Wakkere burgers

‘Alerte burgers’, zo noemde ik vorige maand de deelnemers aan Burgernet. In juli werd dit initiatief, dat burgers betrekt bij politiewerk, in Leiden structureel ingevoerd. Op basis van de 80 sms’jes die ik als een van die alerte burgers tijdens de tien maanden durende proef had ontvangen, formuleerde ik op deze plek vier tips. Relatiebeheer Burgernet Hollands Midden plaatste een uitvoerige reactie op mijn website.

Mijn tip om alerte burgers die zich niet in de buurt bevinden simpelweg niet te sms’en, wordt daarin – kort samengevat – afgedaan als ongewenst, en daar geeft men goede argumenten voor. Wie, zoals ik, tijdens zijn vakantie geen meldingen wil ontvangen, moet dat zelf aangeven in zijn bereikbaarheidsrooster op Burgernet.nl. Dat wist ik natuurlijk wel, maar ben je ook alert genoeg om dat te bedenken als je je koffers pakt? En als je al alert genoeg bent, weet je dan je inloggegevens nog? Burgernet zou (nieuwe tip) kunnen overwegen de toegang tot de website te reguleren via DigiD, maar dit terzijde.

Ik vermoed dat veel Leidse Burgernetters de voorbije weken hun loginnaam en wachtwoord hebben opgezocht om in het bereikbaarheidsrooster aan te geven dat ze ’s nachts voortaan liever niet meer gestoord willen worden. Twee weken geleden ontvingen duizenden telefoons om half twee ’s nachts namelijk een sms’je over de vermissing van een suïcidale man in Oegstgeest. En zo werden alerte burgers plots wakkere burgers. Ik snap de afweging dat de zaak serieus en acuut was, maar voor de keuze om drie kwartier later nogmaals een melding te versturen, nu met de strekking dat de man nog niet gevonden was, heb ik minder begrip. Overigens sliep ik rustig door: mijn mobieltje wekt mij ’s nachts alleen voor gesprekken, niet voor berichten. Zo wakker ben ik dan ook wel weer!

Zwarte Piet (m/v)

Vorig jaar werd ons land medio mei opgeschrikt door een extra Sinterklaasjournaal en over een paar weken zal het strooigoed u vanuit de schappen van de supermarkt alweer verleidelijk aanstaren. Hoewel het pas augustus is, kan ik het dus best hebben over de enige katholieke geestelijke die er nooit een geheim van maakte een zwak voor minderjarigen te hebben. Of preciezer: over zijn trouwe handlangers. Eerder deze maand verschenen er namelijk twee Zwarte Pieten voor de Haagse rechter, onder meer voor een overval in Leiden.

Ik geef toe: toen ik op 3 december vorig jaar naar aanleiding van een overval in de Surinamestraat een Burgernet-melding ontving en ik het signalement van de voortvluchtige daders las, schoot ik in eerste instantie in de lach. Maar een overval is natuurlijk geen kinderspel, zeker niet als daar wapens bij worden gebruikt – speelgoedwapens, naar later bleek, maar toch. Het slachtoffer had in zijn aangifte over twee als Zwarte Piet verklede mannen gerept, en die verklaring werd door de advocaat van de twee verdachten (een 41-jarige Maasdrielenaar en zijn 28-jarige vriendin) met beide handen aangegrepen: een van hen was immers een vrouw, en dat stond haaks op de aangifte.

De rechter toonde zich niet bepaald onder de indruk van dit argument: ‘Of het een mannetje is of een vrouwtje, is bij Zwarte Pieten moeilijk te zien,’ luidde zijn reactie. Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe, en dus vertrouw ik erop dat de twee hun straf niet zullen ontlopen. Omdat ‘mee in de zak naar Spanje’ niet in het Grote Boek van onze rechters staat, zal het wel op een gevangenisstraf uitdraaien. De uitspraak volgt binnenkort, naar ik hoop op rijm: ‘Voor Zwarte Piet (m/v) is er geen clementie, derhalve verdwijnt u in detentie.’ Da-hag, da-hag, Zwarte Piet!

___
Update: Terwijl de krant waarin deze column verscheen van de persen rolde, deed de rechter uitspraak. Zwarte Piet moet 6 jaar brommen, zijn partner in crime kreeg een gevangenisstraf van 2,5 jaar opgelegd.

Over bruggen

Na meer dan vijf jaar Steeksleutels smeden weet ik inmiddels dat Leiden in juli en augustus verandert in een slaapstad. Het is komkommertijd, en hoewel het in onze rustige binnenstad dan heerlijk toeven is, is de nieuwsluwe Leidse zomer voor lokale nieuwsmakers en -volgers vooral een periode die overbrugd moet worden. Alsof het een scoop van jewelste betreft duiken alle plaatselijke media dan dus gretig op iets futiels als kroos in een stinkende speelvijver. Overbruggen luidt immers het devies, en dat geldt ook voor mij. Je moet iets…

Herinnert u zich de Leidse Nieuwe-columns van voormalig centrummanager Joost Bleijie in die andere Leidse huis-aan-huiskrant nog? De Bleijiebrug, zo noemde ik de Marebrug toen deze na Joosts oeverloze gesoebat dan eindelijk van een nieuw, slijtvast kunststof wegdek was voorzien. Nog geen twee jaar later staan aan weerszijden van deze brug gele waarschuwingsborden: ‘Let op!! Slecht brugdek.’ Het wegdek van de brug is namelijk opnieuw finaal aan flarden gereden.

