In de eerste Steeksleutels van het nieuwe jaar zou ik u normaal gesproken een heel mooi 2018 toewensen. Ik zou inzoomen op het vele moois wat er het komende jaar in onze stad te gebeuren staat, en ik zou het goede voornemen uitspreken al deze ontwikkelingen weer op de voet en met argusogen te gaan volgen. Maar dit jaar hou ik het even bij de beste wensen voor een fantastisch nieuw jaar. Noodgedwongen. Want deze eerste column van de twaalfde jaargang is helaas ook meteen de laatste.
Misschien moet ik zelf nog wel het meeste wennen aan het idee, maar: ja, met deze 564ste column komt er een einde aan elf jaar Steeksleutels. Niet omdat de koek op zou zijn – over Leiden raak je nu eenmaal niet snel uitgeschreven -, maar omdat de uitgever van De Leydenaer heeft besloten het voor de redactie beschikbare budget met ingang van dit jaar anders in te zetten.
Elf jaar… toen ik in februari 2007 de samenwerking met het Witte Weekblad aanging, had ik niet durven denken dat die zo lang zou duren. Ik moet dus niet zeuren – en dat doe ik ook niet. In plaats daarvan bedank ik Patrick, die mij destijds als columnist voordroeg. Joop, de eerste hoofdredacteur die mij de ruimte in zijn krant toevertrouwde. En mijn redacteur Eric, die mijn wekelijkse bijdrage elf jaar lang elke maandag in de lay-out van de krant copy-pastte. Maar vooral bedank ik u, mijn lezers, voor uw aandacht, voor uw enthousiaste reacties en voor uw kritiek. Het was me een groot voorrecht om al die jaren week in, week uit bij u op de mat te mogen ploffen. Via tjan.nl vindt u het complete Steeksleutels-archief online, mocht u nog eens wat terug willen lezen. En wat de toekomst betreft: ik blijf Leidenaar, ik blijf schrijven en Leiden is klein. We komen elkaar dus vast en zeker nog wel een keer tegen. Ik kijk ernaar uit!
STEEKSLEUTELS 