Viva Hollandia

Mijn Witte Weekblad-collega had er geen zin in: ‘Het beeld is beroerd, het geluid is slecht en de mensen zijn er irritant,’ liet hij me weten. Net als de meeste spelers die tegen Italië en Frankrijk de sterren van de hemel hadden gespeeld, bekeek hij de wedstrijd tegen Roemenië vanaf de bank. Hij bleef dus thuis. Ik besloot om me, als een ware hup-Holland-hup-leeuw, niet uit het veld te laten slaan, en wandelde rond half negen in mijn oranje hempie naar het Pelipleintje, op de hoek van de Haarlemmer- en de Pelikaanstraat, waar het voor het scherm van de Engelse pub Bad Habits een drukte van belang was.

Had de thuisblijver gelijk? Het beeld was inderdaad wat flets, en hoe dichter je bij het scherm kwam, hoe slechter Frank Snoeks te verstaan was. Maar om nu te zeggen dat de aanwezigen irritant waren… Het gros kwam overduidelijk niet voor het voetbal, maar gezellig was het wel! Sommigen hadden al een bakkie te veel op, maar dat de Oranjekoorts net als de vrijdag ervoor, na de wedstrijd tegen Frankrijk, bij sommigen zou omslaan in een agressieve vorm van knokkelkoorts – er waren wat kleine vechtpartijtjes geweest -, leek vanavond niet aan de orde. Er was dan ook nauwelijks sprake van spanning: om in Engelse pub-termen te spreken trad het B-team van Nederland natuurlijk eigenlijk slechts aan for bacon and beans.

In de rust knalde ‘Viva Hollandia’ uit de speakers, en werd er gezongen alsof Oranje al kampioen was – terwijl het scorebord toch nog altijd nul-nul aanwees. Na het eerste doelpunt kwam de stemming er pas echt goed in, en na de tweede goal wist iedereen op het pleintje het zeker: Oranje wordt gewoon kampioen. Dat die stemming in Nederland en dus ook op het Pelipleintje binnen vier dagen compleet zou kunnen omslaan, leek niemand voor mogelijk te houden…

Money talks

Ik had de kop wel gezien, maar het bijbehorende berichtje niet gelezen: ‘Leiden pratende geldautomaten rijker’. Nietsvermoedend stak ik dus mijn pinpasje in de gleuf van de dichtstbijzijnde flappentap.

‘Zo, ben je daar nu alweer? Je geeft het wel heel makkelijk uit, hè? Moet je natuurlijk helemaal zelf weten, maar toch. Ik weet niet wat je precies verdient met die columns van je – en dat gaat me ook niets aan, dat weet ik dan weer wel – maar voor je het weet sta je rood, en da’s een dure grap vandaag de dag. Ach, waar bemoei ik me ook mee. Nog naar Nederland-Frankrijk gekeken? Mooie pot weer van onze jongens. Ja, die Giovanni is een toppertje. Hij – je moet nu wel je pincode intoetsen, ja ik denk, ik zeg het maar even – Giovanni dus… fantastische speler. Zowel verdedigend als aanvallend… Zeventig euro maar? Weet je dat zeker? Sta je hier morgen weer! Nou goed, jij je zin. De klant is koning. En Giovanni ook. Koning Van Bronckhorst. Een toppertje, dat is het. Of je een bon wil… Dat is dan wel je reinste papierverspilling als je het mij vraagt, maar joh, als jij een bonnetje wilt, dan krijg jij toch gewoon een bonnetje? Zo, hier heb je je pasje terug, briefje van vijftig, briefje van twintig, dat maakt samen zeventig euri… En dan een bonnetje voor mijnheer, omdat mijnheer dat zo graag wil. Rest mij nog je namens de baas en mevrouw Moreira de Melo een heel prettige dag te wensen, en graag tot… eh, nou, morgen, schat ik zo in!’

Ik stopte mijn pasje en de biljetten in mijn portemonnee, en mijn portemonnee in mijn kontzak. Het bonnetje verfrommelde ik tot een propje, dat ik demonstratief en – als was het een loepzuivere pass van Van Bronckhorst – met een fraai boogje in de prullenbak naast de geldautomaat wierp. Die hulde zich in een veelzeggend stilzwijgen.

