Paardenmiddel

Het begon op koopavonden met een klein groepje jongeren voor de Hartebrugkerk. De hangjeugd verveelde zich, en begon daarop ook het winkelend publiek te vervelen. Toen de politie een oogje in het zeil kwam houden, werden de agenten het doelwit van de jongeren. Inmiddels worden er wekelijks twee agenten te paard ingezet en kunnen wij – zolang we de paardenstront weten te omzeilen – weer rustig winkelen. Maar nu slaat bij de agenten de verveling toe, en juist dat laatste blijkt levensgevaarlijk. Want agenten te paard die zich vervelen, verzinnen wel iets om de tijd te doden.

Op de Haarlemmerstraat mag je op koopavond niet fietsen. Wat doen dus de Anky van Grunsvens van de bereden politie? Ze gaan fietsertjes klemrijden, en dan het liefst meisjes. Daarbij schromen ze niet hun Bonfires de sporen te geven als ze dat noodzakelijk lijkt. Een jongedame, die inderdaad in overtreding was, zag ik van schrik van haar fiets vallen toen ze werd ingehaald door een galopperend paard. Het geschrokken publiek vluchtte de winkels in. Een fietster die even later door de sherrif werd overrompeld barstte in tranen uit.

Regels moeten gehandhaafd worden, natuurlijk. Maar de autoritaire grijns van de agent die het nodig had geacht om dit paardenmiddel in te zetten, stuitte me tegen de borst. ‘Paardenlul!’ verwoordde een van de hangjongeren feilloos mijn gevoelens. De politie is er om onze veiligheid te waarborgen, maar hoe veilig is een winkelstraat waarin aan kortebaandraverij wordt gedaan? Op meer stront op straat zit volgens mij echt helemaal niemand te wachten!

Naar de knoppen

32 weken na het Neeferendum viel vorige week, na een Motie van What’s in a Name, het college van B&W. Wat mij betreft had er al een Motie van Verbazing ingediend mogen worden toen dit referendum überhaupt in beeld kwam: Leiden was met betrekking tot de RijnGouweLijn immers maar beperkt beslissingsbevoegd, temeer daar er in regionaal verband al bindende afspraken waren gemaakt. Toen vervolgens de wel erg algemene referendumtekst werd gepresenteerd, had een Motie van Nauwelijks te Onderdrukken Verbijstering niet misstaan, want bij een Leids Nee zouden B&W geen kant meer op kunnen.

Mocht er dus nog onderhandeld worden? Nee, vond de gemeenteraad. Boem, deed het college. Nou en, haalde de provincie de schouders op. Een dag later zou namelijk blijken dat er niets te onderhandelen was geweest: de RGL rijdt straks door het centrum, of Leiden dat nu wil of niet.

Voor de betrokken wethouders is deze dus nogal zinloze val van het college natuurlijk een persoonlijk drama. Toch is er ook een lichtpuntje. Afgelopen 3 oktober voerde toenmalig wethouder Marc Witteman in afwachting van de Koraalzang in het Van der Werfpark een onbedoeld door mij opgevangen gesprekje met vermoedelijk een ambtgenoot uit een andere gemeente: Ja, het was mooi werk. Alleen erg vervelend dat hij om wethouder te kunnen worden zijn schitterende vrijstaande huis temidden van de bollen had moeten opgeven. Nu woonde hij dan in Leiden, in zo’n gewone wijk. Voor de kinderen ook niet leuk…

Het college mag dan naar de knoppen zijn, de Wittemannetjes kunnen weer terug naar de bollen!

Geschiedenisles

Deze week is het de Week Van De Geschiedenis. Beetje veel eer vind ik dat, voor De Geschiedenis. Als De Geschiedenis ons immers iets heeft geleerd, dan is het wel dat we er maar bar weinig van leren. En dan doel ik niet op het Leidse college van B&W, waarin tot vorige week nog twee besnorde wethouders zitting hadden. Alsof zo’n zeventig jaar geleden niet is gebleken hoeveel ellende één snorremans op een belangrijke positie al teweeg kan brengen…

Nee, deze week staat de roerige bouw- en verbouwingsgeschiedenis van de Stadsgehoorzaal centraal. Die had ons namelijk kunnen leren dat altijd als er in en rond dit theater geklust wordt, zo goed als alles tegenzit. Nog evidenter is de wijze les dat je niet voor een dubbeltje op de eerste rij kunt zitten.

