Tocht der tochten

Afgeladen cafés, luide muziek, net iets teveel bier voor een doordeweekse dag, aangeschoten Leidenaars en herfstachtige weersomstandigheden: vorige week werd in het kader van de Jazzweek de jaarlijkse kroegentocht weer gehouden. Dat schijnt een leuke traditie te zijn, maar op de een of andere manier gaat de lol van dit evenement al jaren volkomen aan mij voorbij.

Wie mij een beetje kent zal dat wellicht vreemd in de oren klinken. Muziek en bier, dat is normaal gesproken toch ook in mijn beleving een prima combinatie? Ja, zeker is dat het. Maar deze cafémarathon mag van mij met onmiddellijke ingang van de Leidse kalender worden afgevoerd. Want of het nu in het tweede deel van het woord zit, ik weet het niet, maar elk jaar opnieuw lig ik op de woensdagavond van die vermaledijde kroegentocht snipverkouden in mijn bed. Slechts in 2004 had ik eind januari niet te kampen met een schuurpapieren strot en een chronische loopneus, en uitgerekend toen werd er wegens ziekte van de later dat jaar overleden organisator Dick Wansink geen Leidse Jazzweek en dus ook geen kroegentocht georganiseerd. Is er een verband?

Ook dit jaar heb ik weer veel gemist, zo wisten doorgaans betrouwbare bronnen mij te melden. Het zal best. Ik voelde me vorige week tijdens de avond van de kroegentocht al zo brak als de gemiddelde deelnemer zich pas de volgende ochtend zal hebben gevoeld: bonkende kop, waterige oogjes, verkouden – net als de voorgaande jaren. En dus moet ik opnieuw een jaar wachten, in de hoop dat deze tocht in 2009 voor mij dan wél een keertje oan giet.

Coupe Wilders

‘Nu ook kapsalon. Vanaf 4,50.’ Toen ik deze tekst op een reclamebord in de binnenstad las, vond ik dat niet duur. Om me direct daarna te verbazen over de plaats van het bord: pal voor de deur van een shoarmatent. Ik bedacht hoe je met behulp van knoflooksaus, aluminiumfolie en een roodgloeiende grill best een goede coupe Wilders zou kunnen smeden, maar helemaal begrijpen deed ik de combinatie toch niet. Toen ik er eenmaal op ging letten, bleek Leiden opeens nog veel meer shoarmatenten annex kapsalons te herbergen.

In tegenstelling tot Wilders jaag ik eens in de zoveel tijd eigenhandig een tondeuze over mijn schedel. Ik heb dus weinig met kappers, wat wellicht mijn aanvankelijke onbegrip verklaart. Inmiddels heb ik echter ontdekt hoe het spit precies in het lam steekt: kapsalon blijkt niets meer en niets minder dan de naam van een gerecht te zijn, een soort multiculturele hutspot van friet, shoarmavlees en gesmolten kaas, eventueel met salade erop. De oorsprong van dit culinaire hoogstandje ligt in Rotterdam. In deze smeltkroes aan de Maas schijnt het nog altijd de vaste bestelling te zijn die twee kappers op gezette tijden plaatsen bij de belendende grillroom. Daar worden de af te halen gerechten op de afgesproken tijd klaargezet met een briefje met de tekst ‘kapsalon’ erop.

De kapsalon is nu hard op weg om ons land te veroveren, en sindskort kan dus ook de Leidenaar zich op verschillende plekken in de stad te goed doen aan deze weinig subtiele creatie. Ik heb me er nog niet aan gewaagd, maar ben zeer benieuwd of het een blijvertje is…

Zelfbediening

Vorige week maandag vond in grand café De Pieterskerk de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Leiden plaats. Alle Leidse hotemetoten waren er, er was gratis drank en de burgemeester hield een toespraak. Van de rellen tijdens de jaarwisseling had hij zijn buik vol, zei hij. Het klonk ferm. Lenferink vond dat dat volgend jaar écht anders moet, maar hoe precies bleef onduidelijk. Veel hing af van de hulp van de burger.

Vervolgens vertelde hij dat hij het manifest van Doekle Terpstra had ondertekend. Moest er ook in Leiden niet een breed tegengeluid gaan klinken, en wilde iemand daartoe wellicht het initiatief nemen? Afwachtend keek de burgemeester de kerk rond. Het bleef angstig stil.

