De vreugde over het ontzet van Leiden begon ooit aan de Lammenschans, maar het epicentrum van het feest der feesten heeft zich in de loop der eeuwen verplaatst naar de Lammermarkt. En hoewel de stratenmakers daar met man en macht – zelfs ’s avonds en in het weekend – druk met hun klinkertjes in de weer waren, stak bij mij half september toch wel een lichte vorm van pleinvrees de kop op: ze zouden toch wel op tijd klaar zijn? Het scheelde niet veel, maar op 28 september waren ze vertrokken en konden de zwaar beladen vrachtwagens van het reuzenrad de eerste steentjes weer meedogenloos aan gort rijden.
In een eerdere column noemde ik het dak van de ondergrondse parkeergarage een plark, omdat mij niet echt duidelijk was of het nu om een plein of een park ging. De zondag voor Leidens Ontzet was er op NPO2 een documentaire over de internationaal vermaarde tuinarchitect Piet Oudolf, die ook tekende voor het ontwerp van ons plark aan de Lammermarkt. Daarin bleek Oudolf een ware kunstenaar te zijn, die schildert met planten en grassoorten. Op basis van de projecten die hij in de VS realiseerde, zijn mijn verwachtingen hooggespannen. Maar tegelijkertijd is er bij mij opnieuw sprake van plein-, park- dan wel plarkvrees. Want hoe gaat het volgend jaar, als het beplantingsplan van Oudolf is uitgevoerd?
De nu nog lege borders waren dit jaar tijdens Leidens Ontzet nog afgedekt met rijplaten, maar dat lijkt me volgend jaar geen optie. Er is dan dus minder ruimte voor de attracties, en zorgwekkender nog: zijn al die in- en uitheemse planten die Oudolf gebruikt wel tegen ons feestvierende Leidenaren bestand? Een mens lijdt volgens Delfsblauwe tegeltjes het meest door het lijden dat hij vreest. Maar tegen pleinvrees is ook in de oogstrelende ontwerpen van Oudolf geen kruid gewassen.
STEEKSLEUTELS 