Onvergelijkbaar

We vergelijken wat af in ons land. Zo werd de afgelopen maand na gedegen onderzoek duidelijk dat een drankje op een Leids terras niet goedkoop maar ook niet overdreven duur is, terwijl je in de stad van haring en wittebrood terecht kunt voor de op twee na beste Hollandse nieuwe van Nederland. Bovendien bleek Leiden de gemeente waar je als ondernemer de hoogste lokale lasten voor je kiezen krijgt. Dit laatste becijferde althans de Kamer van Koophandel van de regio Den Haag, waaronder ook onze stad valt.

Het kost dan misschien wat, maar je krijgt in Leiden wel waar voor je zuurverdiende geld. Een week of drie geleden ontving een groot aantal Leidse ondernemers van de gemeente een herinnering voor onbetaalde rekeningen inzake bedrijfsafval. Er zit in zo’n geval weinig anders op dan in je administratie op zoek te gaan naar de oorspronkelijke facturen. Wanneer je die niet aantreft bel je de afdeling bedrijfsafval, waar je vraag zuchtend en ongeveer als volgt wordt beantwoord: ‘die rekeningen zijn misschien nooit verzonden en de herinnering kan bij het bedrijfsafval. Goedemiddag tuut tuut etc.’

Een week later wordt duidelijk dat de gemeente geen zin heeft om zelf na te gaan wat er is misgegaan. Verdeeld over twee enveloppen ontvangen Leidse middenstanders een aantal facturen, met een briefje erbij van het komische duo Spruit & De Brabander van GPC en JFD/BO (wat dat ook moge zijn). Hierin geen woord over de wellicht per abuis verzonden herinnering, maar wel het verzoek zelf maar even uit te vlooien voor welke maanden al rekeningen ontvangen en eventueel betaald zijn, om de niet eerder ontvangen facturen vervolgens alsnog uiterlijk eind vorige maand te voldoen. Vergelijken… ook voor ondernemers in het met niets te vergelijken Leiden is er dus geen ontkomen aan.

Natte krans

De ‘Leidse Nachtwacht’, zo noemde ik een jaar geleden het sympathieke clubje enthousiastelingen dat jaarlijks in de nacht van 14 op 15 juli bij Rembrandt op verjaarsvisite gaat, hem eert met een krans en het glas op hem heft. Ik riep mijn lezers op hier de volgende keer bij aanwezig te zijn. En zie daar: vorige week dinsdag hadden zich rond het borstbeeld van de schilder op de Witte Singel aanmerkelijk meer mensen verzameld dan in 2008.

Hoewel de regen vlak voor middernacht nog met bakken uit de hemel viel, waren zo’n 150 Leidenaren op de been om de 403 jaar geleden in Leiden geboren schilder te feliciteren. Even voor twaalven kreeg ‘Rem’, zoals hij door de organisatie liefkozend wordt genoemd, een natte krans om zijn nek geslingerd en werd er met korenwijn getoost. Een informeel toespraakje maakte de nog geen kwartier durende ceremonie compleet. Het zou prachtig zijn als ik volgend jaar op deze plek kon melden dat het aantal bezoekers dan opnieuw verdubbeld is, of dat nu door deze Steeksleutels komt of niet.

Want natuurlijk geloof ik niet werkelijk dat de hogere opkomst van dinsdagavond door mijn column is veroorzaakt. Toch is het niet onprettig te merken dat zaken die ik in Steeksleutels aanzwengel zo nu en dan lijken te worden opgepikt. Toen ik mijn beklag had gedaan over de beperkte avondopenstelling van de bibliotheek kreeg ik een mailtje van de directeur: het was een financiële kwestie, maar zodra hij ruimte zag zou hij er iets aan doen. Inmiddels is de bieb (of B+C, zo u wilt) op donderdagavond weer gewoon tot negen uur open. Voor het komende seizoen is de Leidse Schouwburg gestopt met het heffen van de door mij gehekelde toeslag voor administratiekosten op hun all inclusive-kaartjes en… het LAK-theater lijkt voorlopig gered! Ik zeg: graag gedaan…

Sterk water

Het succes van de eerste Leidse Museumnacht was met vijfduizend deelnemers minstens zo doorslaand als de drummer van het bandje dat deze avond in de Oranjerie van de Hortus van leer trok. De dichterette aan de andere kant van de botanische tuin kon zich hierdoor maar ternauwernood verstaanbaar maken – wat ik persoonlijk wel een prettige bijkomstigheid vond. Ook in de zes andere deelnemende musea bleken het met name bands en dj’s te zijn die het museumbezoek luister bijzetten.

Vooral van Naturalis had ik me een Night at the Museum-achtige voorstelling gemaakt. Terwijl ik naar de Pesthuislaan liep, zag ik de tot leven gewekte Big Five in gedachten al door het museum banjeren – het nachtleven van uitheemse dieren schijnt namelijk zeker in het weekend bij de wilde beesten af te zijn. Maar het enige wat er met een beetje fantasie tot leven kwam, waren de reptielen op sterk water, die op de maat van de beukende beats zachtjes deinden in hun weckflessen.