Zelfbedieningsgemeente Leiden: het parkeerprobleem wordt toevertrouwd aan een stichting, het belangrijkste feest aan een vereniging, en ook nu legde Lenferink de bal bij de burger. Inmiddels werd hij geflankeerd door zijn nieuwe wethouders, zo op het oog ook niet bepaald de vleesgeworden daadkracht. Ze deden me denken aan de oudercommissie van een basisschool of de vrijwilligers die een zwaar gesubsidieerd dorpsbibliotheekje draaiend houden. Ik kreeg behoefte aan drank, maar de burgemeester was nog niet klaar. De binnenstad moest nog op de schop, want veel zaken waren voor verbetering vatbaar. Zei hij nu echt dat we daar gezamenlijk maar een lijstje van moesten maken? Ja, dat zei hij echt. Nog tijdens het slotapplaus bestelde ik zuchtend een biertje – ‘of doe er maar gelijk twee.’ Het DZB-barmeisje deed niet moeilijk. Zelfbediening heeft gelukkig ook voordelen…

Hot or not?

Het begin van een nieuw jaar, en dus zuigen talloze gemakzuchtige redacteuren weer van die zinloze checklists uit hun duim met wat Hot is, en wat vooral Not. Aad is uit, Tjan is in, van die dingen… Als er afgezien van dit soort lijstjes iets is wat ont-zet-tend 2007 en dus passé is, dan is het wel het milieu. Dat gezemel van Al Gore en trawanten, daar sleep je in 2008 echt geen Nobelprijs meer mee in de wacht. Weet u nog hoe koud het vlak voor Kerst was? Nou dan!

Global warming noteert dus 10 op de schaal van Not Hot, en de gemeente Leiden is in dit kader lekker trendy bezig door meteen in januari de inzameling van KGA en GFT te staken. In de wijkcontainers mag het Groente-, Fruit- en Tuinafval nu weer gewoon bij de rest worden ‘aangeboden’, en Klein Gevaarlijk Afval zal niet meer door de Chemokar worden ingezameld. En nee, het is natuurlijk niet de bedoeling dat u uw verfresten voortaan maar door de gootsteen spoelt.

Ik heb trouwens altijd een OTH aan de Chemokar gehad. Vanwaar die ontiegelijke teringhekel, vraagt u zich af? Nou, dat kwam door Jody Bernal, met zijn Que Si Que No. Urenlang (gevoelsduur) stond die kar onder mijn raam en knalde deze dansende dwerg met zijn domme deuntje uit de verfblikkerig klinkende speakertjes van de Chemokar. Tot 2005, toen Gevulei (what’s in a name) besloot de Chemokar voortaan ChemoJack (what’s in another name) te noemen. En intussen is dus ook deze Jack door GroenLinks-wethouder Steegh de nek omgedraaid wegens te duur. Heel erg 2008, want als gezegd: milieu is het komend jaar absoluut geen issue meer.

Goed voornemen

Aan het eind van elk jaar komen de Nederlandse columnisten op een geheime locatie bijeen om gezamenlijk alvast de publieke opinie voor het nieuwe jaar te bepalen. Dit jaar mocht ik daarbij als nieuwkomer voor het eerst aanwezig zijn.

De verwachting is dat er medio 2010 ook columns op melkpakken, treinkaartjes en kassabonnen zullen verschijnen. Tijdens de borrel sprak ik hierover met wat collega’s, die ik enigszins sceptisch vroeg of zij echt geloven dat al deze columns iets gaan veranderen. ‘Jazeker, mijn banksaldo,’ antwoordde Nico (NU.nl). Youp (NRC) vroeg zich af wat ik voor ogen had: ‘Verandering? In Leiden?! Man, kijk naar die schouwburg en je weet dat er daar in nog geen honderd jaar iets verandert. Prachtig toch?’ Aaf (NRC next) zei dat ze daarom het liefst over alledaagse dingetjes schrijft: ‘Over shoppen bij de Zeeman en zo. Daar hebben jullie er víér van!’ Ze klonk jaloers.

Weer terug in Leiden zag ik dat de bordjes van de Leidse Loper ondanks mijn column nog steeds alle kanten op wijzen, behalve de goede. En weer thuis las ik dat wafelbakker Ton Ranselaar ondanks mijn column nog steeds voor een marktkraamvrije Koornbeursbrug strijdt. Mijn collega’s hadden dus gelijk: columns veranderen niets! Maar toen ik de reactie van wethouder Gerda van den Berg op Ranselaars plan las, maakte mijn hart een sprongetje. Lepelde zij nu letterlijk mijn column van 15 augustus op, of leek dat maar zo? Hoe dan ook, het was voldoende om mijn enige goede voornemen voor 2008 te rechtvaardigen: doorgaan met Steeksleutels. Maak er een lekker jaar van!