Koekje?

Het voelt een beetje alsof iemand je, nadat je hebt aangegeven geen koekje bij de koffie te willen, alsnog een sprits door de strot duwt omdat je gezegd zou hebben dat je geen speculaasje wilde. En wie wél een koekje bliefde en op een speculaasje had gehoopt, krijgt dezelfde sprits te verhapstukken. Kauwen kreng! Waarover heb ik het? Over de RijnGouweLijn natuurlijk! Ondanks de veelzeggende referendumuitslag komt hij er toch. Niet via de Breestraat, maar via het traject Hooigracht/Langegracht. Tijdens een drukbezochte voorlichtingsavond in het Scheltema-complex presenteerde de gemeente vorige week dinsdag de kakelverse afspraken met de provincie.

Nu zou ik me hier kunnen afvragen of een gemeente die er niet eens in slaagt kort te sluiten dat er tegelijk met de informatiebijeenkomst één verdieping hoger niet ook een tapdansles begint, wél in staat geacht mag worden het RGL-project in goede banen te leiden. En ook zou ik kunnen aanstippen dat de verspreking ‘wij als provincie’ van wethouder John Steegh lijkt te bevestigen dat Leiden z’n oren wel heel erg naar Zuid-Holland laat hangen. Maar dat doe ik niet.

Want tot mijn eigen verbazing was ik behoorlijk onder de indruk van de eerlijke, rustige en gedegen wijze waarop Steegh de noodzaak van de RGL en de keuze voor Hooigracht/Langegracht uiteenzette. In feitenkennis overklaste hij zijn eigen projectmanager, en zelfs de meest kritische vragen wist hij afdoende te beantwoorden. Natuurlijk moet er nog veel water door de Rijn (en bij de wijn) voordat de sneltram in 2015 daadwerkelijk kan gaan rijden. De resultaten die de gemeente in de onderhandelingen met de provincie heeft geboekt, mogen er evenwel zijn. Nu moet de wethouder alleen nog even aanleren dat tram ook in Leiden gewoon rijmt op stem, en niet op gezwam en gedram.

Shoptocht

Over een kleine vier maanden is het alweer zover, en dus ontvouwde de 3 October Vereeniging onlangs haar plannen voor de viering van Leidens Ontzet 2008. Er bleek zowaar sprake te zijn van veranderingen! De kermis dijt nog verder uit (meer inkomsten), het vuurwerk wordt bescheidener van opzet (minder uitgaven) en de jaarlijkse optocht zal vooraf worden gegaan door een soort Shoptocht: een reclamestoet van Leidse bedrijven. De Vereeniging zit toch niet in geldnood?

Als columnist van een krant die volledig wordt gefinancierd uit advertentie-inkomsten, ben ik natuurlijk de laatste die zich uit mag spreken tegen reclame. En ik moet toegeven: voor potentiële geldschieters is Leidens Ontzet een zeer interessant evenement. Zo zou het Minikoraal mede mogelijk gemaakt kunnen worden door Intertoys, kan de uitreiking van haring en wittebrood verzorgd worden door McDonald’s (met kleffe broodjes McHaring), hoeft er maar één letter veranderd te worden om KPN in staat te stellen zijn wifi-netwerk te promoten (de hotspot-maaltijd), zijn er genoeg hemelbestormende kermisattracties voor zwevende reclame, en is er op de hoeden van de mannelijke bestuursleden van de Vereeniging voldoende ruimte voor sponsoruitingen. Zelfs de liederen van Reveille en Koraalmuziek kunnen gesponsord worden (‘Merck toch hoe sterck’, u aangeboden door Fisherman’s Friend).

Het is prettig te weten dat de 3 October Vereeniging het zo’n vaart niet zal laten lopen. Leidens Ontzet is immers een feest van tradities, en voor al te veel moderniteiten is de Vereeniging niet gevoelig. Als dat zo zou zijn, zouden de c en de dubbele e uit haar naam immers al lang verdwenen zijn. Toch nog een suggestie mijnerzijds: wellicht zouden de traditionele gaten in de optocht plaats kunnen maken voor lucratieve commercial breaks.