San Kwak

Een Leids Aziatisch restaurant slaagde er vorige week in de buitenlandse media te halen. Wie er onbeperkt sushi of teppan yaki bestelt, moet betalen voor de gerechtjes die hij niet op kan en na afloop van de dis dus op zijn bord laat liggen. Hoe begrijpelijk de beweegredenen van het restaurant ook mogen zijn, een klantvriendelijke en gastvrije indruk maken dit soort boetes niet.

Een paar jaar geleden bezocht ik dit restaurant met vrienden. Een van hen – laten we hem op zijn Aad van der Luits voor het gemak maar even Kees noemen, wat vooral heel praktisch is omdat hij echt zo heet – is wars van poespas. Bij de Chinees bestelt hij dan ook steevast nasi zonder prei met pindasaus. Ook nu, al zou de serveerster even later met een dampende schaal in haar handen volhouden dat Kees San Kwak had besteld – iets met tongfilet van de specialiteitenkaart, die we niet eens hadden opengeslagen. We konden praten tot er blaren op de tong zaten maar ze was er niet toe te bewegen de vis weer mee te nemen en alsnog nasi zonder prei te serveren. Tja, dan zie je mij dus niet meer terug – en Kees al helemaal niet!

Naast dit restaurant zat destijds een pizzeria waar je op maandag onbeperkt pizzapunten kon eten. Studenten reserveerden er een tafeltje bij het raam en schoven de punten één voor één naar buiten, waar de rest van de jaarclub ze in rap tempo naar binnen schoof. Tegen zoiets mogen best maatregelen worden genomen, maar klanten die anderhalf rolletje kleefrijst op hun bord laten liggen een toeslag laten betalen gaat mij te ver. Mocht ik er ooit nog eens gaan eten en tegen de brug komen te zitten, dan zou ik de kliekjes buiten het blikveld van de koppige kelnerin stilletjes in het tropische aquarium san kwakken. Want zeker in een Aziatisch paleis zou de klant toch koning moeten zijn?

Zomer in de regio

In zijn column heeft centrummanager Joost Bleijie de afgelopen tijd zijn uiterste best gedaan om Leiden te promoten onder onze regiogenoten. Wekenlang heeft hij de buitenlui als het ware aan hun boerensjaaltjes de stadsgrenzen binnengesleurd. In deze column ga ik vandaag precies het omgekeerde doen: ik ga u, stadsburger, de paden op en de laden in sturen. Want ook buiten Leiden is veel moois te ontdekken. Een duinpan in Wassenaar bijvoorbeeld. Ik hoor u denken: Daar heb je Tjan met zijn duinpan. Alsof ik voor een duinpan in de auto stap. Niets nieuws toch, een duinpan? In de duinen zijn duinpannen, per definitie, zeg maar. Heb je één duinpan gezien, dan heb je ze allemaal gezien. En dan al dat zand dat je weer uit je automat moet kloppen…

Goed, nu ik weer. Mijn duinpan is een hele stadse duinpan. Een duinpan met camerabewaking. Zo, heb ik nu uw aandacht? Deze duinpan, die zich aan de Wassenaarse Slag recht achter hotel Duinoord bevindt, heeft te maken met Jan Wolkers, en alles wat u in deze duinpan uitvreet wordt gefilmd en vertoond in de Lakenhal en op de website levendarchief.nl.

Wie het werk van Wolkers een beetje kent, kan wel iets bedenken bij in duinpannen te ondernemen activiteiten, vooral in gezelschap van vrouwelijk schoon. En ook met de stront die er is achtergelaten door de in het kader van een begrazingsproject uitgezette hooglanders had Jan Wolkers in zijn atelier wel raad geweten. Verder ontgaat mij de logica achter de ‘interactieve installatie’ een beetje, maar gelukkig geven kunstenaars Luna Maurer en Roel Wouters uitleg. De kreten vrije geest, natuur en ongewoon zouden de link met Wolkers vormen. Ja, ongewoon is het zeker. Maar wel leuk bedacht, en als u er dan toch bent: een duinwandeling op zijn tijd is best lekker. Alleen dat zand…

