Als het aan wethouder Frank de Wit ligt, staat Leiden over vijf jaar bekend als de stad van duurzame vernieuwing. Het klinkt als Danny Blind die de ambitie uitspreekt in 2018 met Oranje wereldkampioen te willen worden, want momenteel scoort onze stad op het gebied van duurzaamheid nog een zware onvoldoende. Op de ranglijst van 393 gemeenten nemen we een beschamende 323ste plek in en is Leiden een ‘lage middenmoter’, zoals het Leidsch Dagblad het vorige week nogal optimistisch formuleerde. Het woord ‘laagvlieger’ uit de kop in dezelfde krant dekt de lading denk ik beter.
De genoemde ranglijst, de Gemeentelijke Duurzaamheidsindex (GDI), lijkt me nogal dubieus. Zo kukelde Noordwijk het afgelopen jaar van de 18de naar de 134ste plek, en dat heeft vooral te maken met de groeiende werkloosheid in de kustplaats. Ik probeer de redenering te volgen en snap dat wie zonder werk zit thuis meer water en energie verbruikt. Maar is een werkzoekende nu echt zoveel minder duurzaam dan iemand die dagelijks met zijn walmende Volkswagen TDI naar zijn werk forenst?
De samenstellers van de lijst geven ter verdediging van de forse duikeling van Noordwijk zelf al aan dat een kleine wijziging – in wat mij betreft dus nogal arbitraire graadmeters – voor grote schommelingen kan zorgen, en relativeren daarmee waarschijnlijk onbedoeld de waarde die aan de Duurzaamheidsindex moet worden gehecht. Zou bijvoorbeeld het aantal geregistreerde daklozen in de berekeningen worden meegenomen (hoe klimaatneutraal kun je zijn?), dan zou Leiden het misschien ook zonder de 16 concrete doelstellingen van onze ambitieuze duurzaamheidswethouder meteen al stukken beter doen. Hoe haalbaar die doelstellingen zijn moet trouwens nog blijken, maar wie de lat niet hoog legt, wordt natuurlijk nooit een hoogvlieger.
STEEKSLEUTELS 