Maandelijks archief: maart 2013

Eieren zoeken

Tijdens de verbouwing van de Digros aan de Langegracht vulde ik als levensmiddelennomade tweeënhalve week lang onwennig de mij vreemde karretjes en mandjes van supermarkten die de mijne niet zijn. Noodgedwongen heb ik ze bijna allemaal gehad: de C1000 en de net heropende Lidl in de Merenwijk, de Spar op de Mare, de Jumbo en de Aldi bij het station, de Albert Heijn op de Hooigracht, de andere Aldi, op de Garenmarkt, en de Hoogvliet daar schuin tegenover.

Het is natuurlijk maar een luxeprobleem, want je kunt overal – óók bij Lidl en Aldi – uitstekend je boodschappen doen. Je moet alleen wat verder lopen, zoekt je soms het schompes en weet van producten van verschillende huis- en obscure b-merken niet altijd of goedkoop geen duurkoop is, maar afgezien van een bakje niet te vreten scharreleisalade (waarin je de eieren de paasgedachte indachtig heel toepasselijk moest zoeken) viel ook dat best mee. Er gaat gewoon niets boven mijn eigen, vertrouwde supermarkt – zoals er ook niets kan tippen aan mijn eigen, zelfgemaakte eiersalade, met uitgebakken stukjes spek erin. Maar ik dwaal af…

Luxeprobleem of niet: wat was ik vorige week dinsdagavond opgelucht toen ik voor het eerst door ‘mijn’ geheel vernieuwde Digros dwaalde. Vanuit hun nieuwe schappen lachten de vertrouwde producten me toe, en tijdens deze eerste speurtocht signaleerde ik ook een flink aantal nieuwe artikelen in het assortiment. Nagenoeg alles stond op een andere plek, maar sneller dan ik dacht vond ik toch wat ik zocht. Alleen naar de eieren moest ik even zoeken, maar dat lag meer aan mij dan aan de plek waar ze waren verstopt. Dit is, kortom, een column van een blij ei dat u smakelijke paasdagen wenst. Volgens die dubbeldooier van die andere grootgrutter schijnen die dit jaar namelijk ‘jammie’ te worden.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Column

Schut- en restkleuren

Hè, hier stond toch een parkeergarage? dacht ik toen ik onze binnenstad vorige week via de Morsstraat en de bijna drieënhalve eeuw oude stadspoort achter me had gelaten. Toen ik beter keek, zag ik dat die garage er nog gewoon stond maar behangen was met camouflagenetten. Het is maar te hopen dat bezoekers van Leiden die op zoek zijn naar een parkeerplek dit in het vervolg dus in herfstkleuren getooide parkeerpaleisje nu niet onopgemerkt voorbij zullen kachelen.

Tot zover de ironie voor deze week, want schutkleuren of niet: de Morspoortgarage is natuurlijk niet te missen. Iets wat zich, sinds-ie vrijwel altijd wordt ingegraven, wél aan mijn onbewuste waarneming blijkt te hebben onttrokken, is de glasbak. Al meer dan tien jaar drop ik mijn lege potten en flessen in de daarvoor bestemde bovengrondse glasbakken in de parkeergarage van de Digros aan de Langegracht. Tijdens de tweeënhalve week durende verbouwing van mijn grootgrutter moest ik echter niet alleen mijn boodschappen ergens anders doen, maar ook mijn glas elders dumpen. Maar waar?

‘Bent u op zoek naar de dichtstbijzijnde glasbak dan kunt u ons bellen of mailen,’ weigerde de website van de gemeente Leiden maar weer eens een vraag te beantwoorden. Ik tuurde glazig naar mijn scherm en deed vervolgens mijn beklag op Twitter, waarna attente Leidse followers me op de ene na de andere glasbak wezen. In mijn buurt bleken zich veel meer van die dingen te bevinden dan ik dacht! De gemeente zou ze, net als oudpapierbakken trouwens, eens glashelder in kaart moeten brengen – al schiet ik daar dan niet zo gek veel meer mee op; gisteren opende mijn vertrouwde maar verbouwde hofleverancier namelijk zijn deuren weer, maar daarover vertel ik u volgende week graag meer – in geuren en wit, groen, bruin en restkleuren…

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Column

Decadansje

Heel even beheerste de Loppersum Shake de gemoederen, maar de nogal overspannen berichtgeving over gasboringen en aardbevingen in Groningen verstomde op slag toen Beatrix het journaille wakker schudde. Hoe vervelend ook voor de noorderlingen die letterlijk met angst en beven de slaap niet kunnen vatten: we dienden ons nodig weer met écht belangrijke zaken bezig te houden. Met de troonswisseling bijvoorbeeld. En met het maken van zinloze filmpjes.

