Eén hokje

Weet u al wat u gaat stemmen? Volgende week zijn er verkiezingen die in Leiden opnieuw gedomineerd worden door de RijnGouweLijn. Voor de verandering doen deze Provinciale Statenverkiezingen er nu eens écht toe als het om de gewraakte tramlijn gaat. Dat is immers een provinciaal project, al speldt de Leidse afdeling van D66 ons graag iets anders op de mouw. Paul ‘Hij Komt Er Niet!’ van Meenen vond het zelfs nodig zijn wethouder en voormalig RGL-voorvechter Robert Strijk publiekelijk terug te fluiten toen deze zich vorige week in het Leidsch Dagblad eindelijk eens realistisch toonde over de onvermijdelijke aanleg van de RGL. Wat dacht Strijk wel, dat hij al die nieuwe Leidse D66-kiezers zo vlak voor de verkiezingen zomaar kon gaan vertellen hoe de vork écht in de steel zit?

Het overgrote deel van het Zuid-Hollandse electoraat zal de RGL niets zeggen. Kiezers in andere delen van onze provincie laten hun stem immers bepalen door hun eigen hete hangijzertjes: Rotterdam The Hague Airport, glastuinbouw of de Floriade van 2022 bijvoorbeeld. Anderzijds worden de komende verkiezingen gegijzeld door de landelijke politiek: indirect bepaalt de uitslag de samenstelling van de Eerste Kamer, waar het eindoordeel geveld wordt over de met veel moeite door de Tweede Kamer geloodste wetsvoorstellen van het kabinet. Met uw stem voor de provincie kunt u Rutte I dus zowel vleugels geven als vleuggellam maken.

Om terug te komen op de vraag waarmee ik deze column begon: Ik weet het nog niet. In mijn afweging spelen ongelijke grootheden als de trainingsmissie naar Kunduz en het eindeloos blijven traineren van de al lang en breed getekende RGL-overeenkomst een even grote rol. Het gaat over zoveel tegelijk, dat het eigenlijk nergens over gaat. En toch mogen we maar één hokje rood kleuren…

Ingezonden

Op de website van deze krant vindt u behalve mijn column en lokaal nieuws ook bijdragen van lezers. En nee, dat zijn dan eens niet de notoire betweters en ongenuanceerde onderbuiksprekers die de reactievelden op de websites van bijvoorbeeld De Telegraaf en het Leidsch Dagblad vullen, want op artikelen op WitteWeekblad.nl wordt zelden gereageerd. Nee, de internetsite van deze krant biedt de lezers de mogelijkheid tot het plaatsen van eigen artikelen, die op het eerste gezicht nauwelijks van redactionele bijdragen te onderscheiden zijn. Slechts de roze gemarkeerde toevoeging ‘Ingezonden’ maakt duidelijk dat het om lezersnieuws gaat.

 Ik lees deze ingezonden artikelen graag. In de eerste plaats omdat het vaak persberichten zijn over sympathieke activiteiten waarvan ik anders nooit zou weten dat ze in Leiden plaatsvinden (fotoworkshops voor jongens met autisme en hun vaders, bijvoorbeeld). Daarnaast omdat de redactie de bijdragen op de site niet redigeert. Voor iemand die schrijfcursussen geeft liggen de potentiële klanten er voor het oprapen, want helder en kernachtig formuleren blijkt eens te meer een vak – en dan heb ik het nog niet eens over de taal- en stijlfouten, die af en toe nog nét niet onder de Misdaden tegen de Menselijkheid kunnen worden geschaard.

 Soms ontvang ik een reactie op mijn Steeksleutels die doet vermoeden dat de afzender graag zelf een column zou willen schrijven. Welnu, dat kan dus! Schrijf uw eigen Leidse column van maximaal 300 woorden, laat de titel vooraf gaan door ‘Column:’ en plaats deze op de site van deze krant. Ik beloof dat ik alle inzendingen zal lezen. Mocht ik uiteindelijk een winnaar aanwijzen, dan mag deze tijdens mijn volgende vakantie misschien de honneurs wel waarnemen in de gedrukte editie van het Witte Weekblad. Kom maar op!

