‘You may say I’m a dreamer,’ zong John Lennon vlak na het uiteenvallen van de Beatles in 1971. Ook deze column begint met een droom. Of beter: met een nachtmerrie. Ik zag onze stad voor me als de stad van Barry Badpak. De wereld lag aan de voeten van Wouter, Paul en Roeland en de populariteit van de ‘fab three’ had Leiden op de kaart gezet. Er was een drukbezocht Badpakmuseum, overal in de stad vertolkten lookalikes de hits van het drietal en de Hut van Ome Henne was een bedevaartsoort. Sinds het mondiale succes van ‘Where do you go, with your camel toe’ een heuse badpakmania ontketend had, was er geen ontkomen aan. Voor het eerst van mijn leven vroeg ik me af of ik nog wel in Leiden wilde wonen, en… Toen schrok ik wakker, mijn angstdroom nog helder op mijn netvlies. Ik wás niet eens in Leiden. Ik was in Liverpool.
Al doe je nog zo je best: in de havenstad aan de Mersey kun je niet om de Beatles heen. Dat was vorige week ook wel het laatste wat ik wilde: direct na onze aankomst op John Lennon Airport bezochten we het prachtige museum, we joinden de Magical Mystery Tour langs alle belangrijke Beatles-spots, pakten een pint in de legendarische Cavern Club en als klap op de vuurpijl woonden we een even magnifiek als memorabel concert van Paul McCartney in zijn eigen stad bij. Het was alsof ik droomde, en ik was niet de enige.
Zou je in Liverpool kunnen wonen als je niets met de Beatles hebt? Het lijkt me nauwelijks te doen. Zelfs voor een Beatles-liefhebber als ik was het na vijf dagen wel welletjes en was het fijn om bij terugkomst in Leiden even geen Beatles-klassiekers te horen. In stilte sleepten we onze rolkoffers van het station naar huis. Even geen Beatles, maar veel belangrijker nog: nergens Barry Badpak. Godzijdank zijn de meeste dromen nog altijd bedrog!
STEEKSLEUTELS 