Ja ja…

Politiek Leiden gaf eerder aan zich grote zorgen te maken over de lokale journalistiek. Ja ja, dacht ik dus, toen de gemeenteraad pal voor het zomerreces bij meerderheid een voorstel aannam dat de Leidse huis-aan-huisbladen definitief de nek omdraait. Want als u deze column wilt blijven lezen, moet u dat binnenkort actief met een sticker op uw brievenbus kenbaar maken. Geen sticker wordt als de huidige nee-nee-sticker geïnterpreteerd. De gevolgen voor deze krant en voor het Leids Nieuwsblad, met daarin de Stadskrant van de gemeente zelf, laten zich raden: kleinere oplages, dalende advertentie-inkomsten en een wisse dood.

Mijn collega-columnist op deze pagina, Dick de Vos, lijkt minder gehecht aan zijn krant en aan zijn column dan ik, want uitgerekend hij was het die dit voorstel namens zijn Partij voor de Dieren indiende. ‘Wie een gratis krant wil ontvangen, moet dat aangeven,’ aldus De Vos in de toelichting op zijn aangenomen ‘opt-in-motie’. In Amsterdam – dat als lichtend voorbeeld diende, maar waar de invoering van de ja-ja-sticker nadat de reclamebranche naar de rechter stapte al maanden op zich laat wachten – blijven huis-aan-huis verspreide kranten als deze opvallend genoeg trouwens buiten schot: bij hoofdstedelingen met een stickerloze brievenbus mogen gratis kranten wél worden bezorgd.

Deze krant wordt duurzaam gedrukt op gerecycled papier met FSC-keurmerk, en de uitgever doet er alles aan de mogelijke milieu-effecten van de verspreiding van dit nieuwsblad tot een minimum te beperken. Blijkbaar is dat niet genoeg en is de stad beter af als het Leidse medialandschap nog verder wordt uitgehold. Denkt u daar net als ik anders over? Weet dan dat de gewraakte ja-ja-sticker nu al online te bestellen is. Ik zeg: doen, en plak ‘m op uw brievenbus voor het te laat is!

Muzikaal menu

Het is zoals u weet niet mijn gewoonte om in deze column bij elk nieuw Leids restaurant stil te staan. Daarvoor is het verloop in de lokale horeca toch net iets te groot en gebeurt er ook op andere fronten te veel in onze mooie stad. Maar begin deze maand opende Brasserie Bos zijn deuren aan de Oude Rijn, en de formule van dit fonkelnieuwe restaurantje is naar mijn smaak dermate bijzonder – en niet alleen voor Leiden! – dat ik deze editie van Steeksleutels er graag aan wijd.

Vijfendertig couverts, dus kleinschalig en persoonlijk, een al net zo compacte kaart, Franse keuken, middensegment… tot zover nog weinig bijzonders. Maar wie, zoals ik, behalve van lekker eten ook van goede popmuziek houdt, moet er zeker een keertje reserveren. Want elke avond speelt er tijdens het eten een band, en afgaande op het muzikale menu van de eerste twee weken betreden niet de minsten het kleine podium van deze brasserie. Het zijn de beste sessiemuzikanten en vocalisten uit de Nederlandse popscene, die veelal achter de schermen hun brood verdienen.

Om de toon te zetten speelde tijdens de opening de deels Leidse 10-mansformatie The Royal Dutch Scam op de terrasboot van de brasserie de sterren van de hemel. Muzikanten uit de band van Borsato en het Metropole Orkest, die wel raad weten met het listige repertoire van Steely Dan en Donald Fagen, zetten een set neer die naar meer smaakte. Het lijkt me een behoorlijke uitdaging om zes avonden per week muziek van dit kaliber te programmeren, en ook vraag ik me af in hoeverre muziek en meals elkaar tijdens zo’n intieme dinnershow versterken of juist in de weg zitten. Er is natuurlijk maar één manier om daar achter te komen, en dat is de proef op de som nemen. Ik ben er lekkerbek, muziekliefhebber en bovendien nieuwsgierig genoeg voor.

Kansloos

Hoewel het verschraalde Leidse medialandschap een punt van lokale politieke zorg is, gebeurt er in onze stad vrijwel niets wat niet door de kranten en nieuwssites wordt opgepikt. Eind mei berichtten diverse media over een door anonieme ‘echte Leidenaren’ gestarte petitie tegen de ‘foeilelijke’ nieuwbouw van museum de Lakenhal. De gemeenteraad en de burgers hadden ‘slaapgedrag’ vertoond, aldus de plots wakker geschrokken initiatiefnemers, die via petities.nl een nieuw ontwerp en een referendum hoopten af te dwingen.

‘Mijn hemel, je hoeft toch niet overal verslag van te doen?’ verzuchtte ik hardop toen ik dit bizarre bericht las. Want wát een bij voorbaat kansloos verhaal was dit! Wie hadden er nou zitten slapen en waren op zijn zachtst gezegd een tikje laat met hun op niet meer dan smaak gebaseerde gezemel? Voor de nieuwbouw van start ging was er alle tijd om via de gebruikelijke procedures bezwaar te maken, en zowel het museum als de gemeente had daarin ook de nodige hobbels moeten nemen. Zo viel de aannamesom een miljoen of drie hoger uit dan begroot en was er een hoop gesteggel over het al dan niet verplaatsen van de monumentale Joristrap.

Zelf weet ik eerlijk gezegd ook nog niet of ik wel zo enthousiast ben over die nogal uitgesproken, pompeuze, witte achtergevel, maar toen de Eifeltoren gebouwd werd, liep de gemiddelde Parisien ook niet juichend door de straten. Soms mag architectuur best een beetje omstreden zijn en heeft het wat tijd nodig om op zijn plek te vallen, zo leert de geschiedenis. En soms moet je je als burger misschien ook niet overal tegenaan willen bemoeien. Want die petitie? Dat is inderdaad een kansloos verhaal gebleken. In iets meer dan een maand hebben welgeteld 22 boze burgers dit lachwekkende verzoekschrift ondertekend. Ik vind het nog veel!