Kampioenen

Vorige week zondag besteedde het Acht Uur Journaal ruimschoots aandacht aan Show en Marchingband Kunst en Genoegen, bij iedere Leidenaar beter bekend als K&G. Het Journaal volgde het muziekkorps op weg naar het Wereld Muziek Concours in Kerkrade, filmde de laatste repetitie en liet wat beelden van het optreden zien. Na de reportage sprak de nieuwslezer van dienst de verlossende woorden: K&G was erin geslaagd zijn wereldtitel te prolongeren. Ik voelde dezelfde trots als toen ik tientallen jaren geleden enkele van mijn klasgenootjes met Jong K&G door de straten van Leiden zag paraderen.

Groot was dan ook mijn verbazing toen ik later die avond op internet een heel ander bericht zag. ‘K&G raakt titel kwijt’ stond er, ik geloof dat het op de site van Omroep West was. Het bleek een typisch gevalletje half gevuld glas te zijn, want is zo’n glas nu half vol of half leeg? In de categorie Show had het korps de titel inderdaad opnieuw in de wacht weten te slepen, maar bij het onderdeel Marching was K&G onttroond, door regiogenoten DVS uit Katwijk nota bene.

Een klein jaar geleden werd Leidens trots Kaalgeplukt en Genaaid door zijn eigen penningmeester. Even leek het korps geveld, zoals het tijdens de Show-oefening in Kerkrade heel gedurfd minutenlang languit in het gras lag. Deelname aan het WMC was met een gehalveerd budget slechts haalbaar dankzij tomeloze inzet en grenzeloze liefde voor het korps van alle betrokkenen. Juist dat maakt deze vijfde titel op rij (én die tweede plaats achter DVS) zo waardevol en bijzonder. Als je wint, heb je vrienden… Wie K&G dus wil steunen in de aanloop naar de zesde wereldtitel in 2013 – als uiteraard ook de titel op het onderdeel Marching weer heroverd wordt – kan dat doen via rekeningnummer 13.17.53.401 ten name van Vrienden van K&G.

Kraak en smaak

Vorige week stortten de websites van De Telegraaf en GeenStijl zich vol overgave op het Leidse koppijndossier Koppenhinksteeg. Ook nu zorgden de redacties en de reaguurders er gezamenlijk wel weer voor dat het meningsverschil tussen een clubje idealisten en een Leidse projectontwikkelaar binnen de kortste keren werd opgeblazen tot een messcherpe strijd waarin ‘links werkschuw tuig’ en een ‘asociale geldwolf’ lijnrecht tegenover elkaar stonden.

In de jaren tachtig, toen krakers nog niet met uitsterven werden bedreigd en kraken nog massaal en bij wijze van nationale sport werd beoefend, beloofde een zoutjesfabrikant dat zijn chips smaakten zoals ze kraakten. Van de krakers die de Vrijplaats aan de Koppenhinksteeg bevolken krijg ik op basis van de berichten in de genoemde landelijke media een nogal nare smaak in mijn mond. Hans Bakker, de projectontwikkelaar die het object voor het weinig marktconforme bedrag van € 150.000 kocht van de gemeente, zou worden bedreigd en zijn ramen zouden zelfs zijn ingegooid. Tamelijk smakeloos, als je het mij vraagt.

Bakker, die handelt namens zijn bedrijf Atrium Vastgoed, verdedigt zich door zich te manifesteren als kleine speler die een wedstrijdje liefdadigheid met de huidige bewoners niet schuwt: in zijn plannen, waarin geld verdienen van ondergeschikt belang is, zou het gaan om woningen voor arme oude vrouwtjes en armlastige starters. Dat klinkt nobel, maar op de website van het ‘architektenburo’ van diezelfde Hans Bakker is een herstructureringsplan voor de gehele Kaasmarkt te vinden waarvan slechts de huidige Vrijplaats nog geen deel uitmaakt. Met het voor een zacht prijsje op de kop tikken van deze monumentale panden kan de kleine speler dus weer even verder met zijn grootse droom. Als dat maar geen nachtmerrie wordt…