Hilarisch!

Uit protest tegen het negeren van de uitslag van het referendum over de RijnGouweLijn, zong D66-fractieleider Paul van Meenen op het Stadhuisplein voor een handjevol publiek het hoogste lied. Alsof het een bonte avond of een trouwpartij betrof, was op de melodie van de grootste hit van Koos Alberts een nieuwe tekst geschreven: ‘Ik verscheurde de uitslag’. Lachen! De Democraten waren nog niet klaar met schrijven, want ze schreven ook nog een wedstrijd uit: De beste leus tegen de wijze waarop met de referendumuitslag was omgesprongen, was goed voor een taart met de tekst ‘Gefelicitaart!’ erop. Geestig! De winnende leus: ‘Als een meisje nee zegt, dan bedoelt ze ook nee!’ Tenzij dat meisje D66-politica is natuurlijk, want dan kan ze op termijn ook best ja bedoelen. Was het immers niet D66 dat het bewuste referendum lange tijd geprobeerd heeft te dwarsbomen?

Soms word ik een beetje moe van al dat ludieke, zo niet infantiele gedoe in de lokale politiek. Citroengebak uitdelen omdat er sprake is van een zure situatie, zingende fractieleiders, felicitaarten… Kom op! Die RGL komt toch niet door Sesamstraat te rijden?

Tot hier was deze column af, toen ik plots op NU.nl zag dat onze eigen burgervader zowaar het landelijke nieuws had gehaald: de Leidse ambtsketen is zoek. Sinds 10 maart wordt de ketting vermist, en pas op 19 maart deed Lenferink aangifte. Is dat geloofwaardig? Nee! Net zo min als de gesuggereerde aanwezigheid van een reserveketen. Misschien zie ik door alle politieke lolbroekerij spoken, maar ik denk dat die ambtsketen aanstaande dinsdag gewoon weer opduikt. ‘1 april!’ roept een grapjas dan. Mocht de keten nu écht verdwenen zijn, dan kan Van Meenen er wel een koddig liedje over zingen: ‘Henri, hou jij me ketting effe vast’, of iets in die trant. Hilarisch!

CSI Leiden

Wekelijks doe ik het op deze plek zelf met zeer veel plezier, maar vandaag wil ik me eens druk maken om anderen die zich druk maken om niets. Zoals CDA-raadslid Frank van Dijk, die vorige week struikelde over een stoepkrijttekening in een bushokje.

Plaats delict: de Breestraat. In een abri tegenover V&D was een poster opgehangen waarmee Veronica de aandacht vestigde op NCIS, een Emmy-winnende, CSI-achtige serie over misdaden bij de Amerikaanse marine. Dat mocht nog van Frank. Gedurende een week waren er geel-zwarte afzetlinten op het bushokje geplakt, en dat vond het raadslid al wat minder gepast. Maar dat op de stoep in het hokje tijdelijk op cartooneske wijze de omtrek van een slachtoffer stond gekalkt (een soort laaf met het postuur van Roel van Velzen), daarover schreeuwde Van Dijk moord en brand. Daags na zijn protest hadden de regen en het geschuifel van in- en uitstappende buspassagiers de gewraakte tekening echter al nagenoeg uitgewist.

Ongeveer tegelijkertijd dobberde er in de Utrechtse Veer een écht lijk. Het Leidsch Dagblad noemde het een saillant detail dat het stoffelijk overschot was aangetroffen op ongeveer 100 meter van de Kraaiersbrug, de plek waar eerder de handtas van de al enige weken spoorloze Annemieke Maeijer was gevonden. Dat het inderdaad het lichaam van de vermiste vrouw betrof, moest door CSI Leiden toen nog worden aangetoond. Schokkend nieuws, maar boze lezers leken zich op de site van de krant slechts druk te maken over de formulering ‘saillant detail’, die volgens de een nodeloos moeilijk en volgens de ander te sensatiebelust zou zijn: de krant had veel beter het woord ‘opmerkelijk’ kunnen gebruiken, zo vond men. Saillant detail: saillant en opmerkelijk zijn synoniemen. Mag het de volgende keer dus alsjeblieft weer ergens over gaan?

