Black Friday

Over twee dagen is het Black Friday, net als Valentijnsdag een Amerikaans commercieel fenomeen dat intussen ook door de Nederlandse middenstand in de armen lijkt gesloten. Vrijdag zullen de kortingen, deals en acties u om de oren vliegen, of u daar nu op zit te wachten of niet. Alsof we aan onze eigen door commercie (en discussies) gedomineerde feestdagen en tradities onze handen niet al meer dan vol genoeg hebben.

In Parijs viel ‘Black Friday’ dit jaar twee weken te vroeg, op vrijdag de dertiende. En wat een inktzwarte en intrieste vrijdag was dát. Toch ging de landelijke intocht van Sinterklaas in Meppel een dag na de gruwelijke aanslagen gewoon door, en misschien is dat maar goed ook. Om met de met een opvallend Leidse tongval uitgesproken gevleugelde woorden van een van Sints trouwste – trouwens nog altijd zwarte – pieten te spreken: ‘Geen paniek!’

Toch zijn het donkere en bange tijden. Zaterdag, tijdens de intocht van Sinterklaas in Leiden, scheen ondanks de sombere voorspellingen de zon zowaar uitbundig, maar 150 kilometer ten zuiden van de zingende en dansende Beestenmarkt ging tegelijkertijd Brussel op slot. Geen paniek? Nee, geen paniek, maar wel waakzaamheid. Zélfs in Leiden. Terwijl de pakjesboot even na twaalven eindelijk aanmeerde, knalde vlak bij mij een ballon en was ik absoluut niet de enige die voor alle zekerheid toch even heel goed om zich heen keek. Eigenlijk was het schilderij dat Sinterklaas twintig minuten later op het podium van burgemeester Lenferink cadeau zou krijgen even symbolisch als hoopgevend: een groot, leeg en dus onbevlekt wit doek. ‘Kom op allemaal en zing!’ klonk het uit honderden kinderkeeltjes toen Sint voet aan Leidse wal zette. Het blijft wennen, die nieuwe sinterklaasliedjes, maar misschien is dat wel het beste: zingen…

Dwarrelen (2)

Het najaar is niet mijn seizoen. Te guur. Te donker ook. Prachtig hoor, die herfstkleuren, zonder meer, en met die dwarrelende blaadjes heb ik ook geen probleem – het is hooguit wat onpraktisch dat alle blaadjes in ons straatje uiteindelijk voor onze voordeur blijven liggen. Voor wie wél depri wordt van al dat dwarrelende loof, twitterde voormalig GroenLinks-gemeenteraadslid Pieter Kos vanuit zijn nieuwe standplaats Den Helder een opmerkelijke tip: kijk ernaar alsof het fladderende vlinders zijn. Ik heb het geprobeerd, maar van het vlindermassagraf dat zich – zei ik het niet? – voor onze deur ophoopte, werd ik ook niet veel vrolijker.

Dwarrelen… Naar aanleiding van ‘Waar dwarrelen je brengt’, het naar mijn smaak meest inspirerende beeld van de laatste editie van Beelden in Leiden, noemde ik Leiden dit voorjaar op deze plek nog een echte dwarrelstad. Een stad waar je prima zonder plan doorheen kunt struinen, en dan maar zien wat je onderweg op je pad vindt. Uitgerekend dit beeld, van de Zwolse kunstenares Marit Zandbergen, was een paar weken geleden opeens op het Schuttersveld neergedwarreld, precies op de route waarlangs ik elke werkdag naar het station wandel. Vorige week werd het officieel onthuld.

Daar werd ik dan weer wél vrolijk van, want wat is het toch een mooi initiatief van de ondernemers van het Business Platform Schipholweg om elk jaar een beeld uit de openluchtexpositie een tweede leven te gunnen. ‘Waar dwarrelen je brengt’ blijft staan tot eind september. Dan maakt het – net als Yasser Ballemans’ beeld Flip Flop twee maanden geleden – plaats voor de 3-oktoberkermis en wordt het verkocht. De opbrengst gaat naar een goed doel en het is aan de koper om te bepalen waarheen deze – intussen toch een beetje Leidse – ‘blaadjesman’ dan verder dwarrelt.

