Prachtig vond ik hem: de foto van het huis van de Chinees Luo Baogen, die aantoont dat de Volksrepubliek zowaar op een rechtsstaat begint te lijken, waarin de belangen van een individu er iets toe doen. Als enige was Baogen niet gezwicht voor de druk van de Chinese overheid, die een snelweg wilde aanleggen. Zijn hele wijk was gesloopt en de weg liep nu om zijn – plots vrijstaande – woning heen.
Minder mooi vond ik de ‘volkswoede’ die twee weken geleden ontstond toen schaatsen op de Nieuwe Rijn dit jaar van de baan leek. Ook ik was boos. Niet zoals het gros van mijn ontzette stadgenoten op Paul Groenen van rederij Rembrandt, die bij de rechter zijn gelijk haalde omdat de tijdelijke kunstijsbaan hem het ondernemen onmogelijk zou maken. Ook niet op die rechter, want het kortzichtige en populistische geblaat dat onze rechtsstaat een wassen neus zou zijn, heb ik nu wel gehoord. Nee, ik was boos op de klunende gemeente. Want of het nu voortkwam uit onkunde, laksheid, arrogantie of gebrek aan juridisch inzicht: in de procedure rond de ijsbaan was dus opnieuw een scheve schaats gereden.
De wellicht mede door een eerdere, nogal burgemeester-onwaardige uitspraak van Henri Lenferink – over het ont-Groenen van Leiden – gevoede hetze vond ik onsmakelijk en onterecht. Want wat ben je voor ondernemer als je je handel schouderophalend stillegt, terwijl je uitgaven gewoon doorgaan en je zeker weet dat je in je recht staat? Het huis van Luo Baogen is vorige week nadat hij door de Chinese overheid schadeloos gesteld werd alsnog gesloopt. En op de Nieuwe Rijn kan inmiddels gelukkig toch worden geschaatst, omdat Groenen met de uitspraak van de rechter op zak opnieuw met de gemeente in gesprek ging. Want ja, ook Leiden maakt deel uit van een rechtsstaat, en niet van een bananenrepubliek.
STEEKSLEUTELS 