Twee weken geleden schreef ik hier over de twee nationale betonprijzen die dit jaar aan Leidse projecten waren toegekend. Diezelfde woensdag, bij de uitreiking van de eveneens tweejaarlijkse Rijnlandse Architectuur Prijs in Scheltema, gingen zowel de jury- als de publieksprijs ook al naar onze stad. De vakjury koos nogal verrassend voor het knusse nieuwe studentenwijkje aan de Langebrug, het publiek bleek ons ‘achtste wereldwonder’ inmiddels daadwerkelijk omarmd te hebben: de ondergrondse Lammermarktgarage, die ook al een betonprijs won, was opnieuw succesvol.
Peter van Swieten, voorzitter van het Rijnlands Architectuur Platform (RAP), opende de avond van de prijsuitreiking met de observatie dat architectuur overal is, in tegenstelling tot andere kunstvormen, die je bewust moet opzoeken in bijvoorbeeld musea en theaters. Voor zorgvuldig gecomponeerde teksten hoeft u trouwens maar op woensdag naar pagina 3 van De Leydenaer te bladeren, óf… een uitreiking van een architectuurprijs bij te wonen. Want de twee intermezzo’s van de innemende slamdichter Patrick Ribeiro stonden deze avond als een huis. Zijn ten onrechte soms net iets te bescheiden maar – hoe toepasselijk – ‘rap’ gebrachte gedichten bleken solide constructies van voortreffelijk gekozen en dus rake woorden, vol zinnige zinnen en met een fabelachtige flow en verrassende, sympathieke invalshoeken.
Eind vorige eeuw alweer attendeerde ik de uitgever waarvoor ik werkte op ene ‘Doordevil’, die de ene na de andere bijdrage op internetforums postte. Pas jaren later zou deze Doordevil bij diezelfde uitgever debuteren als P. Kouwes en intussen woont hij in Leiden en is hij onder zijn eigen naam Nico Dijkshoorn bekend. Ik zou zeggen: dames en heren uitgevers, Patrick Ribeiro uit Hoogvliet, check die naam. En rap een beetje!
STEEKSLEUTELS 