Bevrijdingsplein

Hoewel zich de voorbije dagen talloze onderwerpen aandienden om een column over te schrijven (miljoenen voor meeuwenbestrijding, de lancering van Wikileiden.nl en nieuwe watertaxi’s met de schijtlollige namen ‘Cocosmacroon’ en ‘Wat dan juh’, om maar iets te noemen), stond de afgelopen week voor mij toch vooral in het teken van het Bevrijdingsplein.

Op maandag 24 januari boekte ik een lastminute naar de Rode Zee, een dag later gingen in Caïro de eerste tienduizenden dappere, vastbesloten demonstranten de straat op voor wat zou uitgroeien tot een volksopstand die zich voor het grootste deel afspeelt op en rond Tahrir Square (letterlijk: Bevrijdingsplein). Die zonvakantie en mijn tiende bezoek aan Egypte kan ik dus op mijn buik schrijven: volgende week ben ik gewoon in de stad, stiekem hopend op een vroege Leidse Lente. Het is niet meer dan ‘klein bijkomend ongemak’, zeker in het licht van wat er momenteel in mijn favoriete vakantieland gebeurt.

Hoewel de felle kritiek op president Hosni Mubarak volkomen terecht is, kent de revolutie ook serieuze keerzijden, zoals een onzekere toekomst – met alle gevolgen voor economie en toerisme van dien – én acute onrust, waarvan plunderaars (al dan niet in opdracht van het regime) gretig gebruikmaakten. Het Egyptisch Museum en de tempel van Karnak in Luxor werden net niet geplunderd, maar bij een door Leidse onderzoekers geleide opgraving in Sakkara was het wel raak. Archeoloog Maarten Raven van het Rijksmuseum van Oudheden schoof aan bij Nieuwsuur en vertelde zichtbaar ontdaan over met koevoeten uitgehakte hiëroglyfen en reliëfs. Ons Bevrijdingsplein heeft een Albert Heijn XL, maar het gelijknamige plein in Caïro werd het epicentrum van een Revolutie XL, waarin strijdend voor vrijheid wel heel hoge prijzen worden betaald.

Weer een winnaar

De namen Maarten Ebbers, Jeroen Leenders en Iwein Segers zullen de meesten van u niets zeggen. Het zijn cabaretiers die tijdens de laatste drie edities van het VARA Leids Cabaret Festival in de prijzen vielen. Afgaande op de 21 audities die ik vorige maand op drie zondagmiddagen in Sociëteit De Burcht heb gezien, vrees ik dat ook de winnaar van het festival dat volgende week in de Leidse Schouwburg plaatsvindt het grote publiek niet zal weten te bereiken. En dat ligt niet alleen aan het niveau…

 Het is alweer de 33ste editie van het LCF, dat in de loop der jaren een indrukwekkende lijst cabaretiers heeft opgeleverd: Najib Amhali, Javier Guzman en Sanne Wallis de Vries bijvoorbeeld. De laatste jaren spreken de winnaars alleen wat minder tot de verbeelding dan de namen waar de organisatie graag mee schermt. Er is natuurlijk ook een keer een punt waarop de markt verzadigd raakt en er even geen ruimte is voor ‘weer een winnaar’. Dat Kees Torn (weer een winnaar, uit 1999) aankondigde na dit seizoen te stoppen is voor de acht geselecteerde deelnemers van dit jaar dus goed nieuws: er komt een plekje vrij!

Maar behalve het Leids Cabaret Festival zijn er ook grote festivals in Rotterdam, Amsterdam en Groningen. En naast deze jaarlijkse nieuwe lichting winnaars hopen ook de alumni van bijvoorbeeld de Kleinkunstacademie op volle zalen. Zelfs voor de grote namen lijkt er inmiddels geen droog brood meer te verdienen. Het van oorsprong Leidse impressariaat Harry Kies lanceerde onlangs de website kiesvoorbedrijven.nl, waarop gerenommeerde cabaretiers – met een beetje goede wil toch ‘het geweten van Nederland’ – zichzelf schaamteloos in de uitverkoop gooien. Ik wens de winnaar van dit jaar (ik verwacht Rauw Spul of Gijs van Rhijn) heel veel lucratieve schnabbels toe…