Sinds de frauderende wetenschapper Diederik Stapel op non-actief werd gesteld, ben ik ze een beetje gaan missen: zijn even nutteloze als spraakmakende onderzoeksresultaatjes in de media. Daarom kom ik deze week bij wijze van experiment met een eigen ontdekking: draaiorgelmuziek maakt agressief. Nu moet ik een beetje op mijn woorden passen, want een column die ik een paar jaar geleden vanuit mijn eigen door draaiorgels gevoede agressie schreef, leverde een naar mijn maatstaven zeldzame hoeveelheid ongenuanceerde hatemail op – wat op zich natuurlijk weer als een bewijs voor mijn boude bewering kan worden aangevoerd.
Draaiorgelmannen vormen een heetgebakerd volkje. En nee, dat zijn niet mijn woorden. Ik citeer hier Arnold Vroomans, organisator van de Draaiorgeldag die vorige week plaatsvond in de Hooglandse Kerk. Twee orgelmannen gingen daar nog net niet met elkaar op de vuist omdat een van hen zijn pierement voor zijn beurt zou hebben aangezwengeld. De ander merkte ten overstaan van een journalist van het Leidsch Dagblad fijntjes op dat daar ‘geen ene tyfus’ van klopte. Dergelijk taalgebruik sluit naadloos aan bij dat in de mailtjes die ik een paar jaar terug mocht ontvangen, maar dit terzijde.
Tijdens de laatste viering van Leidens Ontzet ging het op de Steenschuur ook al mis. Twee orgelmannen kregen ruzie en gingen daarbij vol op het orgel. Een van hen verloor tijdens de woordenwisseling de macht over zijn rijdende draaiorgel, waarna een vrouw nog net op tijd kon wegspringen en het orgel beschadigd raakte. De doortastende werkwijze van Diederik Stapel volgend is er dus maar één conclusie mogelijk – en de Universiteit Twente, die binnenkort écht onderzoek naar de invloed van draaiorgelmuziek gaat doen, zal dit bevestigen: Draaiorgels maken meer kapot dan je lief is!
STEEKSLEUTELS 