Ik dacht dat het aan mij lag, maar de gretigheid waarmee Leidse media zich de laatste weken op tweets van beroemde Leidenaren storten doet vermoeden dat ik niet de enige ben die last heeft van lokale nieuwsluwte. Was het eerst een tweet van Armin van Buuren over het opblazen van zijn studiospeakers die het tot een nieuwsbericht wist te schoppen, vorige week pikten de media al even enthousiast een selfie van Jochem Myjer op, waarop hij te zien is met een pluchen terror-oehoe in zijn krullen. Alles leuk en aardig, maar daar vul je geen column mee. Ik niet, althans.
Er gebeurt weliswaar een hoop in de stad, nu veel langetermijnprojecten na jaren dan toch eindelijk van start zijn gegaan, maar de realisatie ervan levert maar mondjesmaat nieuws op. En ook politiek was er ondanks het meerkleurige college weinig reuring – los van het stemmingmakende gestook van Tomas Kok dan, maar die regelt zijn eigen publiciteit maar. Tot er opeens gedoe was rond de taaleis: ‘Taaleis Werk en Bijstand splijt Leidse coalitie,’ kopte het Leidsch Dagblad vorige week.
Natuurlijk moet Leiden als het om deze wet gaat het landelijk beleid volgen en is er maar bar weinig ruimte voor een lokale interpretatie. Toch staan coalitiegenoten VVD – die na de laatste verkiezingen met het voorstel de grenzen te sluiten voor vluchtelingen landelijk al opzichtig naar rechts stuurde – en SP opeens lijnrecht tegen over elkaar: de Leidse VVD-fractie drong bij het college aan op een zo spoedig en streng mogelijke naleving van de wet, terwijl de SP-fractie B en W juist verzocht minder star te zijn. Alsof Leiden een keuze heeft. Een storm in een glas water dus, lijkt me. Maar in een nieuwsluwe periode is alles nieuws: kapotte luidsprekers en een pluchen uil, maar ook haarscheurtjes in een verder eensgezind college.
STEEKSLEUTELS 