Parkeerpeiling

In de jungle die betaald parkeren heet, is Leiden Noord een soort oase: niet ver van de binnenstad kan een ieder er nog gratis en voor niets zijn auto neerzetten. Resultaat: parkeeroverlast voor de bewoners, die in hun eigen buurt slechts met de grootst mogelijke moeite een parkeerplekje kunnen vinden. De voorzitters van de verschillende wijkverenigingen in Noord benaderden daarom vorige week de bewoners met een zogenaamde parkeerpeiling. Aanvankelijk wilde ik als betrokken bewoner van Noord natuurlijk graag mijn mening geven, maar toen ik de peiling onder ogen kreeg, bleek je er zo ongeveer een dag vrij voor te moeten nemen. Niet minder dan achttien vragen, met soms wel vijftien mogelijke antwoorden (a tot en met o). Alsof ik niets beters te doen heb!

Maar goed, dacht ik, even doorbijten – en hoewel de antwoorden volgens de uitleg anoniem zouden worden verwerkt, vulde ik bij de verplichte gegevens mijn naam en adres in. Tijd voor vraag 1. Wat is uw woonbuurt? Eh… had ik daarnet mijn adres niet ingevuld? Nou, goed, vooruit dan maar. Ik omcirkelde een van de opties. Vraag 2. Waar parkeert u (of degene uit het huishouden die in de auto rijdt) meestal de auto (maximaal twee antwoorden)? Omslachtig formuleren, wordt dat niet ten onrechte wel genoemd. En dan ook nog eens niet voorzien in de mogelijkheid dat het huishouden van degene die de peiling met groeiende tegenzin zit in te vullen helemaal niet over een auto beschikt. Zoals mijn huishouden. Alsof je als niet-autobezitter geen mening mag hebben over de vermeende parkeerproblemen in je wijk.

Binnen de kortste keren stoorde ik me meer aan deze parkeerpeiling, dan ik me de afgelopen maanden aan foutparkeerders had gestoord, en geïrriteerd parkeerde ik de parkeerpeiling dan ook op de stapel oud papier. Plek zat.

Grove leugen

In een tijd waarin de actualiteit in toenemende mate beheerst wordt door prognoses en peilingen, is het niet verwonderlijk dat sinds kort ook het Witte Weekblad zijn lezers om hun mening vraagt. Op de vorige maand geopende, zeer interactieve website van deze krant kunt u wekelijks aangeven of u het met een stelling eens bent of juist niet.

‘Er zijn drie soorten leugens: leugens, grove leugens en statistieken.’ Deze woorden worden veelal toegeschreven aan Sir Winston Churchill, maar hij heeft ze op zijn beurt weer van Benjamin Disraeli, een van zijn illustere Britse voorgangers. Hoe dan ook, met statistisch materiaal moet je zorgvuldig omspringen. Zo mag je de deelnemers geen mening in de mond leggen, moet je ondubbelzinnig formuleren (denk aan het RGL-referendum!) en mag je geen al te verregaande conclusies trekken uit een te kleine of niet-representatieve steekproef.

Tenzij je natuurlijk op jacht bent naar tot de verbeelding spekende resultaten: dan lap je deze spelregels met liefde aan je laars. De redactie van deze krant weet in dat verband wel van wanten. ‘Met Koninginnedag ga ik naar Amsterdam,’ luidde onlangs zo’n stelling, waarop via internet door anderhalve man en een paardenkop werd gereageerd. 72% (1,08 man en 0,72 paardenkop) was het oneens met de stelling, 28% (0,42 man en 0,28 paardenkop) gaf aan inderdaad naar Amsterdam te gaan. Conclusie van de redactie: ‘Leidenaren blijven tijdens Koninginnedag massaal in Leiden.’ Pardon? Dan weet ik er ook nog wel een! Stelling: ‘Ik lees dagelijks de column van Aaf Brandt Corstius in NRC Next’. Stel nu dat 4% zich hierin kan vinden, dan resulteert dat in de conclusie: ‘Wekelijks leest 96% van de Leidenaren de column van Tjan in het Witte Weekblad’. Dat is weliswaar een grove leugen, maar best een prettig idee!

