‘De Mare is gedempt!’ kreeg ik als klein, Leids Tjannetje vaak te horen als ik een zin met ‘Maarre…’ begon. Ook zinnen die begonnen met ‘Ik vind’ haalden de afsluitende punt maar zelden. ‘Wat je vindt, moet je bij de politie brengen,’ klonk het dan. Maarre… tijden veranderen. Er gaan steeds meer stemmen op om de Mare weer open te graven, als ik nu iets vind, kan ik daar ongestoord een column over schrijven en met gevonden voorwerpen kunnen we, zo schreef Den Haag voor, al sinds juli vorig jaar niet meer bij oom agent terecht.
Van de vanzelfsprekendheid waarmee dergelijke voorwerpen op het politiebureau in ontvangst werden genomen en als het meezat met de rechtmatige eigenaar werden herenigd, is sinds de gemeente deze schone taak op zich nam weinig meer over. De afdeling Gevonden Voorwerpen zucht en steunt in de media, medewerkers hebben het na bijna een jaar nog steeds over ‘wennen’, en het brutale VARA-programma Rambam toonde tot overmaat van ramp aan dat gevonden voorwerpen op het Stadsbouwhuis ook weer spoorloos kunnen verdwijnen.
De eerste halfjaarcijfers wijzen uit dat er in Leiden omgerekend elke werkdag zo’n tien voorwerpen als vermist en hooguit vijf als gevonden worden geregistreerd, waarbij de website verlorenofgevonden.nl de gemeente ook nog eens veel werk uit handen neemt. Het zijn geen aantallen waarmee je, als je dat al zou willen, ook de Kórte Mare nog kunt dempen. Als een gemeentebericht over deze afdeling dus stelt dat ‘de hoeveelheid werk voor de gemeente omvangrijker is dan van tevoren ingeschat’, dan vind ik… dat ik daar wel iets van mag vinden. Dat een particulier initiatief op Facebook zich inmiddels over verloren en gevonden Leidse knuffels heeft ontfermd, vind ik dan ook niet verwonderlijk. Wat ik dat wel vind? Vind ik leuk!
STEEKSLEUTELS 