Syndroom van Tjan

Je loopt door de stad en stuit op een zilvergrijze sportwagen die frontaal tegen een muur is gebotst. De kreukelzone van de MG is ten volste benut. Je kijkt om je heen: niemand te zien. De portieren van de tweezitter staan open, uit de auto klinkt modern-klassieke muziek. Vreemd, denk je dan toch op z’n minst. Wat moet je doen? Maken dat je wegkomt? De politie bellen misschien?

Stel je nu hetzelfde tafereeltje voor, maar dan binnen de muren van het Scheltema-complex. Ook hier ben je de enige die zich in de buurt van de gecrashte cabrio bevindt, maar nu doet het ongeluk je helemaal niets. Omdat het overduidelijk in scène is gezet, inclusief zorgvuldig gerichte spotjes en een bordje op de muur dat uitlegt wat je ziet, of: zou moeten zien. ‘Syndroom van Stendahl’ is de titel van het kunststukje. Wie dermate bevangen wordt door de schoonheid van een culturele uiting dat hij gaat hallucineren of zelfs het bewustzijn verliest, lijdt aan dit syndroom – vaste lezers van deze column herkennen dit wellicht.

Het bordje bij de MG neuzelt nog even voort, over de schoonheid van onvolmaaktheid en zo, maar ik haal slechts mijn schouders op: het syndroom van Tjan. Wie geconfronteerd wordt met kunst die hij niet begrijpt, hierdoor gaat twijfelen aan zijn eigen intellect en vervolgens een onbedwingbare woede voelt opborrelen omdat er weer eens gemeenschapsgeld met de betreffende culturele uiting gemoeid is, lijdt aan dit syndroom of kampt op zijn minst met een Scheltema-complex. Wat heeft de cabrio in godsnaam te maken met de overkoepelende titel ‘Boek in wording’? Vinden gemeente en provincie het echt nodig hier geld in te pompen? Zijn er Leidenaars die wél iets kunnen met dit stukje schroot, en er misschien zelfs bij flauwvallen? Oordeel zelf. Het kan tot en met 13 april.

Willempie

Ook als fotograaf kun je natuurlijk een keer je dag niet hebben. Maar als de redactie van je krant een mislukte foto in kleur over drie kolommen op de voorpagina publiceert, dan heb je wel heel veel pech. Dit overkwam Peter Schipper van het Leids Nieuwsblad afgelopen vrijdag. Op zijn foto heeft VVD-leider Mark Rutte met z’n scheve mond en z’n holle blik nog het meeste weg van Willempie, van de gelijknamige carnavalshit uit 1976. Slechts de pothelm ontbreekt.

Ik heb me er trouwens altijd over verbaasd dat er in Leiden een carnavalsvereniging actief is. Carnaval is volgens mij iets voor beneden de grote rivieren, of beter nog: voor links van de Zuid-Atlantische Oceaan. Dat weerhoudt de Hutspotten er echter niet van het hier jaarlijks op een hossen te zetten. En natuurlijk: vier vooral wat je vieren wil. Wie op 30 september in Leiden de onafhankelijkheid van Botswana, de verjaardag van Udo Jürgens of de sterfdag van Willempie Oltmans luister bij wil zetten, moet dat zeker doen. Het slaat alleen nergens op.

Carnaval in Leiden, dat zijn drie prinsessenpakjes bij de Hema, die er op aswoensdag alledrie nog hangen. Dit jaar reikten de Hutspotten een prijs uit aan Tom Holswilder* van Koetshuis de Burcht. Waarom? Vermoedelijk omdat een van de leden van de Raad van Elf de bedrijfsleider van dit restaurant is. Ik kan me van mijn laatste bezoek aan het Koetshuis nog een hilarisch toetje herinneren, dat bestond uit tien opgewarmde conservenkersen met een ingestorte toef slagroom ernaast. Sindsdien kan ik deze tent met de beste wil van de wereld niet meer serieus nemen – een prijs uit handen van Prins Carnaval lijkt me dan ook een zeer toepasselijk eerbetoon. Wellicht is de Willempie-foto van vrijdag een goede aanleiding om de Jaarorde van 2009 toe te kennen aan Peter Schipper?

_____
* In de gedrukte editie van deze column staat per abuis ‘Ton Holswilder’. De redacteuren van het Witte Weekblad zijn al meer dan een jaar dermate krampachtig op zoek naar een foutje in de columns van Tjan, dat ze nu in arren moede al correct gespelde namen beginnen te ‘corrigeren’. Janner hoor, vimdt Tjam!