Primeur

Heeft u dat ook weleens, dat u ’s avonds na de koffie plots ontzettend veel zin heeft om een beetje door het station te dolen? Maar ja, het regent, of u bent te moe, of u vindt het anderszins te veel gedoe om zich helemaal naar Leiden Centraal te begeven. Dan maar lekker op de bank voor de buis, denkt u dan. Kuiert u toch gewoon een andere keer naar het station?

Maar hoe gaan die dingen? Precies, het komt er nooit van. De Nederlandse Spoorwegen maken, hoewel ze hun handen meer dan vol hebben aan het op tijd laten rijden van hun treintjes, daarom graag tijd vrij om het de luie Leidenaar naar de zin te maken. Als die dan niet naar het station komt, dan komt het station wel naar de luie Leidenaar. Computertje aanzwengelen, Google Earth opstarten en zie daar: Leiden Centraal. Het allereerste Nederlandse station dat virtueel ontdekt kan worden. Hartelijk dank, NS, al heb ik geen idee wat we met deze zinloze online vertoning moeten. Het virtuele station lijkt van binnen ook niet op het echte station. De Burger King zit bijvoorbeeld aan de verkeerde kant – sta je toch mooi te kijken, als je voor het echie trek hebt in een niet-virtuele Whopper. Bovendien ontbreken de gewraakte en vooralsnog zinloze OV-chippoortjes.

Volgens de plannen zal Leiden Centraal dit jaar nog veranderen in een zogenaamd superstation, en ook daarin is Leiden de primeur gegund. Een station met de allure van een luchthaven, zo beloven de NS, maar dan zonder vliegtuigen, neem ik aan. Wie uitgegoogle-earth is, vliegt vanuit zijn luie stoel door naar mijnstation.nl, waar het nieuwe Leidse station te zien is. En verdomd: dat virtuele superstation lijkt meer op het huidige station, dan die hele Google Earth-variant. Inclusief de poortjes. Zoveel zal er dus waarschijnlijk niet veranderen de komende maanden.

We sterven uit!

Met de ijsbeer komt het helemaal goed, zo meldden Canadese wetenschappers vorige week. In tegenstelling tot eerdere doemscenario’s blijkt de aansteller helemaal niet met uitsterven te worden bedreigd. Mooi. Fijn. Goed voor de ijsbeer! Was er over ons Leidenaren nu ook maar zulk goed nieuws te brengen.

De cijfers liegen niet, en dus moeten we concluderen dat we er niet al te best voor staan. We begonnen 2008 in Leiden bijvoorbeeld met 600 inwoners minder dan waarmee we 2007 begonnen, en ook het aantal verkeersdoden spreekt boekdelen: hoewel er landelijk sprake was van een daling, steeg het aantal verkeersslachtoffers in Leiden van 2 in 2006 naar 6 in 2007. De Leidenaar wordt, met andere woorden, met uitsterven bedreigd.

Voor de lokale uitvaartbranche is dat natuurlijk goed nieuws: de schoorsteen moet roken, en dat doet-ie op deze manier wel. Rhijnhof zal eruit gaan zien als het strand van Katwijk op een zomerse dag: je kunt er over de hoofden lopen. Goed dus dat grafdelverij Monuta vorige week de digitale gedenkplaats introduceerde. Zich ongetwijfeld verkneukelend over de drukke tijden die hen wachten, wekken de kraaien de indruk zich kraaiend van plezier op een voorbeeld van zo’n lijk online-pagina te hebben gestort: Victor Voorbeeld is de naam van de man die op 21 april op zijn 78ste verjaardag overleed. Foto’s van hem (hij oogt stukken jonger) met kleindochter Sanne, van zijn oldtimer (met Duits kenteken) en van zijn tuin met vijver maken het plaatje compleet. De rust van het graf maakt plaats voor virtueel voortleven: vind- want googlebaar, en zonder privacy. Natuurlijk kunnen Tjan en alleman op de dood van Victor reageren, en dus heb ik zijn fictieve nabestaanden mijn oprechte deelneming betuigd: ‘Hij was een Voorbeeld voor velen.’ Dat zal ze goed doen!