Met de oorspronkelijke Harlem Shake, een ‘move’ uit 1981, hebben de clipjes die YouTube momenteel overspoelen helemaal niets te maken, en ook de copulatiebeweging, die in het dansje waarmee ene Filthy Frank op 2 februari de wereldwijde hype ontketende nog centraal stond, is intussen – tienduizenden clipjes later – facultatief. Opzichtig bewegen, eerst door een vreemd uitgedoste eenling, daarna ook door de figuranten op de achtergrond… Het heeft natuurlijk iets ‘brood en spelen’-achtigs, maar tegelijkertijd doet het denken aan de grenzeloze decadentie waaraan het Romeinse imperium uiteindelijk ten onder is gegaan. Want hebben we dan écht niets beters te doen?

Even hoopte ik dat het fenomeen aan Ludgunum Batavorum voorbij zou gaan, maar die hoop bleek ijdel: ook in Leidse klaslokalen, sporthallen, cafés, kantines en clubhonken blijkt tegen de klippen op geharlemshaket te worden. Claudia de Breij, met roze bouwvakkershelm en in dito jurkje, deed de shake na afloop van de opname van een tv-pilot in de Leidse Schouwburg en ook dat filmpje verdient het om met het schaamrood op onze kaken zo snel mogelijk vergeten te worden. Dat Moeder Aarde het zo nu en dan op een trillen zet, het verbaast me helemaal niets. Vermoedelijk zou ze niets liever doen dan die hele jeukende beschaving voor eens en voor altijd van zich afschudden.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Column

NFC

ABN AMRO, Rabobank en ING hebben de Leidse binnenstad uitverkoren om in nauwe samenwerking met KPN en MasterCard een nieuwe manier van betalen uit te proberen. Na pinnen, chippen en dippen, gaan we – als het aan het samenwerkingsverband Mobiel Betalen Nederland (MBN) ligt – binnenkort betalen met onze smartphone. Bij de kassa even uw mobieltje bij de lezer houden, op uw telefoon de betaling bevestigen en klaar is Leidse Kees.

De techniek die aan de basis ligt van deze nieuwe betaalwijze heet NFC: Near Field Communication – door Google Translate best trefffend vertaald in… Near Field Communication. Dat is niet zo heel gek, want de technologie bestaat al even: vijf jaar geleden al experimenteerde de Rabobank in Febo-automatieken met NFC-betalingen, en ook de OV Chipkaart maakt gebruik van deze techniek, waarbij informatie via radiogolven wordt uitgewisseld (13,56 MHz). Nu steeds meer telefoons met een NFC-chip worden uitgerust, kan de losse pas op termijn verdwijnen.

Dat we in Leiden komende zomer rekening zullen moeten houden met afrekeningen in het experimentele circuit, was met name door de omvang van de test – maar liefst 1000 Leidse testkezen worden uitgenodigd mee te doen – groot nieuws. Landelijk, maar ook in het buitenland, waar een enkele journalist zich er met een Jantje van Leiden vanaf maakte door een Nederlandstalig artikeltje van internet te plukken en door Google Translate te halen. Niet alleen de enthousiaste reactie van wethouder Robert Strijk werd hierbij vertaald, maar ook zijn naam: Robert Ironing. Laten we hopen dat de ontwikkelaars van het mobiele betaalsysteem zorgvuldiger te werk zullen gaan, want in dezelfde week dat de banken hun plannen ontvouwden, waarschuwden de databeveiligers van McAfee dat misbruik van NFC verdomd lastig te voorkomen is.

Een reactie plaatsen

Opgeslagen onder Column