In 1871, toen bouwmeester J.W. Schaap een nieuwe concertzaal ontwierp, werd er danig beknibbeld op het budget. Voor amper 45.000 gulden werd er een theater neergezet dat vrijwel direct na de opening al nauwelijks bleek te voldoen. Krap twintig jaar later werd de schepping van Schaap alweer naar de slachtbank geleid: te klein, te tochtig en te brandgevaarlijk. Het complex moest wijken voor een geheel nieuw gebouw, en dat werd de huidige zaal, die nu voor de tweede keer in nog geen twintig jaar met de hand op de knip wordt vertimmerd. Tijdens de voorbereiding van de jongste verbouwing is er uit financieel oogpunt zoveel water bij de wijn gedaan, dat het maar de vraag is hoe functioneel de nieuwe zaal uiteindelijk uitpakt. De tijd, die op den duur vanzelf weer geschiedenis wordt, zal het leren!

Ultiem

In deze vijfendertigste Steeksleutels moet het dan gaan gebeuren. Dit is die ene, zeg maar gerust ultieme column waarin alles dan eindelijk eens een keer precies op z’n plek valt. Als een 3-oktoberoptocht zonder gaten, of een schaamscherm dat gewoon blijft hangen als het waait. Dat kan immers toch bijna niet missen, op deze dag van de perfectie, met niet minder dan twee tienen in de datum!

Want wat blijkt er toch steeds weer een hoop mis te kunnen gaan… Om te beginnen met de kop van deze column. Er heeft sinds februari van alles boven gestaan: niets, een onbedoeld omkaderd plaatje, een kop waarin plots de grote, grijze steeksleutel ontbrak, of slechts een opgeblazen fragment van de kop. Maar vandaag gaat het vast en zeker van het spreekwoordelijke leien dakje, en prijkt de juiste Steeksleutel-kop fier boven de tekst! En zou het niet geweldig zijn als de column in de beide Leidse edities zou worden geplaatst, en dan bij voorkeur ook nog eens in z’n geheel? Dus niet dat mijn zo zorgvuldig opgebouwde betoog helemaal nergens toe leidt omdat door een fout van de opmakers de laatste zin jammerlijk ontbreekt. Nee, deze week verschijnt de column in volle glorie in zowel Leiden Noord als Leiden Zuid, let maar eens even op!

Kop, check! Plaatsing, check! Dan staan er wat mij betreft voor vandaag nog slechts twee kleine dingetjes op de agenda: ten eerste dat ik die jackpot van 18,4 miljoen in de wacht sleep, en ten tweede dat ik voor deze ultieme column met een beetje een uitdagend en lekker, typisch Leids onderwerp op de proppen kom. Eens even denken…

Andere planeet

Sommige data spreken voor zich en behoeven dus tekst noch uitleg. Denk aan 11 september, 5 mei en in Leiden natuurlijk vooral 3 oktober. De laatste twee hebben het hier zelfs tot straatnaambordjes geschopt, en 3 oktober neemt in dit verband al helemaal een unieke plaats in. Wie niet uit Leiden komt snapt er immers niets van dat een Leidenaar zonder blikken of blozen kan beweren dat 3 oktober in verband met het weekend op 4 oktober valt. Mijn vriendin – van onder de grote rivieren – keek me destijds tenminste aan alsof niet zij, maar ík van een andere planeet kwam.

Dit jaar valt 3 oktober op onze planeet gewoon op 3 oktober, en deze column verschijnt zelfs op de dag van Leidens Ontzet. Tussen haring en hutspot door hou ik het dus kort en vrolijk.

Wist u dat we in de dichtstbevolkte gemeente van het land wonen? De menigte die vandaag de binnenstad bevolkt doet zoiets misschien wel vermoeden, maar toch… Ik stuitte op deze cijfers toen ik, overigens tevergeefs, op zoek was naar statistieken die bewijzen dat er in Leiden negen maanden na 3 oktober in verhouding werkelijk meer buitenaardse wezens ter wereld komen: zogenaamde 3-oktoberkindjes – échte Leidenaars, die begin juli jarig zijn. Voor de uien die hun peen vanavond nog in een dampend aangetroffen hutspotpot willen steken, en daarbij, als het grote vuurwerk daar is, te dronken blijken om voor de Koraalzang het park uit te gaan, is de GGD dit jaar paraat met heuse 3-oktobercondooms. Nu maar hopen dat dit Leidse rubber minder gaten vertoont dan de jaarlijkse optocht door de binnenstad…