Afgaande op de schuldbewuste borden is de gemeente van dit euvel op de hoogte. Ook de forse beschadigingen aan de fonkelnieuwe Kippenbrug – een vrachtwagen reed zich er begin april hopeloos klem – werden drie maanden later hersteld zonder dat de verantwoordelijken daar door een stampvoet bij stuk houdende columnist op gewezen hoefden te worden. Dat lijkt me winst. Ik maak nu graag van de gelegenheid gebruik om een andere Leidse brug onder de aandacht van de gemeentelijke brugwachters te brengen. Van de Warmonderbrug brandt de futuristische led-verlichting in het wegdek al sinds de winter niet meer. Handen uit de mouwen dus! Ik hou het in de gaten en kom er op deze plek als het moet nog een keer op terug. Of dat zinvol is? Joost mag het weten. Maar als gezegd: je moet iets…

Leiden en Londen

De Olympische Spelen beheersen tijdens de nadagen van deze eindeloze sportzomer de media, maar als Leidse huis-aan-huiscolumnist sta je dan toch een beetje buitenspel. Natuurlijk, de zilveren zwemster Femke Heemskerk begon haar carrière in het water van zwembad De Zijl, en in de jaren negentig had ook Londen het ‘Leidse’ netnummer 071. Maar dat zijn invalshoeken die me, net als de constatering dat de namen van de twee steden maar twee letters van elkaar verschillen, voor een column net iets te vrijblijvend zijn.

Zei ik nou ‘twee letters’? Dat de voornamen van Nick & Simon met een N en een S beginnen was voor de NS reden genoeg om dit duo voor een tv-campagne te strikken. Misschien doe ik dus ook wel te moeilijk met mijn invalshoeken. Half juni namen de Volendammers op station Leiden Centraal de olympische NS-commercial op. Waarom die ongeloofwaardig vro- en vriendelijke conducteur werd gecast was me niet helemaal duidelijk, tot ik hoorde dat hij gespeeld wordt door Roel Pot. De NS maakt er vaak een potje van, dat moet haast wel de reden zijn.

Van London Park in de Leidse stationshal is – het moet gezegd – allerminst een potje gemaakt. Kunstgras, fluitende nep-vogeltjes, Royal Guards van blauw-geel bordkarton, zogenaamd gedekte picknicktafels… Het is allemaal nogal fake, maar daarom niet minder leuk. De twee immense schermen waarop forenzen ’s morgens vroeg al op de herhaling van een levensechte Mart Smeets worden getrakteerd doen het in elk geval, en dat kon van de treinen op de avond van de opening van de Spelen niet worden gezegd. Tijdens deze opening was een immense klok te zien, een klok die is gegoten door de firma Eijsbouts uit Asten. Zal ik nog een linkje met Leiden doen? Vanuit Brabant bedient dat bedrijf ook de 49 klokken van óns stadhuiscarillon.

Van God los

Avond aan avond worden er muzikanten aanbeden en verafgood in het vroegere kerkgebouw van de Vrije Gemeente aan de Amsterdamse Weteringschans. ‘Soli Deo Gloria’ staat er rond het gebrandschilderde glas boven het podium, maar dat weerhoudt eigentijdse iconen en idolen er niet van zich er uitvoerig te laten bejubelen: de kerk raakte in de jaren zestig van God los en veranderde in 1968 in een muziektempel. Nog altijd is Paradiso een van de mooiste en sfeervolste zalen van ons land.

In de Bethlehemkerk aan de Lammermarkt zie ik al jaren een Leidse versie van Paradiso. Ik ben er tijdens een Open Monumentendag eens binnen geweest, alleen maar om het plaatje in mijn hoofd verder te kunnen inkleuren: waar moest het podium komen, en hoe was de akoestiek? De in groten getale aanwezige volgelingen van Johan Maasbach, die het pand als hun godshuis gebruikten, leken echter van geen wijken te willen weten. Zij wendden de Monumentendag vooral aan om op nogal opdringerige wijze zieltjes te winnen. Het heeft niet mogen baten: de gemeente kromp, de dure kerk werd te groot en het monumentale gebouw kwam leeg te staan. Dat juist toen werd besloten een compleet nieuwe Leidse poptempel te bouwen op letterlijk een steenworp afstand van ‘mijn’ Leidse Paradiso, dat snap ik nog steeds niet.

Binnenkort raakt de Bethlehemkerk alsnog van God los, als de makers van LOS er met het aan het mediabedrijf gelieerde reclamebureau Van Zessen Klaar hun intrek nemen. Wat een stoere stap in tijden van crisis! Ik vind LOS – hoewel steeds commerciëler van opzet, maar daar kan ik als huis-aan-huiscolumnist natuurlijk moeilijk wat van zeggen – een heel leuk Leids magazine, dus gun ik het Roald Laport en zijn mensen van harte. Ik wens ze een goddelijke werkplek toe en bovenal een toekomst waar muziek in zit.