Zó John, té leuk!

Ze zat aan de bar en was met haar versleten, ooit zwarte joggingpak en haar pompeuze zonnebril op z’n minst een opvallende verschijning te noemen. En dan heb ik het nog niet eens over de hond die aan haar voeten lag te slapen. Haar stem schalde door het Leidse café en dwong je tot meeluisteren, of je dat nu wilde of niet. ‘Ik ben styliste,’ vertelde ze de man op de kruk naast haar ongevraagd.

Tjan en mode, het is nooit een gelukkige combinatie geweest. In een café draag je vandaag de dag dus een even overbodige als opzichtige zonnebril en een vaal joggingpak. ‘Ik zeg: je moet altijd uitstralen wat je bent,’ klonk het. Ik vond het een nogal loze soundbite, en ook haar gesprekspartner wekte niet de indruk bijster geïnteresseerd te zijn in het relaas van zijn buurvrouw. Zichtbaar verveeld staarde hij naar zijn doodgeslagen biertje. De styliste vervolgde echter luidkeels haar monoloog: ‘John Steegh, een klant van mij, doet dat bijvoorbeeld erg goed.’ Verbouwereerd zette ik alles even op een rijtje. De Leidse GroenLinks-wethouder John Steegh – de man met de dofgrijze lok, de zuurkoolsnor, de vreselijke Vögele-vestjes en de stropdassen in van die frisse primaire kleurtjes – hield er dus een styliste op na… Ik kon m’n oren niet geloven, maar had weinig keus: ‘Dat speldje met die twee sleuteltjes, dat is ook zó John, echt té leuk!’

Toen ze later die avond door de kroeg tetterde dat het de hoogste tijd was om naar huis te gaan, schrok de hond aan haar voeten wakker. Kwispelend liep hij voor haar uit naar de uitgang. Haar afgetrapte, rood-witte gympies combineerden geraffineerd met de stok die ze voor zich uitgestoken hield. Toen de deur met een luide knal achter haar dichtsloeg, was het mijn beurt om wakker te schrikken. Wat kan een mens toch eigenaardig dromen…

Aan de wandel

De NS, maar ook sommige kranten, publiceren wandelingen in eigen land die zo aanlokkelijk geschreven zijn, dat je bij wijze van spreken al tijdens het lezen de veters van je wandelschoenen strikt. Nadeel is meestal wel dat je ervoor naar de andere kant van het land moet, naar de Peel of de Geul of dat soort contreien. Op een zonnige zondag maakte ik onlangs een korte maar mooie wandeling rond de Merenwijk, en bij wijze van experiment laat ik daar nu het NS-toontje op los.

Wie aan de westzijde langs de Leidse woonwijk wandelt, waant zich midden in de natuur. De groenstrook die sloot en fietspad scheidt blijkt vruchtbare bodem voor talloze wilde bloemen en planten. Zo nu en dan zoeft er een trein voorbij, maar meestal zijn het de vogels die hier om het hardst het hoogste lied fluiten. Sla voorbij de laatste bebouwing direct rechtsaf. Op de dijk grazen schapen, aan uw linkerhand dartelen geitjes vrolijk een stukje met u mee. Bij de Zijl wordt u vriendelijk begroet door James, de schipper van het pontje, die u voor een prikkie vakkundig naar de overkant vaart. Via de Zijldijk wandelt u langs imposante boerderijen en uitgestrekte weilanden richting Leiderdorp. Op het zonnige terras van restaurant De Zijlstroom is het goed toeven, zeker als u zich toestaat te genieten van een koel glas lokaal gebrouwen bier of een biologisch vruchtensapje. U vervolgt uw weg onder de brug door, linksaf de trap op, over het water, linksaf de trap af en vervolgens weer onder de brug door. Sla linksaf. U betreedt nu het uitgestrekte terrein van de Tuinvereniging Ons Buiten. Een oase van rust! Volg de gele bordjes terug naar Leiden Noord, en verbaas u erover dat de drukke Willem de Zwijgerlaan veel verder weg lijkt dan hij in werkelijkheid is.

Het idee is wel duidelijk, denk ik. Wandel ze!

Schandaal!