Hoewel de vermoeidheid aan het einde van de avond bij veel bezoekers genadeloos toesloeg, draaiden de dj’s onvermoeibaar door. Na middernacht werden de musea vooral nog bevolkt door studenten, van wie een deel merkbaar net wat teveel van heel andere soorten sterk water hadden gedronken. Zelf had ik me niet aan Volkenkundig geshakete cocktails en Japans Siebold-bier gewaagd, maar toch zat ik er tegen enen zo doorheen dat het in de Lakenhal even duurde voor ik in de gaten had dat de opengewerkte parketvloer met het in plastic verpakte hout eromheen geen kunstzinnig bedoelde installatie was, maar het gevolg van een gevalletje waterschade. Misschien is zeven musea op één avond gewoon ook wel iets teveel van het goede. Volgend jaar, als deze geslaagde Museumnacht opnieuw wordt georganiseerd, doe ik het wat rustiger aan…

Duistere praktijken

Ik ben verhuisd: van de Keerzijde naar elders in de krant. Een nieuwe plek voor mijn column, maar zelf blijf ik vooralsnog even zitten waar ik zit, al was het maar omdat ik niets begrijp van de huidige tarieven die in de bouw- en woningmarkt worden gehanteerd. Neem nu het nieuwbouwproject Groenoord, waarover woningcorporatie Ymere – onlangs in het nieuws omdat de bonussen voor de directie er heel creatief buiten de boeken werden gehouden – begin mei trots meldde dat op één zaterdag 42 waterwoningen van minimaal 350.000 euro aan de man waren gebracht. En ik maar denken dat de woningmarkt op slot zat.

Drieënhalve ton… Ik vind dat veel geld. Zeker als je bedenkt dat je voor twee ton minder een monumentaal pand in hartje stad had kunnen kopen. Of wilde de gemeente zo graag van het perceel aan de Koppenhinksteeg af dat ze het mijlenver onder de prijs hebben verkocht? Aan de Archimedesweg moet er aan het Rijnland-gebouw daarentegen voor een slordige 13 miljoen worden vertimmerd. Dit gebouw is nog geen tien jaar geleden voor 22 miljoen gerealiseerd, een fors bedrag, dat destijds werd gerechtvaardigd door de zogenaamd duurzame manier van bouwen. Duurzaamheid kent geen tijd, blijkt nu.

Intussen blijkt ook de situatie rond Groenoord iets minder rooskleurig dan in mei nog werd geschetst. Slechts de helft van de eerste 42 woningen is daadwerkelijk verkocht. In een wervende advertentie toont ‘een van de koopsters’ zich laaiend enthousiast over de woningen. Serafina Maglione heet ze, een schitterende naam die in een speelfilm over duistere mafiapraktijken niet zou misstaan. Als je de naam googelt wordt haar enthousiasme in één klap verklaard: Maglione is werkzaam als communicatiemedewerkster bij… Ymere. Dan gaat de mafia toch beduidend minder doorzichtig te werk!

Kuieren

Doet u het weleens, kuieren? Door Leiden bedoel ik: ’s avonds, als de winkels dicht en de straten van de binnenstad verlaten zijn? Soms wandel ik als de duisternis langzaam bezit neemt van de stad doelloos door de stille steegjes. Of doodgemoedereerd, dat is een beter woord. Geen missie, geen boodschap – gewoon een beetje om me heen kijken. Kuieren dus. Leiden leent zich er prima voor.

In het fraaie Pieterskwartier zit een groepje aangeschoten studenten op de stoep van hun uitgewoonde pand. Op een van de ramen is een rode poster geplakt: HET LAKTHEATER MOET BLIJVEN. Erachter een naaldloze kerstboom, met brandende lichtjes. Ook op de Breestraat staan opeens tientallen bomen, in grote vierkante bakken van gevlochten staal. Die gaan Leidens Ontzet niet overleven, denk ik. In gedachten zie ik het publiek de bakken al beklimmen om zo een beter uitzicht op de Taptoe of de optocht te hebben. Wel mooi, die boompjes. Vanuit een bovenwoning klinkt klassieke muziek. Twee posters dit keer. Het felgroene JA van D66 en opnieuw die knalrode poster die je momenteel werkelijk overal in de stad ziet: HET LAKTHEATER MOET BLIJVEN. Die eerste affiche heeft in elk geval effect gehad: de democraten vormen zowaar de grootste partij van de stad. Nu die tweede poster nog.

Terwijl de terrassen gonzen houd ik even halt op de Koornbeursbrug. Prachtig, die bloembakken die de binnenstad deze zomer letterlijk opfleuren. Ook aan de Nieuwe Rijn vindt men dat HET LAKTHEATER MOET BLIJVEN. En in de Burgsteeg, de Haarlemmerstraat en op de Mare ook. Via verre van de kortste weg kuier ik huiswaarts. En mocht u zich afvragen of de columnist deze week dan geen missie heeft en of deze kuierende column geen boodschap bevat… Ja hoor, toch wel – een boodschap in hoofdletters zelfs: HET LAKTHEATER MOET BLIJVEN!