even voor het kwartje viel, maar toen zag hij dan toch het licht: de gestolen tweewieler stond natuurlijk achter in dat busje! De agent aarzelde geen moment, zette de achtervolging in en gaf de chauffeur het stopteken. Via de porto kreeg hij door dat de GPS-coördinaten overeenkwamen met zijn locatie. Een heterdaadje, dat kon niet missen! De bestuurder van de bestelbus hield zich vakkundig van de domme en opende desgevraagd schouderophalend de deuren van zijn bus. In de laadruimte lag en stond van alles, maar geen fiets… Verbijsterd sjokte de wijkagent terug naar zijn eigen bus en gaf door dat hij de lokfiets niet had aangetroffen. De centrale checkte nogmaals de GPS-positie en vroeg de agent zijn ogen nog een keer goed de kost te geven. En pas toen viel ook het tweede kwartje: de fiets had al die tijd al achter in de politiebus gestaan!
Het is zo’n uit het leven gegrepen verhaal dat zich laat vertellen als een mop, met heel veel uitroeptekens. De columns van Aad stonden er vol mee, en als eerbetoon waag ik me deze week in míjn column voor één keertje op zijn terrein. Leiden mist je, Van der Luit!
STEEKSLEUTELS 