Onmiskenbaar maakte zich een zekere opwinding van mij meester toen ik het dingetje in een Leids steegje plompverloren op straat zag liggen. Mijn finest hour als columnist was na zo’n tachtig weken ploeteren dan eindelijk aangebroken: onthutsende onthullingen en schokkende schandalen kruisten zomaar mijn pad. Ik keek om me heen – niemand te zien. Snel raapte ik het geheugenkaartje op en stopte het in mijn jaszak.

Op weg naar huis fantaseerde ik over wat ik op het kaartje zou kunnen aantreffen. Geluidsopnamen waarin John Steegh bekent dat híj het was die het slot van het ministerie van Economische Zaken forceerde, waarna partijgenoot Duyvendak het pand had kunnen betreden. Compromitterende foto’s waarop burgemeester Lenferink met zijn eigen, verdwenen gewaande ambtsketting is vastgeketend aan de spijlen van een bed. Stukken waaruit blijkt dat de gemeente Leiden adviezen van het ministerie van VROM klakkeloos genegeerd heeft. Van die dingen…

Nerveus stak ik het geheugenkaartje in mijn zelden gebruikte 88-in-1-lezer en klikte ik me een weg door de mapjes. Mp3’s van André Hazes en Drukwerk en wazige foto’s van een wintersportvakantie. Hmmm… Een foto van een fles wijn met VVD-etiket en de tekst ‘Grand vin de Leiden’ kwam nog het meest in de buurt van wat ik gehoopt had te vinden. Wie bovenstaande bestanden herkent (en ook nog mist), mag zich melden, dan krijgt hij het kaartje terug. En ik? Ik ploeter met mijn columns gewoon door, waarbij ik gelukkig word geholpen door een gemeente die zélf voor zijn schandalen zorgt. Want dat Gat van Van de Putte heeft Leiden wel degelijk aan zichzelf te danken, zo bleek vorige week. D66 ontdekte dat het college daadwerkelijk adviezen vanuit Den Haag naast zich neer heeft gelegd. En ja, dat mag best een schandaal worden genoemd.

Hendriks’ Hero

Het zou een beetje flauw zijn om te constateren dat het een tijdje stil is geweest rond gemeenteraadslid Hans Hendriks. De goede man heeft een keeloperatie ondergaan en doet er nu al een jaar noodgedwongen het zwijgen toe. Eerder deed hij nog van zich spreken door ‘zijn’ SP met zetel en al te verruilen voor Leefbaar Leiden, een nogal opmerkelijke carrièremove waarover veel Leidenaren zich sprakeloos toonden, en dan niet eens uit solidariteit.

Bij monde van PVV’er Hero Brinkman, u weet wel, de partijgenoot van Geert Wilders die zich zo fijntjes, subtiel en diplomatiek uitliet over onze overzeese gebiedsdelen, werd het stilzwijgen rond Hendriks onlangs verbroken. De Leefbaar Leidenaar is zelfs landelijk nieuws, nu held Hero vragen heeft gesteld aan de minister van Binnenlandse Zaken. ‘Waarom heeft Hans Hendriks nog altijd geen spraakcomputer, terwijl er wel miljoenen wordt geïnvesteerd in de positieve discriminatie van allochtone vrouwen?’ vraagt Brinkman zich af. Dat laatste heeft er weliswaar helemaal niets mee te maken, maar als je bij Wilders’ Partij voor de Selectieve Vrijheid hoort, kun je nog geen kop cappuccino bestellen zonder daarbij iets te zeggen over wat in jouw ogen het schuim der natie is. Die oogkleppen krijg je nu eenmaal cadeau bij je partijlidmaatschap.

Waarom zou de overheid een spraakcomputer voor Hendriks moeten regelen? Over positieve discriminatie gesproken! Kan hij dat zelf niet? Heeft hij soms meer recht op zo’n ding dan, laten we zeggen, een vertegenwoordiger in trostomaten die na een identieke operatie zijn werk niet meer kan doen? Of moet de betreffende vertegenwoordiger daarvoor zijn handelswaar eerst inruilen voor iets wat minder aan de SP doet denken? Bijvoorbeeld iets kleverigs en mierzoets als appelstroop, al dan niet van Hero…