Armin 2.0

Twee weken geleden verscheen ‘Embrace’, de nieuwe cd van de Leidse dj Armin van Buuren. Deze column schrijf ik na een uur lang Armin bij Humberto Tan, met via Spotify de kersverse beats van onze dj van Oranje op de achtergrond. Ik ken Van Buuren niet persoonlijk, zijn muziek is ook niet direct wat ik uit mezelf op zou zetten, maar ik heb diep respect voor hem en het lijkt me een uitermate sympathieke kerel.

Armin is een eindbaas. Of zoals Matthijs van Nieuwkerk het zou formuleren: ‘Van Buuren is Koning Midas; alles wat hij aanraakt verandert in goud.’ Of in zijn geval in dubbelplatina, en dat dan wereldwijd. Van huis-dj in de Leidse Nexus tot, zoals zijn apetrotse moeder het noemde, ‘Next Level’ muzikant en producer die de wereld aan zijn voeten weet. ‘King of the world’ dus, in een ‘league of his own’.

Slechts bij vlagen laat de bescheiden dj op ‘Embrace’ horen wat hij bij RTL Late Night vertelde: hij wil buiten de lijntjes kleuren – de beatloze ballad die hij opnam met Gavin DeGraw is hier het levende en wonderschone bewijs van. En ja, ik begrijp dat de schoorsteen aan de Rijnsburgerweg moet roken, maar dat Armin zich met zijn status nog druk maakt om hokjes en etiketjes, dat hij oprecht bang is dat ‘men’ (maar wie dan, Armin?) het niet pikt als hij de grenzen van de trance opzoekt – in zijn samenwerking met Hardwell bijvoorbeeld – daar snap ik echt helemaal niks van. ‘Wir haben die Kunst, damit wir nicht an der Wahrheit zugrunde gehen.’ Deze quote van Nietzsche is het motto van de Van Buurentjes. Maar kunst maak je niet door je te laten leiden door wat anderen ervan zouden kunnen vinden. Ware kunst maak je door je hart te volgen, waarbij angst een verdomd slechte raadgever is. Van Armin 1.1 naar Armin 2.0… Ik ben nu al benieuwd naar de opvolger van ‘Embrace’!

Wintertijd

’s Ochtends een uurtje eerder licht, ’s middags een uurtje eerder donker… Vorige week zetten we de klok een uur terug, in een poging de natuur – tegen beter weten in – een heel klein beetje naar ons hand te zetten. Wintertijd dus. Het is altijd weer even wennen, ook voor de gemeente, want de straatverlichting ging vorige week in grote delen van de stad aanvankelijk nog een uur te laat aan maar is daarna nog dagen van slag geweest.

De organisatie van het maandelijkse Open-festival leek de wintertijd zelfs vergeten te zijn. En ik geef eerlijk toe: ook ik deed dat bij de eerste band die vorige week zondag het podium op het Stadhuisplein beklom. De zon scheen en The Cosmic Carnival zette aan het begin van de middag niet alleen een vocaal en muzikaal zeer indrukwekkende, maar ook een onweerstaanbaar zomerse en vrolijk stemmende set neer. In een ongehoord goede mix viel alles op zijn plek, met als klap op de vuurpijl het spontane samenspel met het stadhuiscarillon in de laatste maten van het nummer ‘Clockwork’.

De twee bands die volgden pasten qua herfstdip helaas stukken beter bij het seizoen; begeleid door de tamelijk deprimerende klanken die zij produceerden dwarrelden ook de laatste herfstblaadjes spontaan naar beneden. Gelukkig zorgde het Nederlands-Nieuw Zeelandse trio My Baby voor een waardige, energieke en zelfs dansbare afsluiting van deze editie van Open, al stonden de muzikanten het grootste gedeelte van hun show in het donker. De dag ervoor was het om zes uur nog licht, nu was het bij gebrek aan verlichting op het podium aan een toeschouwer met een zaklamp te danken dat het zeer enthousiaste Leidse publiek nog een glimp van het muzikale drietal kon opvangen. Een tikje knullig, maar tegelijkertijd ook best knus en intiem, en ja, ook dat hoort bij de winter!